Η εικόνα του Ραζβάν Λατσέσκου στο γήπεδο του Αιγάλεω να φωτογραφίζεται με πιτσιρικάδες οπαδούς ενώ βρίσκεται λόγω τιμωρίας στις εξέδρες ήταν μοναδική. Ο Ρουμάνος είναι τρομερή περίπτωση. Εκμεταλλεύεται την τιμωρία του για να συναντήσει τον λαό του: οι πολιτικοί θα έπρεπε να πάρουν μαθήματα επικοινωνίας…
Αρνηση
Οπως έγραφα και τις προάλλες δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το Κύπελλο Ελλάδος είναι κάτι το καταπληκτικό, κυρίως γιατί μου μοιάζει λάθος η φόρμουλα διεξαγωγής του: μια διοργάνωση Κυπέλλου με διπλά ματς απαγορεύει τις εκπλήξεις και μια διοργάνωση Κυπέλλου χωρίς εκπλήξεις δεν υπάρχει λόγος να γίνεται. Ωστόσο στο εφετινό Κύπελλο Ελλάδος είδαμε μια σπάνια διαιτητική απόφαση που σχεδόν δικαιολόγησε την ύπαρξη της ίδιας της διοργάνωσης: η άρνηση του διεθνούς διαιτητή Σιδηρόπουλου να αποβάλει τον τερματοφύλακα της ΑΕΚ Μπρινιόλι για την καρατιά που έριξε στον παίκτη του Αρη Σουλεϊμάνοφ είναι μια αληθινά απίθανη στιγμή – μια στιγμή για τη Μαύρη Βίβλο της ελληνικής διαιτησίας. Το ότι αυτό που κάνει ο Μπρινιόλι είναι επικίνδυνο δεν χωράει αμφιβολία: είναι μάλιστα να απορείς πώς ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ καταφέρνει να σηκώσει τόσο ψηλά το πόδι του χωρίς να πάθει ζημιά – ούτε χορευτής μπαλέτου να ήταν. Ωστόσο αυτό που κάνει τη φάση μοναδική δεν είναι το φάουλ. Δεν είναι καν η μη αποβολή του Ιταλού. Είναι ότι ο διαιτητής Σιδηρόπουλος δεν τον απέβαλε τρεις φορές! Την πρώτη όταν είδε το χτύπημα. Τη δεύτερη όταν του το είπε ο συνάδελφός του Βασίλης Φωτιάς που ήταν στο VAR. Την τρίτη όταν είδε τη φάση στο βίντεο ο ίδιος. Αυτό είναι το καταπληκτικό.
Τα πάντα
Στην ιστορία του ποδοσφαίρου υπάρχουν τα πάντα. Μπορείς να βρεις όχι μια αλλά δέκα ανάλογες φάσεις που διαιτητές πήραν ίδια απόφαση με τον Σιδηρόπουλο στην κανονική ροή του αγώνα: φυσικά όλες αυτές οι όμοιες αποφάσεις είναι λανθασμένες. Πολλές ίδιες λανθασμένες αποφάσεις δεν δημιουργούν δεδικασμένο: το γήπεδο δεν είναι δικαστήριο, η διαιτησία δεν έχει σχέση με το αγγλικό δίκαιο όπου οι προηγούμενες αποφάσεις ορίζουν τις επόμενες και ο διαιτητής δεν είναι δικαστής ώστε να δημιουργήσει νομολογία. Το ποδόσφαιρο έχει κανονισμούς και ο κανονισμός λέει ότι το επικίνδυνο παιχνίδι πρέπει να τιμωρείται. Επίσης αν τέτοιες φάσεις υπάρχουν, η πιθανότητα να υπάρχει μια στην οποία ο διαιτητής να παίρνει τρεις φορές λάθος απόφαση στην ίδια φάση είναι στα όρια του ανύπαρκτου. Ενας διαιτητής μπορεί στην κανονική ροή του αγώνα να μην εκτιμήσει σωστά την καρατιά. Αποκλείεται να επιμείνει στη λάθος απόφαση αν την έχει δει στο βίντεο. Ο Σιδηρόπουλος έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια πρώτα τον κανονισμό, μετά τον συνάδελφό του που του επισήμανε το λάθος και στη συνέχεια το σύνολο των τηλεθεατών που είδαν όπως κι αυτός το βίντεο.
