Ο Πούτιν, η δραχμή και ο γρύλος
Δεν ξέρω τι ζόρι τραβάει ο μπαρμπα-Πούτιν με την Ελλάδα, όμως αυτά που είπε για την ανάγκη η χώρα μας να επιστρέψει στη δραχμή, διότι αυτή είναι και η μόνη διέξοδος για να μπορέσουν να ξεφύγουν οι πολίτες της από τη φτώχεια, μου θυμίζει εκείνη τη λαϊκότροπη σοφή φράση για την καμήλα που δεν κοιτούσε τη δική της καμπούρα, αλλά σχολίαζε των διπλανών της. Φυσικά τον αποθέωναν χθες για τα περί επιστροφής στη δραχμή διάφορα ΜΜΕ που κατά καιρούς «ταΐζει» (καταπώς λένε, εγώ δεν το έχω δει να συμβαίνει, ως εκ τούτου δεν τα υιοθετώ αυτά…) ο Βλαδίμηρος, όμως καλύτερα θα ήταν να κοιτάζει το επίπεδο ευημερίας των κακόμοιρων των Ρώσων. Οι οποίοι, παρότι στο ρούβλι, και όχι στο… καταστροφικό ευρώ (όπως ο ίδιος το θεωρεί)… επιμένουν να υποφέρουν. Κι από πάνω έχουν κι έναν πόλεμο στον οποίο θυσιάζουν καθημερινά τα παιδιά τους, επειδή ο Βλαδίμηρος την είδε τσάρος κι αποφάσισε μια μέρα να μπουκάρει στην Ουκρανία.
Επίσης αν ο μπαρμπα-Πούτιν ήθελε πραγματικά να βοηθήσει την Ελλάδα, είχε πολλές ευκαιρίες τα τελευταία χρόνια. Από την απίθανη ιστορία του 2015, όταν είχε παραμυθιάσει τον Τσίπρα με τον Καμμένο ότι ήθελε τόσο πολύ να δει την Ελλάδα να ξεπερνάει την κρίση ώστε θα της δάνειζε 5 δισ. ζεστό χρήμα, αλλά όταν έφτασε η ώρα του δανεισμού τούς είπε ένα ξερό «νιετ» και τους καθάρισε σαν αβγό, μέχρι τα «κολλητιλίκια» με τον Ερντογάν που όταν εκείνος απειλούσε την Ελλάδα και την Κύπρο, δεν σήκωσε ένα τηλέφωνο να του πει «κάτσε στ’ αβγά σου, Ταγίπ, αυτοί είναι ομόδοξοι, δικοί μου».
Τουτέστιν, άσε μας, ρε Βλαδίμηρε, κι εσύ κι ο γρύλος σου…
Ωρα για κωμωδία
Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου η διάλυση είναι πια γεγονός, έχουν τόση… αιθαλομίχλη στο κεφάλι, ώστε όποιος τα καταφέρει, κάποια στιγμή, να σκεφτεί λογικά και καθαρά, ανακηρύσσεται αυτοδικαίως βασιλιάς! Θεός!
Ενας τέτοιος είναι ο άνθρωπός μου στην Πολιτική Γραμματεία. Με πήρε χθες τηλέφωνο για να μου ζητήσει να γράψω κάτι σχετικά με το debate των τεσσάρων απίθανων… καμπαλέρος που διεκδικούν το… «αδειανό πουκάμισο» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, την Τετάρτη στην ΕΡΤ.
– Παρακαλώ, είπα, πείτε μου κι έγινε. Αλλωστε γνωρίζετε πόσο σας σκέφτομαι και πόσο νοιάζομαι για την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ (από καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους – χρόνια βγάζω το ψωμί μου με το τσίρκο Μεντράνο της Αριστεράς, ως γνωστόν).
– Σε παρακαλώ, γράψε ότι δεν γίνεται να κάνουν debate στις 8 το βράδυ, την ώρα που τα περισσότερα κανάλια έχουν κεντρικό δελτίο ειδήσεων και σε όσα έχει τελειώσει το δελτίο μεταδίδονται εκπομπές μεγάλης τηλεθέασης.
– Και τι να κάνουν; ξαναρώτησα.
– Να το μεταθέσουν κατά μία ώρα. Να ξεκινήσει στις 9.
Το γράφω λοιπόν, αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, την οποία αγνοεί ίσως η πηγή μου: την ίδια μέρα, την προσεχή Τετάρτη δηλαδή, στις 9 έχει πρεμιέρα το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» του Λαζόπουλου στο Mega. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, καλώς ξεκινάει στις 8 η μία… κωμωδία για να αποφύγει τον ανταγωνισμό από την άλλη!
Φίλες να σου πετύχουν
Στο μεταξύ, ο έκπτωτος πρόεδρος της καρδιάς μας Κασσελάκης που δεν φαίνεται να βιάζεται και πολύ για τη δημιουργία του νέου κόμματος (κάποιος να του εξηγήσει ότι ο πολιτικός χρόνος δεν είναι αντίστοιχος του συμβατικού χρόνου, ως εκ τούτου μπορεί ένας μήνας να μοιάζει με έναν αιώνα), ειδοποίησε όσους βουλευτές έλεγαν παλιά ότι είναι μαζί του και τώρα κάνουν, επιτηδείως, την πάπια και δεν παραιτούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ, πως όσοι παραμένουν στο κόμμα αυτό νομιμοποιούν το πραξικόπημα!!!
