ΠΡΟΣΦΑΤΑ είχα επισημάνει την στασιμότητα των εκδηλώσεων κατά τους χειμερινούς μήνες. Ωστόσο, με το που έσκασε μύτη ο Οκτώβρης και επέστρεψαν τα ταξιδιάρικα πουλιά μας, λες και είμαστε σε άλλες Πολιτείες.
ΠΟΛΛΑ τα υπαίθρια πανηγύρια, τα φεστιβάλ, οι ετήσιες χοροεσπερίδες, τα γεύματα, οι φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, οι παρουσιάσεις βιβλίων, οι αθλητικοί αγώνες, οι βραβεύσεις διαγωνιζομένων, οι σχολικές γιορτές κ.λπ., κ.λπ. που γίνονται στην πόλη μας – και όχι μόνο.
ΔΙΑΒΑΣΑ και για τον διαγωνισμό «σπανακόπιτας», από την Ένωση Θεσσαλονικέων «Ο Λευκός Πύργος» και δεν σας το κρύβω. Ετοίμασα την όρεξή μου, γιατί κακά τα ψέματα, ποιος αντιστέκεται σε μια σπιτίσια, παραδοσιακή συνταγή; Για τους ενδιαφερόμενους ο Σύλλογος στεγάζεται στο 430 High Street, Northcote. Μάλιστα, θα δοθούν χρηματικά βραβεία στους τρεις πρώτους.
ΩΣΤΟΣΟ, σε μια δεύτερη ανάγνωση της αγγελίας, πληροφορούμαι ότι ο διαγωνισμός -ο οποίος συνοδεύεται με γεύμα και πολύ σωστά πράττει το Διοικητικό Συμβούλιο- γίνεται για να τιμηθεί η σημαντική επέτειος των 40 χρόνων της αδελφοποίησης Θεσσαλονίκης-Μελβούρνης.
ΠΑΩ μερικές δεκαετίες πίσω και φέρνω εικόνες από εορτασμούς που συνόδευαν αυτή την επέτειο. Είμαι σίγουρη ότι και ο πρόεδρος, ο φίλος Παύλος Μαυρουδής, έχει κι αυτός αρκετές βαθιά στη μνήμη του.
ΦΥΣΙΚΑ και δεν χρειάζονται ούτε δικαιολογίες ούτε απολογίες. Γιατί απλούστατα εν έτει 2024 γνωρίζουμε τις «δυνατότητες» της παροικίας μας και ιδιαίτερα των παροικιακών μας Οργανισμών. Και όσο κι αν θέλουμε να τεντώσουμε το σκοινί, δεν πάει άλλο.
ΠΟΛΛΕΣ όμως και οι ονομαστικές εορτές. Οπότε ας μην ξεχνάμε να στέλνουμε τις πολυχρόνιες ευχές μας στους φίλους μας που γιορτάζουν και τις… περιμένουν.
ΜΟΥ κάνει εντύπωση, που τα μικρά εγγονάκια μου, παρ’ ότι τα Ελληνικά τους είναι «λίγα», γνωρίζουν πολύ καλά πότε είναι η ονομαστική τους εορτή. Φυσικά, η χαρά μου είναι μεγάλη.
ΔΥΟ λόγια για την παράδοση που συνοδεύει την γιορτή του Αη-Φιλίππου, 14 Νοεμβρίου, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, από όπου είναι εμπνευσμένο το παραδοσιακό τραγούδι «Του Αη Φιλίππου θκιάβηκε».
ΑΠΟ ΤΙΣ 14 Νοεμβρίου λοιπόν, μέχρι τα Χριστούγεννα μεσολαβούν 40 μέρες. Ήταν (είναι) μέρες προσευχής και νηστείας. Οπότε σταματούσαν τα προξενιά και οι γάμοι. Έτσι οι προξενήτρες, σκούπιζαν τα χείλη τους σε μεταξωτά μαντήλια και φρόντιζαν να τελειώσουν τα προξενιά. Η δουλειά τους «πάγωνε» και ξανάρχιζαν μετά την Πρωτοχρονιά.