Γκρίνια
Δεν νομίζω πως η απόφαση έχει να κάνει τόσο με την ΑΕΚ ή το ίδιο το ματς. Η ΑΕΚ έχει λόγους να γκρινιάζει φέτος για διαιτητικές αποφάσεις – όχι πολλούς αλλά έχει, όπως και οι πιο πολλές ομάδες. Δεν νομίζω πως ο Σιδηρόπουλος πήρε αυτή την απόφαση για να την κατευνάσει μετά τις διαμαρτυρίες στις Σέρρες κ.λπ. Ούτε η ΑΕΚ έχει κάποιου τύπου παρασκηνιακή δύναμη κ.λπ. ώστε ο διαιτητής να φοβηθεί να αποβάλει τον Μπρινιόλι: αν η ΑΕΚ ήταν πανίσχυρη ο Σιδηρόπουλος δεν θα είχε παραπεμφθεί από τον παρατηρητή διαιτησίας – τώρα θα τιμωρηθεί κιόλας. Η απόφαση αυτή έχει να κάνει με την ίδια την αντίληψη του διεθνούς διαιτητή για το τι είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ο Σιδηρόπουλος έπρεπε το καλοκαίρι να μας πει αντίο. Εμεινε μια ακόμα χρονιά στους πίνακες και είναι σαν να προσπαθεί να μας αφήσει κάνοντας μια τελευταία μεγάλη περφόρνανς – σαν ηθοποιός στη στερνή του παράσταση ή σαν τραγουδιστής στο αντίο του. Το κακό είναι ότι για να φανεί εντυπωσιακό το φινάλε του διαιτητή στην ενεργό δράση αυτός θα πρέπει να κάνει τέτοιου τύπου λάθη – τεράστια και ακατανόητα. Διότι μόνο τα λάθη των διαιτητών θυμόμαστε. Είναι κανόνας.
Συμπάθεια
Κάπου μου προκαλεί μια συμπάθεια ο Σιδηρόπουλος βλέποντας το άγχος του. Ελπίζω η τιμωρία του να μην είναι μεγάλη. Ας του αναγνωριστεί το πάθος του αρτίστα: το πάθος οδηγεί στο λάθος. (Μπορεί και να φταίει ότι είδε τον Γιάννη τον Παπαδόπουλο που επέστρεψε στο γήπεδο μετά την παραίτησή του από την ΑΕΚ και κάθισε στη θέση του πάνω από το χώρο του βίντεο. Θυμήθηκε παλιές μεγάλες μέρες και συγκινήθηκε ο διαιτητής: δεν θέλει πολύ να θολώσεις και μπροστά στο βίντεο…).
Αδυναμίες
Στα ματς του Κυπέλλου δεν υπήρξαν αξιομνημόνευτα αποτελέσματα: οι μεγάλοι που αγωνίστηκαν έδειξαν τις γνωστές τους εφετινές αδυναμίες – κυρίως ο Ολυμπιακός, που και κόντρα στην Καλλιθέα ξαναδυσκολεύτηκε να βρει το γκολ νίκης παρά την απόλυτη υπεροχή του, αλλά και η ΑΕΚ που αντιμετώπισε έναν πειραματικό Αρη και κατάφερε να τον κερδίσει κι αυτή μόνο 1-0. Είναι λογικό: οι ομάδες δεν αλλάζουν προς το καλύτερο ως διά μαγείας και θα χρειαστεί να κάνουν πολλά για να διορθωθούν. Η ΑΕΚ δεν θα γίνει μηχανή των γκολ απλά γιατί ο Ματίας Αλμέιδα αλλάζει έντεκα παίκτες από ματς σε ματς και ο Ολυμπιακός δεν θα βρει λύση στο πρόβλημα του γκολ αν απλά ο Μεντιλίμπαρ πηγαίνει τον Βέλντε από τα αριστερά στα δεξιά και τον Μασούρα από τα αριστερά στα δεξιά, ούτε αν σε τρία ματς στη σειρά χρησιμοποιεί τον 17χρονο Κωστούλα σε τρεις διαφορετικές θέσεις. Ωστόσο όλη αυτή η δυσκολία των υποψήφιων πρωταθλητών έχει μια ωραία συνέπεια: φέτος τα ματς των μεγάλων με τους μικρότερους είναι αληθινές παγίδες! Κάθε Κυριακή κάποιος θα την πατήσει και το να ψάχνεις το ποιος είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον σε αυτό το μετριότατο πρωτάθλημα. Μια άλλη σεζόν αν το πρόγραμμα είχε Ολυμπιακός – Πανσερραϊκός, Λαμία – ΠΑΟΚ, Βόλος – ΠΑΟ και Ατρόμητος – ΑΕΚ όλοι θα περίμεναν νίκες των διεκδικητών του τίτλου. Τώρα ένα πιθανό στραβοπάτημα κάποιου δεν θα εντυπωσιάσει κανένα. Μάλιστα πολλοί περιμένουν με περιέργεια το Αρης – Λεβαδειακός για να δουν αν ο πρωτοπόρος Αρης έχει κολλήσει κι αυτός την αρρώστια των υπόλοιπων κι από τη στιγμή που πάτησε κορυφή αρχίσει να πετάει βαθμούς…
Αλατοπίπερο
Οι διαφορετικές δυσκολίες των διεκδικητών του τίτλου είναι το αλατοπίπερο του πρωταθλήματος, αλλά το πολύ αλάτι βλάπτει και το πολύ πιπέρι δεν αντέχεται…