Θα πω τι φοβάμαι για το αποψινό ματς της Εθνικής μας με την Αγγλία πιο πολύ για να το ξορκίσω: φοβάμαι το γεμάτο ΟΑΚΑ. Το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας όταν γεμίζει είναι μια καταπληκτική έδρα. Ενας παλιός ποδοσφαιριστής της Εθνικής μας μου έλεγε πως όταν το ΟΑΚΑ είναι γεμάτο και μπαίνεις σε αυτό ως παίκτης της ομάδας που το χρησιμοποιεί αισθάνεσαι πραγματικά κάτι καταπληκτικό στην ατμόσφαιρα: βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο και θέλεις να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Πλην όμως μερικές από τις χειρότερες βραδιές της η Εθνική μας τις έχει ζήσει στο ΟΑΚΑ. Και σχεδόν πάντα αυτές έρχονται όταν το γήπεδο γεμίζει κάπως αναπάντεχα και απροσδόκητα, όχι δηλαδή γιατί υπάρχει κάποιου είδους τεράστια αγάπη για την ομάδα που το χρησιμοποιεί, αλλά γιατί έχει προκύψει κάποιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. ‘Η γιατί έχει συμβεί κάποιο άλλο γεγονός που ξυπνά το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων μετατρέποντας ένα ματς σε κοσμικό γεγονός. Οπως συμβαίνει με το αποψινό Ελλάδα – Αγγλία του οποίου τα 50 χιλιάδες και πλέον εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε ένα πρωί.
Δανία
Θυμάμαι μερικά τέτοια καταστροφικά ματς στο κατάμεστο ΟΑΚΑ και του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ που κατά καιρούς το έχουν χρησιμοποιήσει ως έδρα, αλλά θα αναφερθώ σε τρία ματς της Εθνικής μας που είναι τα τελευταία που έχει δώσει σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ χωρίς κατά σατανική σύμπτωση να έχει χαρεί σε κάποιο από αυτά. Στις 11 Οκτωβρίου του 1997 η Εθνική μας με προπονητή τον Κώστα Πολυχρονίου φιλοξένησε στο Μαρούσι τη Δανία του Πίτερ Σμάιχελ. Με νίκη προκρινόταν στα τελικά του Μουντιάλ του 1998 που έγιναν στη Γαλλία. Θυμάμαι ακόμα τους επαίνους στην τηλεοπτική μετάδοση για τη φανταστική ατμόσφαιρα. Ο Σμάιχελ κατέβασε ρολά, η Εθνική μας δεν βρήκε γκολ και αποκλείστηκε. Δεν ήταν ντροπή: η Δανία είχε καλή ομάδα. Ντροπή ήταν η διακοπή του ματς εξαιτίας ρίψης καπνογόνων και η αναίτια επίθεση στους τρεις χιλιάδες οπαδούς της Δανίας απλά γιατί αυτοί τραγουδούσαν. Η Εθνική μας είχε αγωνιστεί σε γεμάτο γήπεδο μόνο σε εκείνο το ματς στη διάρκεια εκείνων των προκριματικών. Στο εναρκτήριο παιχνίδι με την Βοσνία στις εξέδρες του άδειου ΟΑΚΑ ήταν μόλις τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι και για αυτό είχε αποφασιστεί το επίσης κρίσιμο ματς με την Κροατία να γίνει στο Καυτατζόγλειο, που επίσης δεν είχε γεμίσει, αν και οι περίπου 17 χιλιάδες που βρέθηκαν στις εξέδρες του δεν ήταν και λίγοι: είδαν τους Κροάτες να κερδίζουν με 0-1 – σε αυτό το ματς είχε χαθεί ουσιαστικά και η πρόκριση και όχι με τους Δανούς.
Ιορντανέσκου
Εναν χρόνο αργότερα, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1998, ξαναγεμίσαμε το ΟΑΚΑ σε ένα ματς με τη Σλοβενία για τα προκριματικά του Euro 2000. Είχαμε πάει όλοι με την ελπίδα ότι χάρη στην πρόσληψη του Ανχελ Ιορντανέσκου η Εθνική μας θα κάνει μια νέα αρχή: φύγαμε απογοητευμένοι έπειτα από μια ισοπαλία με 2-2 που αδικούσε τους φιλοξενούμενους: το γήπεδο άργησε πολύ να ξαναγεμίσει. Η διαφορά της Εθνικής μας από τη Σλοβενία ήταν τεράστια: στο δεύτερο ματς, στη Λουμπλιάνα, με γκολ του Τσάρτα, του Γεωργιάδη και του Νικολαΐδη η Εθνική μας είχε κερδίσει με 3-0. Αλλά το τρένο της πρόκρισης είχε χαθεί και ο Ιορντανέσκου είχε παραιτηθεί ύστερα από μια ήττα από τη Νορβηγία (0-2) στο ΟΑΚΑ που δεν ήταν κατάμεστο αλλά είχε 40 χιλιάδες κόσμο!