Εξ όλων αυτών, πάντως, εμένα η σκέψη μου παραμένει στις δύο κυρίες που βρίσκονταν νυχθημερόν παρά τω πλευρώ του. Τη διαχρονική φίλη Νίνα Κασιμάτη, με την οποία είχα χθες ένα διαδικτυακό άνευ ουσίας beef αναφορικά με όσα έγραφα χθες, και την άλλη, που δεν έχω πρόχειρο το όνομά της, αλλά προφανώς δεν έχει και καμία σημασία.
Τι θα κάνουν τώρα που ο Κασσελάκης τούς αφαίρεσε, το κακό παιδί, τον ωραίο φερετζέ που είχαν φορέσει στο κεφάλι για να περνούν απαρατήρητες;
Αααα, το βρήκα. Μπορούν να τον πείσουν ότι παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αλώσουν το κόμμα από μέσα!
Επιτρέπονται αυτά στην πολιτική…
Το αμάρτημα του κυρίου Μίλεϊ
Κάνουμε πλάκα με το τι προτίθεται να κάνει ο πρόεδρος Tραμπ με το που θα αναλάβει ως ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ, και ειδικότερα με κάτι ψεκασμένα νούμερα που προτίθεται να χρησιμοποιήσει σε καίριες θέσεις. Κάνουμε πλάκα και δεν δίνουμε προσοχή στις προθέσεις του αναφορικά με καίριους τομείς του αμερικανικού κρατικού μηχανισμού. Ας πούμε, σκεφτείτε τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν κάποιος αποφάσιζε να ακολουθήσει τις πρακτικές Τραμπ. Και ειδικότερα το «καινούργιο» που μας ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ότι η προεδράρα έχει αναθέσει σε συμβούλους του να του συντάξουν έναν κατάλογο με αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων οι οποίοι θα απολυθούν με το που θα αναλάβει την εξουσία. Τι έκαναν αυτοί οι φουκαράδες; Αυτοί, τίποτε. Απλώς προήχθησαν τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, όταν αρχηγός του κοινού επιτελείου των ΗΠΑ, κάτι σαν το δικό μας ΓΕΕΘΑ, ήταν ένας κύριος Μίλεϊ, στρατηγός. Το αμάρτημα του κυρίου Μίλεϊ; Οτι μέχρι το 2020 ήταν με τον Τραμπ και εν συνεχεία έστριψε και πήγε με τους Δημοκρατικούς. Κι αυτά ο Ντόναλντ δεν τα συγχωρεί. Δεν θα καθαρίσει μόνο τον Μίλεϊ, αλλά και όσους ήταν με τον Μίλεϊ.
Βρίσκω λίγο κακούλη τον αρχηγό…
Η μεγαλόψυχη Δημοκρατία
Τώρα δεν ξέρω γιατί αισθάνθηκαν συγκλονισμένοι οι Ελληνες, και ειδικά όσοι κατοικούν στο μικρό χωριό που ορίζεται από το τρίγωνο Σύνταγμα – Κολωνάκι – Ομόνοια, από τα όσα αναφέρονται στα απόρρητα αρχεία της ΕΥΠ για την κυπριακή τραγωδία. Δεν γνώριζαν τον προδοτικό ρόλο της χούντας των συνταγματαρχών, του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών; Δηλαδή, έπεσαν από τα σύννεφα, θα μας πουν;
Ολα γνωστά είναι πια, και όλα στο φως. Απλώς, εκείνο που εγώ προσωπικά θεωρώ συγκλονιστικό είναι ότι αυτά τα καθάρματα, οι χουντικοί, δεν πήγαν κατευθείαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, παρά έζησαν τόσα χρόνια εις βάρος μας – τους τρέφαμε στις φυλακές κι από πάνω. Η μεγαλόψυχη Δημοκρατία!
Δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων έχει κοστίσει στην Ελλάδα το 50χρονο κυπριακό δράμα, και γύρευε πόσο θα κοστίσει ακόμη, όσο ζούμε με τις αυταπάτες που καλλιέργησαν επί δεκαετίες πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης σχετικά με την Κύπρο και την πραγματικότητα στο νησί.
Ποιος θα σπάσει την αλυσίδα;
Το άλλο που θέλω να επισημάνω από αυτά που προκύπτουν από τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ΕΥΠ – και φαντάζομαι ότι θα αποτυπώνονται και σε άλλα, μεταγενέστερα του 1974 – είναι η μακροχρόνια όσο και μακρόπνοη τουρκική εξωτερική πολιτική!
Ποια ήταν η στρατηγική της Τουρκίας προ 50 ετών; Η ίδια που είναι και σήμερα! Και που ήταν ίδια και πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια. Συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, και ειδικά των Δωδεκανήσων, διζωνική κρατική οντότητα στην Κύπρο.
Αυτά έθεταν τότε, αυτά grosso modo θέτουν και τώρα. Χωρίς καμία παραλλαγή. Μόνο στις λέξεις. Επειδή η στρατηγική τους πάντα αυτή ήταν, και δεν θα την αλλάξουν μέχρι να πετύχουν το μάξιμουμ των επιδιώξεών τους. Η δικιά μας;
Ενας κυκεώνας λαθών, ειδικά στο Κυπριακό. Μια αλυσίδα χαμένων ευκαιριών χωρίς λόγο. Ποιος θα πάρει τη γενναία ευθύνη να τη σπάσει κάποτε αυτή την αλυσίδα; Αναρωτιέμαι…