Και τώρα τι; Από τον Γενάρη ο Τραμπ θα είναι πάλι στο Οβάλ Γραφείο. Θα είναι η σαρωτική του νίκη ένα δίδαγμα του τι πήγε λάθος ή το λάθος θα γίνει χειρότερο για όσους αποκαλούν τον εαυτό τους προοδευτικό ή απλώς δημοκράτη; Θα τα βάλουν πάλι οι ψευτοελίτ του δημόσιου λόγου – υπό τη ζέση της μεσαιοταξίτιδας που τους δέρνει – με τους φτωχούς Αμερικανούς που ψήφισαν τον καραδεξιό πρόεδρο επιχειρηματία ή θα σκεφτούν λίγο πιο βαθιά αυτή τη φορά; Θα υποκύψουν κι άλλο οι εδώ ελίτ στο στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα, όπως το είπε ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ στην αποχαιρετιστήρια δήλωσή του στο αμερικανικό έθνος το 1961, και θα ζητούν περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης; Ή θα ξαναβάλουν τους χολιγουντιανούς αστέρες να πουν σε έναν φτωχό άνθρωπο των μέσων πολιτειών των ΗΠΑ τι θα ψηφίσει και γιατί;
Τα ερωτήματα τίθενται αμείλικτα, αν και από μειοψηφίες και με τον φόβο κάποιος να χαρακτηριστεί Trump-friendly. Είναι όμως εδώ μαζί με τη νίκη του 78χρονου κυνικού, αδίστακτου προέδρου. Είναι εδώ μαζί με τα ερωτήματα προς τη μεριά των Δημοκρατικών με τις καταστροφικές επιλογές που μόνον από καραμπόλα κατέβασαν την Κάμαλα Χάρις και ενώ ο Τραμπ έκανε στοχευμένη καμπάνια τεσσάρων ετών. Είναι εδώ τα ερωτήματα και προς την Αριστερά που υποκατέστησε την ταξική ανάλυση και τη σοβαρή μελέτη πάνω στις νέες ανισότητες με μια ανάλυση για τις ταυτότητες. Μαζί της συνετρίβη μια woke ατζέντα που είναι άλλο να λειτουργεί συμπληρωματικά με μια μαχητική πολιτική στο Κοινωνικό και διαφορετικό να το υποκαθιστά.
Τα ερωτήματα μπαίνουν και στη μεριά της Ευρώπης και σε ορισμένους ηγέτες της που μπερδεύτηκαν και υποδύονταν τους κομματάρχες του Μπάιντεν. Που συνθλίφτηκαν στην ουκρανική κρίση χωρίς να επιβάλουν μια δική τους θέση, έστω ειρήνευσης.
Τα ερωτήματα πάνε προς μια άτολμη σοσιαλδημοκρατία και προοδευτικότητα που μετατοπίζοντας την ατζέντα στο Κέντρο δεν είδαν στρουθοκαμηλικά πως οι κοινωνίες σήμερα είναι του 1/5 και άρα δεν προχωρούν. Οχι, δεν ήταν όμως απλώς ήττα των Δημοκρατικών. Ηταν και νίκη του Τραμπ. Της αναβάπτισης του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στη λαϊκή βάση. ΟΚ. Μαζί με όλες τις ζοφερές όψεις του λόγου του – είναι άθλια η στάση του στο γυναικείο ζήτημα. Τα ερωτήματα θα πάνε και στις (αμερικανικές) δημοσκοπήσεις. Στους διαμορφωτές που βλέπανε ή νίκη της Χάρις ή «αμφίρροπη έκβαση». Τώρα; Τώρα η Ευρώπη θα κάνει μια επανασύσταση του εαυτού της; Οι Δημοκρατικοί θα προχωρήσουν σε μια αυτοκριτική; Οι δημόσιοι διανοούμενοι θα ξεβολευτούν εντοπίζοντας γιατί δεν έχουν εικόνα των λαϊκών τάξεων; Ή θα βάφουν μαύρους τους τοίχους των προφίλ τους στα κοινωνικά δίκτυα, θρηνώντας για τα κατώτερα στρώματα που δεν τους άκουσαν;