Γερμανία
Για να ξαναπαίξει η Εθνική μας σε γεμάτο ΟΑΚΑ έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια και να έρθει στην Αθήνα η Γερμανία. Στις 28 Μαρτίου 2001 η Εθνική μας αγωνίστηκε με τους Γερμανούς μπροστά σε 52 χιλιάδες κόσμο. Οταν ο Γεωργιάδης στο 43′ ισοφάρισε με κεφαλιά ψαράκι στο γήπεδο έγινε ανάσταση από τις φωτοβολίδες! Οι Γερμανοί έμειναν με παίκτη λιγότερο στο 57′ ύστερα από αποβολή του Ντάισλερ: όλος ο κόσμος περίμενε από την Εθνική μας το γκολ της νίκης. Αλλά το πέτυχε ο Κλόζε για τους Γερμανούς στο 82’ και μετά ο Μπόντε έγραψε το τελικό 2-4. Εμεινε η πίκρα του κόσμου και η δήλωση του τότε ομοσπονδιακού μας προπονητή Βασίλη Δανιήλ που προσπάθησε να εξηγήσει ότι καμιά φορά το να βρεθεί μια ομάδα με παίκτη παραπάνω της κάνει κακό. Είπε μια μεγάλη αλήθεια, χλευάστηκε άδικα. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι από τότε το Ολυμπιακό Στάδιο δεν θυμάμαι να ξαναγέμισε για ματς της Εθνικής μας. Δεν ήταν κατάμεστο ούτε στο ματς με την Αγγλία που ακολούθησε για την ίδια διοργάνωση: στις 6 Ιουνίου η λάμψη των πολλών αστεριών των Αγγλων (Μπέκαμ, Σκόουλς, Τζέραρντ, Φάουλερ, ΜακΜάναμαν κ.λπ.) οδήγησε στο Ολυμπιακό Στάδιο μόλις 22 χιλιάδες ποδοσφαιρόφιλους. Η Αγγλία είχε κερδίσει 2-0 (Σκόουλς με προβολή και Μπέκαμ με καταπληκτική εκτέλεση φάουλ οι σκόρερ).
Δυστυχώς
Μακάρι όλα αυτά τα άσχημα προηγούμενα να μη συνεχιστούν απόψε και ο κόσμος να χαρεί ένα καλό αποτέλεσμα της Εθνικής μας. Δεν κρύβω ότι τέτοιο θεωρώ και την ισοπαλία, καθώς είναι αντικειμενικά δύσκολο για την ομάδα μας να κερδίσει τους Αγγλους δυο φορές στη σειρά και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Τονίζονται πολύ οι απουσίες των Αγγλων. Οκτώ παίκτες δεν ήρθαν στην Αθήνα και κλήθηκαν κάμποσοι νέοι, αλλά από όσους λείπουν βασικοί πάντοτε είναι μόνο ο Αλεξάντερ-Αρνολντ, ο Σάκα και ο Στόουνς, επιστρέφει όμως ο πολύς Χάρι Κέιν που θα είναι μπελάς για την ελληνική άμυνα. Θα λείψει και ο Μαγκουάιρ, αλλά πρώτον εδώ και καιρό η άμυνα της Αγγλίας δεν βασίζεται πάνω του και δεύτερον την τελευταία φορά που ήρθε στην Ελλάδα παραλίγο να τον συλλάβουν στη Μύκονο, οπότε μάλλον με ανακούφιση θα αντιμετωπίζει κι ο ίδιος το ότι δεν ακολούθησε τους συμπαίκτες του. Η συζήτηση για τις αγγλικές απουσίες είναι υπερβολική: οι Αγγλοι θα παίξουν με έντεκα καλούς παίκτες και απουσίες έχουν πλέον όλες οι ομάδες – ας μην ξεχνάμε ότι και η Εθνική μας στο Γουέμπλεϊ δεν είχε τον Φώτη Ιωαννίδη κι απόψε ο κόουτς Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν θα έχει τον πάντα χρήσιμο Δημήτρη Κουρμπέλη που είναι τιμωρημένος. Μοναδική αληθινή απουσία θα είναι πάλι αυτή του Τζορτζ Μπάλντοκ. Που σε αυτή την ομάδα θα λείπει πάντα δυστυχώς…