Υπάρχει ένα «ακροκεντρώο» ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, κομμάτι, και όχι το όλο, του «Μένουμε Ευρώπη», το οποίο μέμφεται το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ γιατί δεν συναινεί σ’ όλα με την κυβέρνηση. Το μέμφεται για τη σωστή θέση του για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, για τα απογευματινά ιδιωτικά χειρουργεία, για οποιοδήποτε κυβερνητικό νομοσχέδιο που κατατίθεται στη Βουλή και δεν το ψηφίζει. Γι’ αυτό το ρεύμα, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα ήταν αξιαγάπητο, μόνο αν έλεγε «ναι σ’ όλα». Μόνο δηλαδή αν ακύρωνε την ύπαρξή του.
Την εποχή του πρώτου μνημονίου όντως χρειαζόταν συναίνεση για να διασωθεί η χώρα. Δυστυχώς ούτε ο Αντώνης Σαμαράς ούτε ο Αλέξης Τσίπρας την προσέφεραν, με τα γνωστά αποτελέσματα του δεύτερου και του τρίτου μνημονίου. Η δημοκρατία όμως δεν είναι συναινέσεις παντού και πάντα. Η «διεκδίκηση» της συναίνεσης σε όλες τις περιστάσεις, απ’ όλους και για όλα, κάνει τα κόμματα να φαντάζουν ίδια και αυτό βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία. Η αντίληψη που θέλει τη διάκριση Αριστερά – Δεξιά ανύπαρκτη, γεννά μια άλλη διάκριση. «Εγώ, η εθνικιστική Ακροδεξιά μόνη μου και εσείς όλοι». Οταν τα κομματικά συστήματα δεν διακρίνονται στο μείζον που είναι η στάση τους έναντι του μεγάλου πλούτου, γιατί εξαρτώνται απ’ αυτόν, μια που το να κάνεις σήμερα πολιτική είναι πολύ ακριβό, τότε πάντοτε εμφανίζεται ένας ακροδεξιός Τραμπ που υπενθυμίζει πως πολιτική είναι και η σύγκρουση. Και τότε αυτός κερδίζει τις καρδιές των ανθρώπων που βλέπουν όλοι να συναινούν στο περίφημο trickledown effect (πρώτα η ανάπτυξη και μετά οι «μη τυχεροί»). Κάτι που σήμερα, δυστυχώς ακόμη και από τους Ευρωπαίους και τους καθ’ ημάς σοσιαλδημοκράτες, εκλαμβάνεται ως σοσιαλδημοκρατική αρχή. Κάθε παρέκκλιση απ’ αυτή τη γραμμή θεωρείται ως μη κανονικότητα. Που στην περίπτωσή μας είναι η στήριξη της ΝΔ και του Πρωθυπουργού.
Εχει δίκιο η Αννα Διαμαντοπούλου που σε συνέντευξή της στον ραδιοφωνικό Σκάι και τον Παύλο Τσίμα τόνισε πως η συναίνεση είναι «εξαιρετικά σημαντική για τη λειτουργία της δημοκρατίας και για την ανάπτυξη σε μια χώρα» και πως αυτή πρέπει να έχει «συγκεκριμένες αρχές και οργανωμένους θεσμούς». Σωστό, αλλά μερικό. Οχι η συναίνεση, αλλά η σύγκρουση «με συγκεκριμένες αρχές και οργανωμένους θεσμούς» είναι το οξυγόνο των δημοκρατιών. Και επειδή οι διαφορές των κομμάτων στα μείζονα έχουν θολώσει, αυτά καταφεύγουν σε διαδικαστικού τύπου επιχειρήματα για να διαφοροποιούνται στα ελάσσονα. Αυτό έκανε και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στην περίπτωση της υποψηφιότητας για Συνήγορος του Πολίτη του εξαιρετικού δημοκράτη πανεπιστημιακού καθηγητή Δημήτρη Α. Σωτηρόπουλου. Για την άρνησή του να τον ψηφίσει, ακολούθησε το «στρίβειν διά του αρραβώνος», με το επιχείρημα πως ο προηγούμενος πρέπει πρώτα να καταθέσει πόρισμα για το εγκληματικό ναυάγιο της Πύλου. Λες και δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό ο Σωτηρόπουλος;
Οσα γίνονται σήμερα στο πολιτικό και κομματικό μας σύστημα σχετικά με τη συναίνεση και τη σύγκρουση θυμίζουν την αντιστροφή του γνωστού ανεκδότου. Το ρωσόπουλο να κατηγορεί το αμερικανόπουλο πως στην πατρίδα του εκμεταλλεύονται τους μαύρους και αυτό να του απαντά «ναι, αλλά εσείς δεν έχετε σοκολάτες».
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας