Τα Χριστούγεννα έχουν ξεχωριστή σημασία για τον καθένα μας.
Για μένα, τα Χριστούγεννα είναι η χαρά να γιορτάζεις αυτό που μας ενώνει όλους: την οικογένεια.
Η οικογένειά μου μετανάστευσε στη Μελβούρνη από το Εθνικό, στη Βόρεια Ελλάδα, το 1951. Αρχικά, ζούσαμε σε ένα παλιό ξύλινο σπίτι πίσω από το κουρείο του παππού μου, στο Ρίτσμοντ. Μετά από περίπου τρία χρόνια, μετακομίσαμε στο ανατολικό προάστιο Όμπερν.
Μεγαλώσαμε σε ένα παραδοσιακό ελληνικό σπίτι. Πολλά από τα έθιμα του χωριού μας διατηρούνταν στο σπίτι μας. Για παράδειγμα, πριν τα Χριστούγεννα, οι ενήλικες νήστευαν και δεν έτρωγαν κρέας για 40 ημέρες και «έσπαγαν» τη νηστεία τους μόνο αφού παρακολουθούσαν τη Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία τα μεσάνυχτα της Παραμονής.
Στην οικογένειά μου, δεν ανταλλάζαμε δώρα ή κάρτες Χριστουγέννων. Είχαν όμως απεριόριστη αγάπη να μας δώσουν. Συνήθως, το πρωί των Χριστουγέννων παρακολουθούσαμε τα παιδιά της γειτονιάς μας, μερικά ακόμα με τις πιτζάμες τους, να δείχνουν ενθουσιασμένα τα δώρα που τους έφερε ο Άγιος Βασίλης. Μερικά μάλιστα είχαν ποδήλατα. Εν τω μεταξύ, τα επτά παιδιά της οικογένειάς μας (ηλικίας 3 έως 15 ετών το 1960) καθόμασταν στον κόκκινο τούβλινο φράχτη μας, κάνοντας διαγωνισμό για το ποιος μπορούσε να φτύσει τα κουκούτσια από τα κεράσια πιο μακριά. (Για πολλούς Έλληνες, τα κεράσια συνδέονται με τα Χριστούγεννα λόγω του κόκκινου χρώματός τους.)
Πριν τα Χριστούγεννα, οι γυναίκες του σπιτιού περνούσαν μέρες φτιάχνοντας τα παραδοσιακά ελληνικά γλυκά, ζέλνικ, γεμιστές πιπεριές και κεφτέδες. Η γιαγιά μου, η μητέρα μου και οι θείες μου ξυπνούσαν νωρίς το πρωί των Χριστουγέννων για να ετοιμάσουν και να μαγειρέψουν το αρνί, το χοιρινό, τα λαχανικά και τα γλυκά για το χριστουγεννιάτικο πικνίκ μας, που παραδοσιακά γιορτάζαμε με την οικογένεια και τους φίλους μας.
Συχνά, τα 16 μέλη της οικογένειας Κυριακού περνούσαμε τη μέρα μας γιορτάζοντας στην παραλία Eastern Beach στο Geelong. Αυτή η παραλία στον κόλπο Corio ήταν δημοφιλής προορισμός για ελληνικές οικογένειες, καθώς διέθετε περιφραγμένες θαλάσσιες εγκαταστάσεις, παιδική πισίνα, περίπτερο και αποδυτήρια. Καθισμένοι στους περιποιημένους, επικλινείς πράσινους χλοοτάπητες, οι γονείς μας είχαν πλήρη θέα σε ό,τι κάναμε.
Το ταξίδι στο Geelong το 1960 δεν ήταν εύκολο. Το Vanguard του παππού μας πήγαινε μπροστά, με τα αυτοκίνητα του θείου και του πατέρα μου να ακολουθούν. Το ταξίδι διαρκούσε σχεδόν δύο ώρες. Ένα μέλος της οικογένειας είχε αδυναμία στην μπύρα Victoria Bitter και επέμενε να σταματάμε στο Pioneer Hotel στο Footscray για μερικά κρύα ποτήρια πριν συνεχίσουμε. Από το θυμωμένο ύφος του παππού μου μπορούσα εύκολα να καταλάβω ότι δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με τον μικρότερο γιο του. Ευτυχώς, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αλκοτέστ.
Τα τρία αυτοκίνητα, φορτωμένα με 16 άτομα, έφταναν στον προορισμό λίγο πριν το μεσημέρι, την κατάλληλη στιγμή για συζητήσεις και ποτά με φίλους πριν το φαγητό. Δεν υπήρχαν δώρα τυλιγμένα με κορδέλες, μόνο ζεστές αγκαλιές και απλόχερη αγάπη. Το φαγητό στρωνόταν πάνω σε μεγάλες, πολύχρωμες, χειροποίητες μάλλινες κουβέρτες. Ο παππούς και η γιαγιά κάθονταν σε ξύλινα σκαμνάκια που είχε φτιάξει ο παππούς.
Η θερμοκρασία συχνά ξεπερνούσε τους 30 βαθμούς. Ενώ οι ενήλικες συζητούσαν κάτω από τους μεγάλουςς, σκιερούς ευκαλύπτους, εμείς, τα παιδιά, βουτούσαμε στη θάλασσα ξέγνοιαστα. Κάποια στιγμή, έβλεπα τη μητέρα μου να κουνά τα χέρια της έντονα, καλώντας μας για μεσημεριανό. Τρέχαμε πίσω βιαστικά, μούσκεμα και με τα μαλλιά μας ανακατεμένα, για να μας σκουπίσουν με αγάπη οι γονείς μας.
Καθώς τρώγαμε το πεντανόστιμο χριστουγεννιάτικο φαγητό, όλοι κάναμε τον «αυστραλιανό χαιρετισμό», δηλαδή διώχναμε συνεχώς τις μύγες που μας περιτριγύριζαν. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να είναι τα Χριστούγεννα. Ήταν χαρούμενα. Μετά το μεσημεριανό, οι ενήλικες έβαζαν ελληνική μουσική, χόρευαν και τραγουδούσαν. Η μπύρα έρεε άφθονη.
Ως παιδί, δεν θυμάμαι ποτέ να έχω λάβει δώρο Χριστουγέννων. Η οικογένειά μας δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψει χρήματα σε δώρα. Δούλευαν ασταμάτητα, διαθέτοντας όλα τους τα έσοδα για να συντηρήσουν την οικογένεια και να αποπληρώσουν το σπίτι και τα αυτοκίνητά μας. Για εμάς, τα Χριστούγεννα ήταν οικογένεια. Η χαρά του να γιορτάζουμε αυτή τη μέρα όλοι μαζί ήταν αυτό που έκανε τη μέρα τόσο ξεχωριστή.
«Καλά Χριστούγεννα. Μακάρι να είμαστε καλά να γιορτάσουμε και του χρόνου, και για πολλά χρόνια ακόμη», έλεγε ο παππούς μου, κάνοντας τον σταυρό του τρεις φορές.
Δεν είναι υπέροχο να περνάς τα Χριστούγεννα με την οικογένεια και τους φίλους σου;
The post «Καλά Χριστούγεννα!» appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.