Στο φύλλο του Σαββάτου έκανα μία φανταστική υπόθεση. Τι θα συνέβαινε αν ο Στέλιος δεν συναντούσε την Κική (Μαρινέλλα), αλλά τη Μαρία; Τέσσερις αναγνώστες με μάλωσαν. Μία κυρία μου έγραψε ότι προσβάλω την Κάλλας. Μία άλλη μου θύμισε ότι ο Καζαντζίδης είχε κακοποιητική σχέση με τις γυναίκες. Και δύο κύριοι επισήμαναν ότι ο Καζαντζίδης αντιπροσωπεύει την Ελλάδα της μιζέριας. Αυτή είναι και η συζήτηση που εξελίσσεται στα social media. Την έγκληση για προσβολή της Κάλλας την προσπερνώ. Ομοίως δεν συμφωνώ με τη θέση που απαιτεί καθολική καταδίκη του «καζαντζίδειου» σύμπαντος. Πρόκειται για έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Είναι σαν να βλέπεις ελληνική ταινία του ’60. Επίσης ακόμα και αν έχεις δυσανεξία στον Καζαντζίδη, δεν μπορείς να αγνοήσεις το αποτύπωμα που άφησε. Αλλωστε για αυτό το αποτύπωμα και τις προεκτάσεις του, ο Καζαντζίδης δεν έκανε τίποτα. Το έκανε η κοινωνία. Και ο γυάλινος κόσμος που εκείνος ήθελε να σπάσει για να φτιάξει μια καινούργια «κοινωνία άλληνε».