Ενας από τους παίκτες που έπαιξαν στους δύο αγώνες της Εθνικής μας με τη Μεγάλη Βρετανία για το προκριματικό παράθυρο του Ευρωμπάσκετ 2025 και άρεσαν ήταν ο Νίκος Χουγκάζ. Φαίνεται ότι έχει βελτιώσει σημαντικά το παιχνίδι του και εξελίσσεται σε έναν ψηλό πάνω στον οποίον μπορεί να ποντάρει η «επίσημη αγαπημένη» τα επόμενα χρόνια. Η συμμετοχή του σε ένα πρωτάθλημα υψηλού επιπέδου, όπως το ισπανικό, με μια ανταγωνιστική ομάδα, όπως η Ανδόρα, αναμφίβολα του έχει κάνει καλό.
Ισως, μάλιστα, να δείχνει τον δρόμο και σε άλλους ταλαντούχους Ελληνες. Ενα δρόμο που έχουν ακολουθήσει κι άλλα παιδιά, όπως ο Νίκος Ρογκαβόπουλος και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (πριν τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου…), που λογίζονται πλέον ως βασικά στελέχη της εθνικής ομάδας. Της κανονικής Εθνικής, όχι αυτής των «παραθύρων».
Κακά τα ψέματα. Η απόσταση που χωρίζει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό από τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες (και) σε αγωνιστικό επίπεδο είναι χαώδης. Οποιοσδήποτε παίκτης φύγει από οποιαδήποτε άλλη ομάδα (πολύ περισσότερο αν δεν είναι ομάδα της Basket League, αλλά μικρότερης κατηγορίας ή τμήμα υποδομής) για να πάει να παίξει στους δύο Αιώνιους χρειάζεται για να προσαρμοστεί σε αυτό το επίπεδο χρόνο, τον οποίο δεν μπορεί να έχει. Γιατί οι Αιώνιοι διεκδικούν τίτλους και δεν δίνουν πίστωση χρόνου. Και οι παίκτες «καίγονται», αφού δεν παίζουν και μένουν στον πάγκο ή την εξέδρα.
Ως εκ τούτου η φυγή στο εξωτερικό για τα παιδιά με ταλέντο και προοπτικές για καριέρα στο κορυφαίο επίπεδο μοιάζει με μονόδρομο. Με προσεκτική επιλογή πρωταθλήματος και ομάδας μπορούν να εξασφαλίσουν χρόνο συμμετοχής σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού, να εξελίξουν το ταλέντο τους και να γίνουν έτοιμοι παίκτες, ικανοί να δικαιώσουν τις προσδοκίες που υπάρχουν από αυτούς. Η ομάδα του εξωτερικού μπορεί να γίνει γι’ αυτούς το ενδιάμεσο σκαλοπάτι πάνω στο οποίο πρέπει να πατήσουν πριν φτάσουν στο κορυφαίο επίπεδο.
Ενα σκαλοπάτι που πλέον δεν υπάρχει στην Ελλάδα…