Είναι ή όχι ψυχικά διαταραγμένη η νεαρή κοπέλα η οποία συνελήφθη στην Τεχεράνη, επειδή τόλμησε να μείνει με τα εσώρουχά της σε δημόσια θέα; Αυτό φέρεται να υποστηρίζει το καθεστώς του Ιράν, αλλά εμάς ουδόλως μας ενδιαφέρει. Το ερώτημα, εξάλλου, είναι έτσι κι αλλιώς παραπλανητικό. Δηλαδή, εάν δεχθούμε ή αποδειχθεί πως είναι μια χαρά στην υγεία της, δεν θα συλλαμβανόταν από την περιβόητη Αστυνομία Ηθών; Και όποια έχει σώας τα φρένας δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται, με αυτόν ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο, για την καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες;
Η Ελλάδα έχει βιώσει (τηρουμένων των αναλογιών) παρόμοιες εμπειρίες, οι «ουρές» των οποίων καταδιώκουν ως σήμερα την κοινωνία μας.
Είτε με τις γυναίκες που απαγορευόταν να μπαίνουν στα καφενεία, να κυκλοφορούν κατά μόνας ή να καβαλάνε το γαϊδούρι αντί για τον άντρα, που ήταν το απόλυτο αφεντικό. Είτε με τον αντιδραστικό νόμο «περί τεντιμποϊσμού», που ψήφισε η κυβέρνηση Καραμανλή στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και ίσχυσε ως τις αρχές εκείνης του ’80, έχοντας στόχο να νουθετήσει διά του εξευτελισμού την άτακτη νεολαία που τολμούσε να αμφισβητήσει τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, τον πυρήνα του γνωστού «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Γι’ αυτό (και για πολλά ακόμη…), είναι αυτονόητη η αλληλεγγύη απέναντι σε όσες – και όσους και όσα – επιλέγουν να διαθέσουν το σώμα τους όπως θέλουν και να ντύνονται όπως τους κάνει κέφι. Κι αυτό, φυσικά, δεν περιορίζεται ούτε στο Ιράν ή τα άλλα θεοκρατικά καθεστώτα, ούτε αφορά αποκλειστικά την εμφάνιση. Πρέπει να αποτελεί συνολική στάση ζωής απέναντι στη νεολαία, που βρίσκει τους δικούς της και συχνά άγνωστους και ενοχλητικούς για τους «νοικοκυραίους» τρόπους να αμφισβητεί και να διεκδικεί όσα της λείπουν και όσα της στερούν. Στο πλευρό των τέντι-μπόις και τέντι-γκερλς, λοιπόν – στον βαθμό, τουλάχιστον, που κι αυτοί/-ές δείχνουν κατανόηση για τους «άλλους» και δεν υπονομεύουν το δίκιο τους (και το δίκιο μας) με τις πράξεις τους.