Προφανώς λόγω ειδικών συνθηκών, από το Μαξίμου μέχρι την Κουμουνδούρου ξαφνικά όλοι αφορίζουν τους… Συμπιλίδηδες. Κανένας κοινός δίαυλος δεν συνδέει την πανομοιότυπη αντίδραση – είναι το παραγόμενο μιας κατάστασης που προέκυψε μέσα από παραιτήσεις και μία διαγραφή. Στη μία περίπτωση, η κινητικότητα άλλαξε ήδη τις θέσεις στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην άλλη, η επίκληση των Συμπιλίδηδων αποτελεί περισσότερο μια προειδοποίηση. Κάπως έτσι και χωρίς να αναμειχθεί, πάντως, ο άλλοτε βουλευτής από το Κιλκίς, 31 χρόνια μετά, ξαναβρήκε μια θέση στην κεντρική πολιτική συζήτηση. Για όσους δεν έζησαν ή δεν θυμούνται τη δική του στιγμή, ο Γιώργος Συμπιλίδης είχε ανεξαρτητοποιηθεί τον Σεπτέμβριο του 1993, τραβώντας το χαλί της οριακής αυτοδυναμίας από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ακόμη και αν η τότε κυβέρνηση μπορούσε να επιβιώσει στη Βουλή με 150 βουλευτές, κρίθηκε αυτονόητη και σκόπιμη η παραίτησή της και η προκήρυξη εκλογών επτά μήνες νωρίτερα. Ο Συμπιλίδης προεκλογικά εντάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Πολιτική Ανοιξη του Αντώνη Σαμαρά, στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψαν πανηγυρικά στην εξουσία.
Αν στην όχθη του ΣΥΡΙΖΑ η αντίδραση είναι σήμερα κατανοητή, καθώς το κόμμα φυλλορροεί και χάνει τα προνόμια και την προοπτική του, είναι ένα ερώτημα γιατί στο κυβερνητικό επιτελείο αισθάνθηκαν την ανάγκη να ξορκίσουν τους Συμπιλίδηδες. Υπάρχει πραγματική ανησυχία στο Μέγαρο Μαξίμου για τη διασφάλιση της κυβερνητικής πλειοψηφίας; Κι ακόμη περισσότερο, εάν έχει όντως ξεκινήσει μια καταμέτρηση προς επιβεβαίωση της δεδηλωμένης, οι διαβεβαιώσεις για το «αρραγές μέτωπο» στη Βουλή σε ποιους απευθύνονται; Οι 155 βουλευτές της ΝΔ – 156 με τον Λευτέρη Αυγενάκη που στο προσεχές μέλλον θα επανέλθει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα – αντιμετωπίζονται πράγματι σαν μια ρευστή μάζα που θα μπορούσε να απλωθεί σε διαφορετικές κατευθύνσεις; Η ανακοίνωση της διαγραφής Σαμαρά και οι μετέπειτα παρεμβάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου άνοιξαν περισσότερες συζητήσεις από εκείνες που επιδιώχθηκε να κλείσουν.
Με τον Αντώνη Σαμαρά εκτός ΝΔ και τον Κώστα Καραμανλή να επιδεικνύει μια ασυνήθιστη παρεμβατικότητα, είναι σχεδόν προεξοφλημένο ότι ο κύκλος των αναταράξεων στο γαλάζιο στερέωμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Ουδείς στη ΝΔ αμφιβάλλει, ωστόσο, για τον αιφνιδιασμό του Σαμαρά από τη διαγραφή του, καθώς δεν είχε προετοιμάσει τα επόμενα βήματά του. Οσα ακολουθήσουν θα έχουν την αφετηρία τους στο περασμένο Σαββατοκύριακο και στις ανάγκες που διαμορφώνει το νέο σκηνικό που αναδεικνύεται εντός κι εκτός Βουλής. Και στις δύο πλευρές του πολιτικού χάρτη η ρευστότητα είναι δεδομένη, έστω και με διαφορετικές ταχύτητες. Οι χρησμοί του Καραμανλή χθες το βράδυ από την Πάτρα και η στάση του Αντώνη Σαμαρά με ορίζοντα την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Αγκυρα και την προεδρική εκλογή, θα βρεθούν στο μικροσκόπιο. Οπως και οι παρεμβάσεις των βουλευτών που έχουν ήδη στιγματιστεί ως ύποπτοι για αιφνιδιαστικά χτυπήματα. Το σήμα του «σαμαρικού» Ανδρέα Κατσανιώτη ότι «αυτή την ώρα» δεν έχει λόγο να μην πιστέψει τον Γιώργο Γεραπετρίτη ως προς την περιφρούρηση της «εθνικής γραμμής» στα εθνικά, από αρκετούς στο κυβερνητικό επιτελείο καταγράφηκε ως μια άλλη προειδοποίηση. Με τον Καραμανλή στο ακροατήριο, ο βουλευτής Αχαΐας ετοιμαζόταν στη χθεσινή εκδήλωση στην Πάτρα να συγκρίνει εκείνους που αντιμετώπιζαν το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό με όσους κινούνται υπέρ της γραμμής του κατευνασμού στα ελληνοτουρκικά. Το νέο μήνυμα επίσης υποδηλώνει μια στάση αναμονής – με τον υπουργό Εξωτερικών να παραμένει στο στόχαστρο.
Είναι ξεκάθαρο ότι στο Μέγαρο Μαξίμου επεξεργάζονται νέα αντίμετρα, πέραν της διαγραφής Σαμαρά. Περισσότερο από τα εθνικά, ωστόσο, έχουν καταλήξει ότι οι μεγαλύτερες πληγές μπορούν να ανοίξουν στο πεδίο της Οικονομίας – που τροφοδοτούν και αποσκιρτήσεις στη βάση. Αλλά σε αντίθεση με το 1993, πραγματικός φόβος για νέους Συμπιλίδηδες δεν υπάρχει. Οποιες κι αν είναι οι επόμενες κινήσεις, ακόμη και ο Σαμαράς δεν ευνοεί μια μεταβολή της κυβερνητικής αριθμητικής κάτω από το όριο των 151 βουλευτών.