Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά ένα κόμμα. Στα χρόνια που κυβέρνησε και κυρίως σε αυτά που αντιπολιτεύτηκε πριν και μετά την κυβερνητική του θητεία εξέφρασε ένα ολόκληρο ιδεολογικό ρεύμα, μια αισθητική αντίληψη, μια ολόκληρη εποχή. Οι ψηφοφόροι που το εμπιστεύτηκαν δεν ήταν κατά ανάγκην αριστεροί, πολλοί μάλιστα παραδοσιακοί αριστεροί έμειναν πολιτικά άστεγοι όταν η ηγεσία επέλεγε σταθερά ως κυβερνητικό εταίρο τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο. Οι ψηφοφόροι του κόμματος από ένα σημείο και μετά συγκροτούσαν ένα ετερόκλητο μείγμα από θιασώτες της πολιτικής των λεφτόδεντρων και του «όχι σε όλα», «αντισυστημικούς» που γοητεύτηκαν από τον ακατάληπτο λόγο του Γιάνη Βαρουφάκη, αγνούς ιδεολόγους αντιμνημονιακούς που πίστεψαν ότι «θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν», αλλά έφυγαν την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το τρίτο και πιο σκληρό μνημόνιο, κάποιους που παρέμειναν ικανοποιούμενοι από τις μετονομασίες που επινόησε ο ΣΥΡΙΖΑ του μνημονίου σε «πρόγραμμα» και της τρόικας σε «θεσμούς», μέχρι και κάποιες κυρίες βορείων προαστίων του Ψυχικού, της Φιλοθέης και της Εκάλης που πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ.
Τα χρόνια πέρασαν, η madame Μέρκελ αποσύρθηκε από την πολιτική σκηνή, η οικονομική κρίση τελείωσε, η κανονικότητα επέστρεψε, οι πλατείες άδειασαν και τα νταούλια σίγησαν. Ομως το κόμμα δεν κατάφερε να ακολουθήσει την ίδια εξελικτική πορεία. Το αποτέλεσμα φάνηκε στο 17,8% του περασμένου Ιουνίου και την ήττα-ρεκόρ της Μεταπολίτευσης με 22,7 μονάδες, αλλά και σε όσα ακολούθησαν με τις αέναες εσωκομματικές διεργασίες και τις αλλεπάλληλες προεδρικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε να αντιπολιτεύεται με hashtag, τρολ και παραγωγή εκκωφαντικού ψηφιακού θορύβου, αγνοώντας επιδεικτικά ότι με τα trends των social media ασχολείται ένα απολύτως μειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας, που ακόμα και σε αυτό έχει εμπεδωθεί ότι όλα αυτά αποτελούν κατασκευές κομματικών μηχανισμών και σε κάθε περίπτωση δεν γεμίζουν την κάλπη. Η ρητορική του κόμματος συνέχισε να επικεντρώνεται σε «υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά», «ΝΔ_παιδεραστές», «εκλογές με διεθνείς παρατηρητές», ενώ οι πολιτικές του προτάσεις δεν ξεπερνούσαν τους 140 χαρακτήρες του Twitter.
Τελευταία πράξη του δράματος, οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για να μην καταφέρει να είναι υποψήφιος ο μέχρι πρότινος πρόεδρος του κόμματος Στέφανος Κασσελάκης και εντέλει η τρίτη διάσπαση. Το αποτέλεσμα αποτυπώθηκε στις δημοσκοπήσεις της τελευταίας εβδομάδας, όπου φάνηκε ότι ακόμα και ένα πρόσωπο μόνο του, του μέχρι πρότινος άγνωστου Στέφανου Κασσελάκη, καταφέρνει να έχει μεγαλύτερη πολιτική επιρροή από δύο κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους πρώην ΣΥΡΙΖΑ της Νέας Αριστεράς.
Τούτων δοθέντων, αναπόδραστα προκαλεί απορία η ακατανόητη πολιτικά στάση που επέλεξε να κρατήσει την εβδομάδα που διανύσαμε το ΠΑΣΟΚ. Η διάλυση του κόμματος που έκανε όλα τα προαναφερθέντα υπογράμμισε όλες τις κακοτοπιές που μπορεί και πρέπει να αποφύγει το ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική του «όχι σε όλα», ο λαϊκισμός, η ακατάσχετη παροχολογία, τα λεφτόδεντρα αποτελούν όχι μόνο παρωχημένες πολιτικές, αλλά εκ του πρόσφατου αποτελέσματος δεν προσελκύουν πια και ψηφοφόρους. Το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε την Τετάρτη να ψηφίσει «παρών» μέχρι και στα δωρεάν απογευματινά χειρουργεία στο ΕΣΥ, στοιχιζόμενο πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ! Καταψήφισε τον προσωπικό γιατρό και έφτασε στο σημείο να ζητήσει να ενταχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά όλο το υγειονομικό προσωπικό, κάτι το οποίο θα οδηγούσε αυτόματα σε πρόωρη συνταξιοδότηση χιλιάδων γιατρών!
Εν κατακλείδι, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παράγωγά του διαλύονται, ξεδιπλώνεται μπροστά στο ΠΑΣΟΚ μια λαμπρή ευκαιρία και έχει πλέον την μπάλα στα πόδια του.
Αυτή την εβδομάδα την κλώτσησε στο δοκάρι του Μεγάρου Μαξίμου.