Η ΓΝΩΣΤΗ νοηματική έκφραση «να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους» αναφέρεται στο όταν κάποιος/α θέλει να προσδώσει πλήρη πιστότητα σ’ αυτά που λέει. Παραπέμπει και στην προτροπή πολλών αξιόλογων ανθρώπων όπως και του βραβευμένου νομπελίστα Elie Wiesel ότι οι πολίτες “πρέπει πάντα να παίρνουν θέση και ποτέ να μην σιωπούν”.
Τα γράφω αυτά γιατί στην προσπάθειά μου να εκφράσω μια άποψη για τα παροικιακά τεκταινόμενα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο στον “Νέο Κόσμο” του αείμνηστου φίλου Κώστα Νικολόπουλου, με τίτλο “Η ακέφαλη παροικία τρώγεται για τα ελληνικά” (16 Μαΐου 2010).
Ο επίλογος του άρθρου είναι άκρως ενδεικτικός: “Οι πρωταγωνιστές του θεάτρου του παραλόγου, που παίζεται τελευταία στην παροικία καλούνται να επανεξετάσουν τη στάση τους. Υπάρχει χρόνος για αλλαγή πλεύσης. Αν επιμείνουν στο ζημιογόνο ανταγωνισμό τους θα κριθούν αμείλικτα από την ομογένεια και την ιστορία”.
Κάνει και αναφορά στα συμπτώματα έλλειψης φωτισμένης παροικιακής ηγεσίας, με αξιοπιστία και διάθεση να συγκρουστεί με τις ομάδες και τα άτομα που διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία στον χειρισμό των θεμάτων της ομογένειας, και αν υπάρχει τέτοια ηγεσία, θα είχαν απομονωθεί, προ πολλού, οι ομάδες και τα άτομα, που καμώνονται ότι είναι ηγέτες και αντιπρόσωποι της ομογένειας, ενώ αντιπροσωπεύουν μέρος του Ελληνισμού, μόνο.
Σε άλλο παρεμφερή άρθρο του (7 Ιανουαρίου 2010) για την κρίση στην Κοινότητα Μελβούρνης: “Σε νέες περιπέτειες οδηγεί την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας ο ηγεμονισμός επώνυμων στελεχών της, με βέβαιο, πλέον, τον εξευτελισμό του ιστορικού Οργανισμού”.
Τι άλλαξε το 2024;
Αντιλήφθηκα στην πορεία απο τα γραφόμενα του Κώστα Νικολόπουλου ότι η ηγεσία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης (ΕΚΜ) είναι η ίδια για την περίοδο 2010-2024 και, ως εκ τούτου, “σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας παροικία” στην πρωτεύουσα της ελληνικής Διασποράς, εν έτει 2024. Το άρθρο κυριολεκτικά εκφράζει την σημερινή κατάσταση, η οποία κατά την εκτίμησή μου έχει χειροτερεύσει.
Σήμερα έχουμε μια παροικία που λειτουργεί ως μια πολυεπίπεδη τούρτα, το “ανώτερο” στρώμα της οποίας είναι περίπου 5 τοις εκατό και θέλει να πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει την παροικία, η οποία πραγματικά αγνοεί ή αδιαφορεί για το “πάνω” στρώμα της τούρτας. Το “ανώτερο” στρώμα μπορεί να αντιπροσωπεύει τα μέλη του, αλλά όχι την παροικία, η οποία έχει πορευτεί στο πέρασμα του χρόνου σύμφωνα με την ρήση: “Δεν είμαι Αθηναίος ή Έλληνας, αλλά πολίτης του Κόσμου και η κληρονομιά μου είναι ο πολιτισμός μου”, ένα απόσπασμα που αποδίδεται στον Σωκράτη.
Ενδεικτική είναι και η πρόσφατη σύμπραξη της ΕΚΜ με την πρωθυπουργό της Βικτώριας, Jacinta Allan, η οποία ανακοίνωσε τη νέα νομοθεσία κατά της ρητορικής μίσους, έχοντας στο πλευρό της επικεφαλής κοινοτικών οργανώσεων και θρησκευτικών “ηγετών” της Βικτώριας. Η έμφαση στην πολυπολιτισμικότητα η οποία επιδιώκει να εξασφαλίσει ίσα δικαιώματα και αναγνώριση για τους “μειονοτικούς πολιτισμούς” που συμβιώνουν ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης, είναι ξεπερασμένη στις μέρες μας για την ελληνική παροικία, η οποία εκφράζεται από το πνεύμα του κοσμοπολιτισμού που κοιτάζει προς τα έξω, και η οποία διέπει την Αυστραλία, αναγνωρίζοντας την ετερότητα ως καθολική συνθήκη και πρόκληση, και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να πορευτεί το “πάνω” στρώμα της τούρτας και η ηγεσία του αν επιθυμεί να εκφράζει μακροπρόθεσμα την ελληνική παροικία, και αυτό προϋποθέτει οι δημοσιογράφοι και οι διανοούμενοι “να λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους”.
*Ο Δρ. Στηβ Μπακάλης είναι ειδικός σε θέματα διεθνούς επιχειρηματικής εκπαίδευσης και διαχείρισης. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Πανεπιστήμιο Αυστραλίας, το Πανεπιστήμιο Αδελαΐδας, και σε διοικητικές θέσεις σε Πανεπιστήμια της Ασίας-Ειρηνικού και τα Αραβικά Κράτη του Περσικού Κόλπου.
The post Η ακέφαλη παροικία 2010-24 και τι μέλλει γενέσθαι appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.