Ιούλιος Βερν ή Χέρμπερτ Γουέλς; «20 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα» ή «Αόρατος άνθρωπος»; Η σύνδεση δημογραφικού προβλήματος, χωρικής οργάνωσης της χώρας (ερήμωση υπαίθρου, αστυφιλία) και ανάπτυξης, που συμπεριέλαβε στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματός του ο κ. Κασσελάκης, είναι μια ενδιαφέρουσα θέση, όμως μάλλον πληκτικότερη από τα σοσιαλμιντιακά χάπενινγκ του ίδιου. Το κοινό, εκπαιδευμένο στη συχνότατη και θεαματική παραδοξολογία των αναρτήσεων, πιθανόν να θεωρήσει «ακαδημαϊσμό» τη διακήρυξη. Να μην προσέξει την καθόλου ευκαταφρόνητη αρχιτεκτονική της.
Η θέση του Παύλου Πολάκη, όπως επίσης και με διαφορετικούς μεθοδολογικούς όρους (όχι όμως πολιτικά αποκλίνουσα) του Σωκράτη Φάμελλου, για δημόσιο ρυθμιστικό βραχίονα στο τραπεζικό σύστημα και την κοινή ωφέλεια, (επίσης ενδιαφέρουσα, έστω εκκρεμής, ως προς την τεκμηρίωση), πιθανόν να πέσει στα αζήτητα μπροστά στον πολιτικό μπρουταλισμό και τις μηχανορραφίες που κυριάρχησαν στο στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ δεκαοκτώ μήνες τώρα. Μια ευφάνταστη σεναριακή σύλληψη θα μπορούσε να δει ένα είδος έμμεσης πολιτικής «συνομιλίας» ανάμεσα στα δύο αξιωματικά επιφωνήματα, που μάλιστα θα μπορούσε να εμπλουτιστεί και με την πολιτική σεμνοπρέπεια πολλών στελεχών της Νέας Αριστεράς.
Ο Ιούλιος Βερν μου φαίνεται πιο «τεχνονατουραλιστής» και πάντως λιγότερο κριτικός από τον Χέρμπερτ Γουέλς. Στα έργα του ο Γάλλος αναθέτει στην περιγραφή της τεχνικής συνθήκης κάτω από την οποία δρουν οι ήρωές του πολύ περισσότερα από ό,τι ο Αγγλος, που εξουσιοδοτεί τις δραματικές σχέσεις να «κουβαλήσουν» το αφήγημα. Και οι δυο συγγραφείς, όπως εξάλλου και η μεταγενέστερη άνθηση της κινηματογραφικής «επιστημονικής φαντασίας», από τον Γιακόβ Προταζάνοφ με το «Αελίτα», τον Ταρκόφσκι με το «Σολάρις» μέχρι τον Ρίντλεϊ Σκοτ με το «Προμηθέα» ή τον Νόλαν με το «Interstellar», θα αδυνατούσαν να συνθέσουν τα διαλυμένα από το αριστεροφανές μίσος μέλη ενός (κάποτε) σώματος. Η σκέψη και μόνο για μετάβαση στο πολιτικό (που θα ήταν και η πιο βιώσιμη λύση στη διάλυση που εξελίσσεται) προϋποθέτει αλματώδεις συνάψεις, γεφυρώσεις απόκρημνων χαρακτήρων και αφηγηματική, συνθετική δεινότητα. Πρόκειται για μια διαδικασία (η προσπάθεια πολιτικού εξορθολογισμού του αλλόκοτου) που στα εικαστικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως ασαμπλάζ (όπου ενοποιό στοιχείο των συντεθειμένων ετερόκλιτων αντικειμένων είναι η δύναμη του καλλιτέχνη), μόνο που στη δική μας περίπτωση (τα θρύψαλα για τα οποία μιλάω) δεν υπάρχει αυτός ο υπεραρχιτέκτονας, ο συνθέτης. Ετσι μένουμε στο μόνο ενοποιητικό ή διαλυτικό στοιχείο που υπάρχει σήμερα, δηλαδή τις μετρήσεις. Οποιος επιζήσει θα ζήσει, έστω για λίγο.
Ας μείνουν λοιπόν οι αυτοκαταστροφικοί με τη μικρή ένοικο τραγωδία και ας μη διδαχτούν από την πρακτική ευφυΐα του Μαξίμου. «Πράσινος ΣΥΡΙΖΑ» είναι το ΠΑΣΟΚ. Ο νέος αντίπαλος συσχετίζεται με τον παλαιό, ώστε να φορτωθεί όλα τα επικοινωνιακά κακά με τα οποία τυλίχτηκε ο παλιός. Τόσα χρόνια συκοφαντιών (αντί κριτικής), πολεμικής (αντί πολιτικής σύγκρουσης) με τα οποία περιτύλιξαν τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάνε χαμένα; Βγαίνει από το ψυγείο το κατασκευασμένο και σκηνοθετημένο κακό και φοριέται στον νέο αντίπαλο, το ΠΑΣΟΚ. Εύκολο και οικονομικό. Και μη σπεύσει κάποιος να πει ότι η πραγματικότητα μπορεί να εξουδετερώσει ακόμα και την πιο άδικη επίθεση. Ητοι ότι το αποκαθαρμένο και ψύχραιμο ΠΑΣΟΚ είναι σίγουρο ότι μπορεί να βγει αλώβητο. Γιατί η πραγματικότητα είναι η πιο αδυσώπητη σεναριακή κατασκευή. Και οι πολίτες οι πιο πρόθυμοι πρωταγωνιστές και καταναλωτές της.