Για έναν οικονομικό αναλυτή όπως εσείς, τι είδους μάθημα ήταν η πρόσφατη κρίση στην Ελλάδα;
Η Ελλάδα βρέθηκε σε κρίση επειδή το σύστημα στην ευρωζώνη πρόσφερε την ευκαιρία να συμβεί αυτό. Και οι έλληνες πολιτικοί άδραξαν την ευκαιρία να βυθιστείτε σε κρίση με υπερβολικό τρόπο. Η κάθε πλευρά έκανε τα λάθη της. Οταν ξεκίνησε η κρίση, ήταν ξεκάθαρο ότι το ελληνικό χρέος έπρεπε να διαγραφεί κατά μεγάλο μέρος. Το ΔΝΤ και μεγάλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να το κάνουν στην κλίμακα που απαιτείτο. Ακολούθησαν την πρακτική που είχαν επιβάλλει στις χώρες της Νότιας Αμερικής τη δεκαετία του 1980: lend, extend and pretend (δάνεισε, επέκτεινε τον δανεισμό και προσποιήσου).
Δεν επετράπη στην Ελλάδα να κάνει μια νέα αρχή. Επειδή δεν διεγράφη αρκετό χρέος και επειδή δεν δόθηκε βοήθεια για προσαρμογή, η χώρα υπέφερε μια κολοσσιαία ύφεση, μια από τις μεγαλύτερες στην Ιστορία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ηταν μια κοινωνική και πολιτική καταστροφή. Την τελευταία στιγμή, οι Γερμανοί αποφάσισαν ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην ΕΕ και οι Ελληνες αποφάσισαν το ίδιο – μια εντελώς σωστή απόφαση. Κατόπιν, αργά και επώδυνα, τα πράγματα καλυτέρευσαν. Η Ελλάδα τώρα τα πάει καλά, αλλά υπάρχουν ακόμα όλες αυτές οι ευπάθειες. Το κρίσιμο είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι να πήραν το μάθημά τους και να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος γιατί δεν υπάρχει μεγάλη φούσκα στην Ευρώπη, αλλά το σύστημα παραμένει ευαίσθητο. Πάντα πίστευα ότι η νομισματική ένωση μεταξύ κρατών είναι ευαίσθητο σύστημα.
Στο βιβλίο σας έχετε το ρητό Μηδέν Αγαν που βρισκόταν στο ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς
Θέλουμε μια πολιτισμένη κοινωνία. Για μένα αυτό σημαίνει ανεξαρτησία και ελευθερία μέσω της οικονομίας της αγοράς και αλληλεγγύη μιας δημοκρατικής τάξης. Αυτό είναι το ιδανικό, το περιγράφει υπέροχα ο Περικλής. Ολα τα όμορφα είναι μείγμα αντιθέτων. Αυτό ισχύει και για τον δημοκρατικό καπιταλισμό, είναι ένα μείγμα αντίθετων – δεν μπορεί να υπερισχύει ένα από τα δύο, χρειάζεται να λειτουργούν συμπληρωματικά. Η επιτυχία έρχεται από την ισορροπία. Αρα, μηδέν άγαν. Τίποτα σε υπερβολή. Εάν θέλεις τη δημοκρατία και τον καπιταλισμό να επιβιώσουν μαζί, δεν μπορείς να έχεις μια απολύτως ελεύθερη οικονομία της αγοράς, ούτε μια κοινωνία όπου να πολιτικοποιούνται όλα. Χρειάζονται και τα δύο. Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.