Η καμπαρντίνα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ ήταν αρκετά σκονισμένη κι είχε μια μικρή τρυπούλα από καύτρα τσιγάρου στο δεξί μανίκι. Δεν τον ένοιαξε καθόλου τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο, αφού, φορώντας το καπέλο του θρυλικού ηθοποιού, κανείς δεν θα τον έπαιρνε χαμπάρι εκεί στις σουίτες του σταδίου Μπερναμπέου. Αλλωστε ποιος θα ασχολιόταν με έναν 88χρονο γέρο πάνω στην έκσταση για τη βασίλισσα Ρεάλ;
Αν μπορούσε να μιλήσει, αχ αν μπορούσε! Αυτός, ο παππούς Αλφρέδο, είχε δώσει και την ψυχή του να την κάνει βασίλισσα. Κατέκτησε με τη Ρεάλ δεκαοκτώ τίτλους σε έντεκα χρόνια, εκ των οποίων πέντε συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, σκοράροντας και στους πέντε τελικούς. αδιανοητο!
Είχε ένα ξεροβόρι εκεί στα ορεινά του γηπέδου, αφού ήταν παρούσα η αγριάδα του Οκτώβρη και τύλιξε τη Μαδρίτη. Παρούσα; Τι θυμήθηκε! Οσο έπαιζε – ως τα σαράντα του χρόνια! – του έδωσαν δεκάδες προσωνύμια. Οι Γάλλοι τον έλεγαν L’ omnipresente, ο πανταχού παρών, οι Ισπανοί saeta rubia, το ξανθό βέλος.
Αφησε στην άκρη τις αναμνήσεις του, τις είχε κλειδωμένες στο ερμάριό του στον παράδεισο, αυτό που μοιραζόταν με τον αγαπημένο του Φέρεντς Πούσκας.
Δεν είπε σε κανένα ότι θα πάει ένα γρήγορο ταξίδι στο Μπερναμπέου. Θα θύμωναν οι άλλοι τρεις παγκόσμιοι σωματοφύλακες του ποδοσφαίρου, ο Πελέ, ο Μαραντόνα κι ο Κρόιφ, η αγία τετράδα όλων των εποχών, όπως αποφάνθηκε η ΦΙΦΑ. Σιγά τα… ωά. Το έλεγαν όλοι αυτό, δεν χρειαζόταν η ετυμηγορία των γραβατάκηδων. Α, το είχε πει κι ο Μαραντόνα που δύσκολα έλεγε καλή κουβέντα.
«Ο Ντι Στέφανο; Αυτός ήταν καλύτερος ακόμα κι από μένα!»
Ο παππούς Αλφρέδο, ο άνθρωπος των 893 επίσημων γκολ, ένας από τους πιο πλήρεις – ίσως ο πληρέστερος – ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, οργάνωνε επί μήνες αυτό το ταξίδι στο μέλλον μιλώντας με αγγέλους και αρχαγγέλους για να τον αφήσουν να φύγει για λίγο από τον ουρανό.
Ηθελε να δει την εκθαμβωτική Ρεάλ της νέας σεζόν, να αποκτήσει ιδία άποψη. Του είχαν πει τόσα γι’ αυτόν τον καινούργιο γάλλο σταρ, τον Εμπαπέ, και σ’ αυτόν στύλωσε τα μάτια του. Μπορεί να ήταν πια ρυτιδιασμένα αλλά ακόμα έβλεπαν.
Πόσο είχαν αλλάξει τα πράγματα από τους δικούς του καιρούς… Τώρα έπαιζαν ένα σωρό ξένοι, λεγεώνα ολάκερη. Αλλά δεν τον πείραζε, ήταν από νεαρός ένας πολίτης του κόσμου. Αλλωστε ήταν ο μοναδικός που έπαιξε σε τρεις εθνικές ομάδες: Αργεντινή, Κολομβία και Ισπανία!
Τα μάτια του τρεμόπαιξαν όταν είδε την Ντόρτμουντ να προηγείται με 2-0 μέσα στο κάστρο της Ρεάλ. Κόντευε να δακρύσει. Και, το χειρότερο, δεν μπορούσε να μοιραστεί με κανέναν τις σκέψεις του. Απαγορευόταν ρητά!
Προσευχόταν μέσα του για να αλλάξει η κατάσταση κι ένιωσε μια μικρή απογοήτευση αφού ο γάλλος σταρ, ο Εμπαπέ που λέγαμε, δεν ήταν σε καλή βραδιά.
