Φίλες μου γεια σας. Σήμερα θα αποστασιοποιηθούμε λιγάκι από τη βαριά κουλτούρα της ανάλυσης και θα μετακινηθούμε στον χώρο της τέχνης – μάλιστα μιας τέχνης παλιάς, της ποιήσεως, που την έχουν κραταιώσει μερικά από τα είδωλα αυτής της σελίδας. Η ποίηση και γενικά η τέχνη είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει τις καρδιές να γαληνέψουν σε ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που σπαράσσεται. Κι είναι παρήγορο ότι δύο υποψήφιοι πρόεδροι, ο Απόστολος Γκλέτσος και ο Νικόλας Φαραντούρης, απολαμβάνουν την προστασία των μουσών. Ο πρώτος της Πολύμνιας, προστάτιδος της υποκριτικής, ο δεύτερος της Ευτέρπης που είναι της λυρικής ποιήσεως και της μουσικής. Προσωπικά, επενδύω στον δεύτερο, και θα εξηγήσω γιατί.
Καταρχήν, μια αλήθεια. Ο τελευταίος μεγάλος ποιητής του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο Νίκος Κοτζιάς, που έγινε γνωστός στους ποιητικούς κύκλους ως βάρδος της επανάστασης και του έρωτα. Τον έχει ξεπεράσει ο υποψήφιος για την προεδρία Νικόλας Φαραντούρης. Τρεις ποιητικές συλλογές του δείχνουν αληθινό ταλέντο. Αυτός υμνεί την επανάσταση και τον έρωτα πιο αυθεντικά.
Παρουσιάζουμε σήμερα δύο ποιήματα, την αλήθεια του ποιητή-υποψήφιου προέδρου, ο οποίος κόντρα στα μοντερνιστικά είδη, γράφει με έμφαση στη ρίμα και το μέτρο. Το πρώτο έχει τίτλο «Μόσχα», προέρχεται από τη συλλογή «Εν πτήσει» (Περισπωμένη, 2014) κι είναι μια ελεγεία για τον χαμένο κόκκινο παράδεισο.
ΜΟΣΧΑ
Σ’ αυτή την πλατεία
με πλάκες στρωμένη
χτυπάει της πόλης
η καρδιά, ματωμένη
Κόκκινο αρμόζει
στην πόλη για χρώμα
Το αίμα νοτίζει
ακόμη το χώμα
Με αίμα βαφτήκαν
οι δρόμοι ετούτοι
Κορμιά πεταμένα
καπνός και μπαρούτι
Γαρύφαλλα όλοι
κρατώντας στο χέρι
σήκωσαν ψηλά
πεντάκορφο αστέρι
Σφυρί και δρεπάνι
ο νέος Θεός
Ν’ αλλάξει ο κόσμος
κοντεύει ο καιρός! […]
Το άλλο ποίημα προέρχεται από τη συλλογή «Πράξις Γ΄» (Περισπωμένη, 2017) κι ανήκει σε μια ενότητα, ας την πούμε «της αλλοτρίωσης». Εχει τίτλο «Σονέτο του γραφείου», αν και δεν είναι σονέτο, επειδή δεν υπακούει στη μορφή που το προϋποθέτει. Δεν είναι δεκατετράστιχο (αυτό έχει δώδεκα στίχους), δεν αποτελείται από δύο τετράστιχες και δύο τρίστιχες στροφές (έχει τρεις τετράστιχες στροφές), και βέβαια ο ποιητής δεν φρόντισε τη ρίμα, την ομοιοκαταληξία στους τελευταίους έξι στίχους – που ούτως ή άλλως μορφικά δεν υπάρχουν. Δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση βέβαια. Πολύ συχνά στον πολιτικό χώρο του Νικόλα Φαραντούρη άλλα λένε και άλλα εννοούν, οπότε το τελευταίο που μας πειράζει είναι αν ένα ποίημα που προσδιορίζεται από τον δημιουργό του ως σονέτο δεν είναι σονέτο. Σημασία έχει η προσπάθεια.
ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ
Εωθινοί μονόλογοι
Της χαραυγής οι κρίνοι
Μεσημβρινοί μας στοχασμοί
Κι εσπερινοί μας θρήνοι
Σαν φεύγετε ξανάρχεστε
Γυρίζετε στη σκέψη
Και πάλι ξαναφεύγετε
Στην πρώτη του ήλιου στέψη
Τα ρόδινά μας πρωινά
Τ’ αμαρτωλά ξενύχτια
Πόσο πολύ μπερδεύτηκαν
Στης μνήμης τ’ άγρια δίχτυα.
Αν είστε φρόνιμοι/-ες/-α, προσεχώς θα παρουσιάσω κι άλλα.