Ισως έχετε διαβάσει για τη διαμάχη: ο ζωγράφος Μιχάλης Μαδένης καταδικάστηκε πρωτοδίκως να πληρώσει το πολύ βαρύ ποσό των 130.000 ευρώ στον φωτογράφο Γιώργο Κατσάγγελο. Ο Μαδένης χρησιμοποίησε ως πηγή έμπνευσής του φωτογραφίες του Κατσάγγελου, σε έναν κύκλο έργων που εκτέθηκαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω παθιασμένα και φορτισμένα κείμενα, που αφηγούνται λεπτομέρειες αυτής της διαμάχης, χωρίς να αναφέρουν το επίδικο ζήτημα: την ελευθερία της έκφρασης σε συνδυασμό με την αυτόνομη αξία κάθε τέχνης, που απαιτεί τα δικά της υλικά, τους δικούς της τρόπους.
Ενόψει της εκδίκασης της υπόθεσης στο Εφετείο, διαβάζω ότι ο φωτογράφος ζήτησε εξωδικαστικό συμβιβασμό (δηλαδή την υποβολή μας συγγνώμης από τον ζωγράφο και της αναγνώρισης της οφειλής), αλλά αποπέμφθηκε. Από πηγές της Βιβλιοθήκης, όμως, μαθαίνω ότι όχι μόνο δεν αποπέμφθηκε, αλλά του προτάθηκε αναδρομική έκθεση με κατάλογο. Την αρνήθηκε, προτιμώντας να συνεχίσει την αγωγή και να διεκδικήσει αποζημίωση.
«Δεν είχα την πρόθεση να εξοντώσω κανέναν συνάνθρωπό μου, αλλά να υπερασπιστώ το καλλιτεχνικό μου έργο», δήλωσε επ’ αυτών ο Γιώργος Κατσάγγελος («ΕφΣυν», 24/11/2024). Ισως γι’ αυτό και ο ίδιος άσκησε έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης, διεκδικώντας όχι 130.000 αλλά 500.000. Καλό πράγμα η τέχνη, αλλά δεν κάνει να τρώμε ανθρώπους.