Πρέπει να το παραδεχτούμε: κάναμε λάθος εκτιμήσεις για τη χρησιμότητα του Nations League. Πρώτα ο Τύπος, που έχει την τάση προς τον αφορισμό και την αντίδραση προς καθετί νέο, και στη συνέχεια τα επιφανή μέλη της ποδοσφαιρικής οικογένειας.
Ο Γιούργκεν Κλοπ είχε χαρακτηρίσει τη διοργάνωση «γελοία», ενώ ποδοσφαιριστές που παίζουν στο ανώτατο επίπεδο όπως ο Ντε Μπρόινε και ο Φαν Ντάικ την είχαν τοποθετήσει μεταξύ των «ασήμαντων» του αθλήματος.
Σήμερα, έξι χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωση, αποδείχτηκε πως έχουμε πέσει όλοι έξω. Αυτό οφείλεται βεβαίως στις διορθωτικές κινήσεις που έκανε η UEFA, δίνοντας νόημα στους αγώνες με τη «δεύτερη ευκαιρία» για πρόκριση σε τελικές φάσεις Euro και Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και στο ειδικό βάρος που πρόσφερε στην κατάταξη του ranking της FIFA για τις κληρώσεις των προκριματικών των μεγάλων διοργανώσεων.
Η UEFA έχει επιτύχει απόλυτα τον στόχο της, την αντικατάσταση των αδιάφορων φιλικών αγώνων με παιχνίδια που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για όλες τις ομάδες.
Το πιο σημαντικό, ακούστηκε η φωνή των αδυνάμων, ομάδες όπως η Βόρεια Μακεδονία και η Γεωργία που είχαν σχεδόν μηδενικές πιθανότητες συμμετοχής σε Euro κατάφεραν μέσω της «δεύτερη ευκαιρίας» να συμμετάσχουν σε μεγάλη διοργάνωση. Το θαύμα του Αγίου Μαρίνου, της – επίσημα – χειρότερης εθνικής ομάδας στον κόσμο που πέτυχε τις πρώτες δύο νίκες της σε επίσημα παιχνίδια στην ιστορία του και απέχει δύο ακόμα – μέσω των πλέι οφ – για να πάει Μουντιάλ.
Αν ο Γιούργκεν Κλοπ έβλεπε πώς πανηγύριζαν οι παίκτες του Αγίου Μαρίνου τη νίκη τους επί του Λιχτενστάιν, τη χαρά που πρόσφερε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας σε 35.000 ανθρώπους σ’ αυτό το «μικροκρατίδιο», θα αντιλαμβανόταν πως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο γι’ αυτούς που κερδίζουν εκατομμύρια και διεκδικούν τίτλους στα κορυφαία πρωταθλήματα. Το Nations League είναι η πέτρα που έπεσε στα λιμνάζοντα νερά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η επιτυχία του είναι τόσο μεγάλη ώστε και άλλες συνομοσπονδίες όπως η ασιατική και της κεντρικής-βόρειας Αμερικής αποφάσισαν να αντιγράψουν το format. Mea culpa λοιπόν.