Γιατί βιάστηκε ο Αλέξης Χαρίτσης να προτείνει, για λογαριασμό της Νέας Αριστεράς, Πρόεδρο της Δημοκρατίας της αρεσκείας του κόμματός του, που μάλιστα να είναι ταυτόσημη με την αποδοκιμασθείσα πρόταση του πασόκου Θόδωρου Μαργαρίτη, της τάσης του Χάρη Δούκα; Γιατί δηλαδή Χαρίτσης και Μαργαρίτης, οι πελταστές του Τσίπρα δηλαδή στις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μαζί με τον όψιμο σοσιαλιστή των κινημάτων και των δικαιωμάτων, προτείνουν για Πρόεδρο τον Χρήστο Ράμμο, τον πρόεδρο της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ);
Ο Αλέξης Χαρίτσης προσπάθησε να δώσει προκαταβολικά την απάντηση. Επειδή πιστεύει ότι ο συγκεκριμένος επικεφαλής μιας ανεξάρτητης αρχής, τον οποίο πολύ συμπάθησαν στην Αριστερά, είναι το πρόσωπο διά του οποίου θα σταλεί «ένα ηχηρό μήνυμα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στη χώρα μας». Καλεί μάλιστα όλα τα κόμματα της αυτοαποκαλούμενης «δημοκρατικής αντιπολίτευσης» να στηρίξουν αυτή την πρωτοβουλία, προσθέτοντας ότι ο Χρήστος Ράμμος έχει ενημερωθεί και συμφωνεί.
Ενδιαφέροντα όλα αυτά. Κατ’ αρχάς επειδή, αν όντως ο παλαιός αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και σήμερα επικεφαλής της ΑΔΑΕ έχει συμφωνήσει, δηλώνει ότι ο ρόλος του επικεφαλής μιας ανεξάρτητης αρχής δεν είναι ελεγκτικός της εξουσίας αλλά ευθέως πολιτικός, άρα ότι οι θέσεις που διατυπώνει έχουν πολιτικό κίνητρο και δεν είναι αμιγώς αποτέλεσμα της νομικής του σκευής και της θεσμικής του υποχρέωσης, στο πλαίσιο της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Σοβαρή εξέλιξη.
Κατά τα άλλα, για το κυοφορούμενο μέτωπο και στο μαλακό υπογάστριο του ΠΑΣΟΚ, η εν λόγω πρόταση φαντάζει ήπια, καθόλου έξαλλη, «συμπεριληπτική» και επιπλέον είναι πολύ της μοδός, αφού στηρίζεται στα «δικαιώματα», τα οποία αναδεικνύει. Βολεύει κιόλας το συγκεκριμένο σχήμα, αφού του επιτρέπει, στο εξής, να οχυρωθεί προσχηματικά πίσω από τη συγκεκριμένη πρότασή του. Αν υπάρξουν άλλες προτάσεις από την αντιπολίτευση, η Νέα Αριστερά θα απαντά: έχουμε πρόταση, ψηφίστε τη δική μας.
Είναι όμως σοβαρή πρόταση, είναι δηλαδή ένδειξη σοβαρής πολιτικής παρουσίας η πρόταση μιας προσωπικότητας (με τη δική της αξιοσέβαστη διαδρομή, δεν υπάρχει αμφιβολία) που δεν έχει καμία ελπίδα να συζητηθεί ως η υποψηφιότητα η οποία, επικεφαλής της Προεδρίας, μπορεί να ενώσει; Θα μπορούσε όντως μια τέτοια υποψηφιότητα να παίξει τον ρόλο που το πολίτευμα απαιτεί από τον ανώτατο άρχοντα, θα μπορούσε δηλαδή να είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος, όπως απαιτεί το Σύνταγμα (άρ. 30);
Υποτίθεται ότι κάθε κόμμα και κάθε πολίτης, είτε είναι δεξιός είτε αριστερός, διά της προτάσεώς του, στοχεύει ακριβώς στην κατά το δυνατόν πιο εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας, γι’ αυτό άλλωστε εκ παραδόσεως οι Πρόεδροι έχουν ευρύτερη απήχηση από την απήχηση ενός κόμματος. Ο ρόλος τους είναι να συνθέτουν και να επαγρυπνούν. Δεν είναι να κάνουν αντιπολίτευση. Η Προεδρία της Δημοκρατίας, δηλαδή, δεν μοιάζει με συνδικαλιστικό όργανο. Η εκλογή Προέδρου δεν είναι υπόθεση συνδικαλιστών. Απαιτεί ώριμους αντιπροσώπους του έθνους με συναίσθηση ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί και όχι μπαχαλάκηδες.
Αντιθέτως, ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Θόδωρος Μαργαρίτης κάνουν μια πρόταση που, στη θέση της πολιτικής, επιδιώκει να εγκαταστήσει τον συνδικαλισμό. Γι’ αυτούς η πολιτική είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο ή πρωτοβάθμιο εργατικό σωματείο. Ως γνήσιοι «αριστεροί των κινημάτων» το μόνο που ξέρουν είναι η αντιπαράθεση, ο διχασμός.
Ναι αλλά η «συμπερίληψη»; Σιγά τα αίματα. Η «συμπερίληψη» που η κινηματική Αριστερά διεκδικεί είναι πρόσχημα αντιδεξιάς μνησικακίας. Κατά βάθος, δηλαδή, ο λόγος τού οιονεί «λαϊκού μετώπου» είναι ένας εμφύλιος λόγος, μια αέναη αντιπαράθεση, μια μόνιμη σύγκρουση. Εγιναν κυβέρνηση αλλά τίποτα δεν έμαθαν.