Το έμπειρο βλέμμα του ξεχώρισε έναν ξερακιανό μαυρούλη. Δεν ήξερε το όνομά του. Ευτυχώς άκουσε το σύνθημα από τις εξέδρες –Βι-νί-σι-ους – Βι-νί-σι-ους- και έτσι έμαθε.
«Αυτός ορμάει σαν και μένα στην μπάλα! Καταπίνει όλο το γήπεδο, είναι σαν αραβικό άλογο!».
Τον κοίταξε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον πια.
«Στο σπριντ είναι άπιαστος! Οταν φεύγει μπροστά, κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει! Θεέ μου! Εχει κάμποσες από τις κινήσεις μου. Πω πω πώς ορμάει στην μπάλα!».
Του ήρθε ένα αυθόρμητο γέλιο όταν θυμήθηκε κάτι.
«Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο, αυτός ο λογοτέχνης, είχε γράψει για μένα ότι όλο το γήπεδο μπορούσε να χωρέσει στα παπούτσια μου! Ε, αυτό δεν κάνει τώρα τούτος ο Βινίσιους;».
Πήρε ένα πρόγραμμα που ήταν πεσμένο κάτω και έριξε μια γρήγορη ματιά.
«Α, Βραζιλιάνος! Και γεννημένος το… 2000; Γεννιόντουσαν παιδιά τότε;».
Οπως τον έβλεπε να οργώνει το γήπεδο και να ζαλίζει τους αντιπάλους, ψηλά κορμιά όλοι και με σώματα σαν πέτρα, του ήρθε να σηκωθεί και να ζητωκραυγάσει κι εκείνος.
Βι-νί-σι-ους, Βι-νί-σι-ους!
Επρεπε να μείνει αόρατος, απαρατήρητος, οπότε κρατήθηκε. Θα του έκανε φασαρία κι ο Μαραντόνα, που δεν μπορούσε να δεχτεί ότι υπάρχουν και Βραζιλιάνοι παιχταράδες.
Κάθισε στ’ αβγά του χαζεύοντας τον Βινίσιους, που μόνος του σμπαράλιασε τους Γερμανούς της Ντόρτμουντ!
Στο δεύτερο εκπληκτικό γκολ αυτού του νεαρού, ένα ποίημα επί γης, του ήρθε να πετάξει στον αέρα την καμπαρτίνα του Μπόγκαρτ! Ο αθεόφοβος – ο Βινίσιους – είχε τρέξει αστραπιαία σχεδόν όλο το γήπεδο και εκτέλεσε τον τερματοφύλακα. Γκολ έπος! Σκέφτηκε τον Μαραντόνα να κάνει γκριμάτσες αν μάθαινε τι έγινε.
Ο Βινίσιους πέταξε τη φανέλα από ενθουσιασμό. Κι όταν την ξανάβαλε, πέτυχε κι άλλο γκολ, επίσης ονειρεμένο! Χατ τρικ!
«Πόσα χατ τρικ είχα εγώ; Νομίζω είκοσι δύο. Αλλά αυτός είναι μόλις 24 ετών! Αν κρατήσει τα μυαλά του στο κεφάλι του, αυτός θα κάνει αγγέλους! Επ, μη λέω αγγέλους, δεν κάνει εδώ στη γη! Αλλά αυτός ο τύπος δεν είναι γήινος, δεν είναι με τίποτα! Ελπίζω να τον χειριστούν καλά για να μην πάρει χαμένους δρόμους…».
Το ξανθό βέλος, ο Ντι Στέφανο, δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από το μαύρο βέλος, τον Βινίσιους.
«Δεν έχω δει και πολλούς με τέτοια ταχυδύναμη! Και σπρίντερ και μαχητής και εκτελεστής, τρομερά πράγματα! Αχ μακάρι να μπορούσα να του πω να μείνει προσηλωμένος στον στόχο και να μην επηρεάζεται από τίποτα. Δεν μπορώ όμως. Ελπίζω να το κάνουν οι άνθρωποι της βασίλισσάς μου!».
Ο παππούς Αλφρέδο, ο χορευτής από το Μπουένος Αϊρες, δεν έμεινε στη γιορτή που ξεκίνησε στο Μπερναμπέου. Επρεπε να εξαφανιστεί για να γυρίσει έγκαιρα στη βάση του στον ουρανό. Θα τον πήγαινε γρήγορα η ψυχή του που φτερούγιζε. Αυτή τη φορά οι ρυτίδες του χόρευαν από χαρά. Σκέφτηκε πόσο εκπληκτική ήταν αυτή η νύχτα και εξαφανίστηκε. Η καμπαρτίνα και το καπέλο του Χάμφρεϊ θα επιστρέφονταν σώα και αβλαβή. Πόσα είχε να πει εκεί στον ουρανό…