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ του τραγουδιού, εκφράζουν το παράπονο της Μαρικούς, που αν και πέρασε και του Αη-Φιλίππου και οι γονείς της δέχονταν προξενιά, εκείνη πιστή στον έρωτά της, δεν κατάφερε να σμίξει με το νιο που αγαπούσε.
ΑΥΤΑ για τότε. Η Εκκλησία μας τώρα τελεί μυστήρια Γάμων μέχρι τις 12 του Δεκέμβρη. Επαναρχίζει στις 26 Δεκεμβρίου, την επομένη των Χριστουγέννων.
ΑΝΤΕ, με το καλό να τις προλαμβάνουμε. Τις γιορτές εννοώ.
ΟΧΙ δεν σκέφτηκα ακόμα να αντικαταστήσω το φυσικό αέριο -κοινώς γκάζι- που χρησιμοποιώ στο σπίτι, με ρεύμα. Δεν λέω. Οι εκπτώσεις μέσω του προγράμματος Victorian Energy Upgrades (VEU) και οι εξοικονομήσεις, είναι δελεαστικές.
ΩΣΤΟΣΟ, διαβάζοντας το άρθρο, κατάλαβα ότι έχουμε μπροστά μας αρκετό καιρό μέχρι το «καθαρό μηδέν». Οπότε έως το 2045, και δεν χρειάζεται να φτύνετε στον κόρφο σας, ποιος ζει ποιος και ποιος πεθαίνει.
ΔΥΟ κουβέντες για το συγγενικά ή φιλικά σε μας προσκείμενο άτομο, το «next to kin», το οποίο επιθυμούμε να ειδοποιηθεί σε περίπτωση που μας συμβεί κάτι.
ΤΟ ΓΡΑΦΩ, γιατί πρόσφατα φιλικό μου άτομο βρέθηκε εντελώς απρόοπτα σε νοσοκομείο. Οι γιατροί, βλέποντας ότι υπήρχε άμεση ανάγκη να έλθει σε επικοινωνία με το «next to kin», έχασε χρόνο, γιατί το δηλωμένο, είχε αποβιώσει εδώ και 2 χρόνια.
ΤΕΛΙΚΑ, όταν επιτέλους βρέθηκε ο επόμενος, ήταν πλέον αργά. Είχε επέλθει το μοιραίο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άτομο «next to kin», δεν έχει τίποτε να κάνει με λογαριασμούς, χρήματα και καταθέσεις σε τράπεζες. Ισχύει μόνο για γιατρούς, νοσοκομεία οδικό ατύχημα κλπ. Οπότε ελέγξτε τις κάρτες που έχετε στο πορτοφόλι ή στο δευτεράκι που έχει το όνομά και τη διεύθυνσή σας και δείτε ή ανανεώστε τα στοιχεία του ατόμου (όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο), που θέλετε να ειδοποιηθεί σε ώρα ανάγκης.
ΤΟΥΤΗ τη βδομάδα, παραβρέθηκα στις νεκρώσιμες ακολουθίες δυο δικών μου ανθρώπων. Της Σιάννας, θυγατέρας της πρώην συναδέλφου μας Ματίνας Παναγιωτοπούλου και του Παναγιώτη Γιαννούδη, του επί πολλών ετών μάχιμου συνοδοιπόρου και υπερασπιστή για τα δίκαια της Κύπρου μας.
ΟΣΟ νά ‘ναι, η κατά μέτωπο επαφή με τον θάνατο, μέσω της νεκρώσιμης ακολουθίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γιατί από τη μια κηδέψαμε μια λαμπρή επιστήμονα, που το νήμα της ζωής της κόπηκε ξαφνικά, όταν οι ορίζοντες ήταν διάπλατα ανοιχτοί στην έρευνα και παρουσίαση νέων φαρμάκων του Austin Health για θεραπεία πολλών ασθενειών, και από την άλλη, του αγαπητού φίλου και συμπατριώτη μου, Παναγιώτη Γιαννούδη.
ΜΙΛΩΝΤΑΣ για τον εκλιπόντα, ο πρόεδρος της Κυπριακής Κοινότητας κ. Θήο Θεοφάνους, τον αποκάλεσε ΓΙΓΑΝΤΑ της Κυπριακής πατριάς. Ένας τίτλος που θεωρώ ότι εκφράζει τις σκέψεις όλων μας.
