Αν ρίξουμε μια ματιά στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, διαπιστώνουμε το εξής: η εθνική ομάδα βρίσκεται σε μια διαρκή φάση εξέλιξης, ανεβάζει ρυθμούς και επανέρχεται στο προσκήνιο με τον σωστό τρόπο. Δηλαδή, όχι με την πορεία που έχει μια… φωτοβολίδα, αλλά πατώντας σταθερά σε κάθε σκαλοπάτι της κλίμακας. Και βέβαια, προφανώς και πρέπει να απονεμηθούν τα εύσημα και στον Γκουστάβο Πογέτ, γιατί καθόλου αυτονόητα δεν ήταν όσα έκανε και επιπρόσθετα έβαλε την Εθνική σε δρόμο επιτυχιών.
Χωρίς αντίρρηση μια (αναπάντεχη) ήττα από την Κύπρο στο προηγούμενο Nations League πλήγωσε την ομάδα και τον εγωισμό της, έμαθε όμως ξανά να κερδίζει τους «μικρούς» αντιπάλους και να χτίζει χαρακτήρα. Η ήττα στα πέναλτι και στο μπαράζ με θέα τα τελικά του Euro 2024 ήταν αυτό που έφερε τη ρήξη και εν τέλει το διαζύγιο με τον συγκεκριμένο τεχνικό, ένας χαμένος «τελικός» για την Εθνική που ακόμη δεν έμοιαζε έτοιμη για την επίτευξη ενός χειροπιαστού στόχου.
Και μετά ήρθε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Δεν έκανε κάτι το πολύ διαφορετικό σε σύγκριση με τον προκάτοχό του. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως «πάτησε» πάνω στο σύνολο που βρήκε και πρόσθεσε τις απαραίτητες δικές του πινελιές. Μέσα ο Κουλιεράκης αντί του Χατζηδιάκου, ο Τζόλης, ο Ιωαννίδης και ο Ρότα, συν φυσικά η πρόσκληση του Μουζακίτη γιατί πάντα το κοινό αρέσκεται να βλέπει φρέσκα πρόσωπα. Αν, μάλιστα, αξιοποιηθεί παραπάνω το κεφάλαιο που ονομάζεται «Κωνσταντέλιας», τότε τα περισσότερα θα πάρουν τον δρόμο τους. Επειδή, όμως, συχνά πυκνά η ιστορία επαναλαμβάνεται, η Εθνική που πήγαινε τρένο έδειξε να εκτροχιάζεται σε ακόμη έναν «τελικό»: το ραντεβού με την Αγγλία στο πλημμυρισμένο από κόσμο ΟΑΚΑ ήταν κάτι το ίσως αναπόφευκτο, γιατί δεν μετρήσαμε καλά το μπόι μας και εκτός όλων των άλλων δημιουργήσαμε συνθήκες πάρτι προτού καν μπούμε στο δωμάτιο με τα πυροτεχνήματα! Λες και θέλαμε να γιορτάσουμε προκαταβολικά – τι αλήθεια; Το 0-3 ήταν ένα μάλλον απαραίτητο φρένο, στη λογική του κοινότοπου «ας κάνεις ένα βήμα πίσω προτού πας μπροστά».
Εδώ, συνεπώς, βρίσκεται η εθνική ομάδα: στο σταυροδρόμι και στη βεβαιότητα πως θα φτάσει σύντομα σε μια διοργάνωση όπως τον «παλιό καλό καιρό». Ο άνεμος είναι ούριος. Η καλή φουρνιά των ελλήνων ποδοσφαιριστών, σίγουρα συνηγορεί στο ανωτέρω. Οπως άλλωστε και ο έμπειρος και κυρίως καθολικά αποδεκτός, άρα υπεράνω κριτικής, Γιοβάνοβιτς.