ΓΙΑΤΙ η ζωή του Παναγιώτη Γιαννούδη, ήταν συνυφασμένη με το δράμα και τους αγώνες της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Κράτησε γερά το τιμόνι σε δύσκολες στιγμές και από τα διάφορα πόστα και τους παροικιακούς φορείς που υπηρέτησε, κράτησε ζωντανό από το 1974 το εθνικό πρόβλημα της μεγαλονήσου.
ΤΗΝ ανεκτίμητη προσφορά του πρέπει να την θυμόμαστε και να τον τιμούμε. Γιατί η ψυχούλα του θα αναπαυτεί μόνο όταν χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες της λευτεριάς στη γη που τον γέννησε και που τόσο αγάπησε.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ!
Κ.Γ.
Την Παρασκευή το βράδυ…
TO ΑΚΟΛΟΥΘΟ χρονογράφημα είναι του Πέτρου Μανταίου από την “Εφημερίδα των Συντακτών” και περιγράφει απόλυτα αυτά που έγιναν πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ:
Τον σημερινό τίτλο, δάνειο από ομότιτλο λαϊκό τραγούδι των Χρήστου Νικολόπουλου – Πυθαγόρα, με τη φωνή του μεγάλου βάρδου της λαϊκής ψυχής και της εθνικής μας μελαγχολίας Στέλιου Καζαντζίδη, μου τον ενέπνευσε το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Συντακτών»: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ΣΥΡΙΖΑ». Που εγώ, με το πόθεν έσχες του χρονογράφου, το διάβασα: Παραμύθι τέλος… Και ζήσανε αυτοί καλά και… μη χειρότερα.
Αντιγράφω τη σχετική παράγραφο από χθεσινό ρεπορτάζ της «Συντακτών»: «…Εξ ου και όσα έγιναν στο Γκάζι, έξω από τον χώρο του συνεδρίου, την Παρασκευή το βράδυ, αλλά και τις προηγούμενες μέρες στην προσυνεδριακή διαδικασία. Πολλά από τα οποία τα ίδια τα στελέχη ίσως θελήσουν να ξεχάσουν σύντομα…».
Αντιγράφω τώρα την πρώτη στροφή και το ρεφρέν από το συγκεκριμένο ζεϊμπέκικο που περιγράφει, με δραματική λιτότητα, τον χωρισμό από έναν μεγάλο έρωτα (με μία μόνο δική μου παρέμβαση, εντός παρενθέσεως): «Την Παρασκευή το βράδυ Παναΐτσα μου/ Μου ετοίμασες με δάκρυα τη βαλίτσα μου/ Δεν θέλαν ορισμένοι να ζούμε αγαπημένοι/ Μια ευτυχία γκρέμισε και μια βαλίτσα γέμισε/ Με καημούς με αναμνήσεις και με βάσανα». Ρεφρέν: «Ελα πόνε έλα χάρε/ δυο [τους] δυστυχισμένους πάρε/ που τους χώρισε η ζωή/ Και στον άλλον κόσμο ίσως/ το ανθρώπινο το μίσος/ να μη φτάνει ώς εκεί…».
Αν βρεθεί άνθρωπος να πει ότι τα λόγια (πιστεύω και το μέλος!) αυτού του ζεϊμπέκικου δεν απηχούν αισθήματα που νιώσαμε πολλοί… την περασμένη Παρασκευή το βράδυ με όσα συνέβησαν στο Γκάζι, ίσως τότε δεν υπάρχει εναργέστερος τρόπος να αποδοθούν μεγάλες απογοητεύσεις: Υποσχέσεις που δόθηκαν και δεν τηρήθηκαν. Έρωτες που χτύπησαν την καρδιά και γλύκαναν τα χείλη, αλλά δεν ευοδώθηκαν. Ελπίδες που φτερούγησαν και σπάσαν τα φτερά τους σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Ολα… με καημούς, με αναμνήσεις και με βάσανα, όπως όπως ριγμένα σε ένα… βαλιτσάκι… Αυλαία κι ένα δάκρυ!
The post Την Παρασκευή το βράδυ… appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.