Εγραφα προχθές για το «μέτωπο της μιζέριας», τη συστηματική δηλαδή εναντίωση της Αριστεράς μετά τη Μεταπολίτευση σε κάθε είδους επένδυση, επειδή όλες οι αναπτυξιακές επενδύσεις, όχι μόνο ιδιωτικές αλλά και δημόσιες, θεωρούνται «καθεδρικές της ερήμου»: υποτίθεται ότι προκαλούν καταστροφή του περιβάλλοντος, της φύσης, του πολιτισμού, της ηρεμίας, εσχάτως και των αρχαιοτήτων των οποίων αυτοδιορίστηκαν θεματοφύλακες.
Φίλος αναγνώστης, παλαιότερος εμού, με μήνυμά του, μου λέει ότι «το πρώτο μέτωπο της μιζέριας συμπήχθηκε γύρω από τη “σοβαρή” ΕΔΑ με τους σοβαρούς Πασαλίδη και Ηλία Ηλιού. Ξεσπάθωναν εναντίον όλων των μεγάλων έργων και όλων των μικρών και μεγάλων επενδύσεων ήδη από τη δεκαετία του 1950».
Και δεύτερος αναγνώστης για το ίδιο θέμα, προσθέτει τη μαρτυρία μιας φίλης του, που, φοιτήτρια, είχε συμμετάσχει στις διαδηλώσεις που διοργάνωσε η ΕΔΑ εναντίον της κατασκευής της εθνικής οδού Αθηνών – Κορίνθου, για να σταματήσει το μαρτύριο που λεγόταν Κακιά Σκάλα. Τσακώθηκε μάλιστα με τον πατέρα της που της είπε «δεν μιλώ με ανθρώπους που είναι εναντίον της προόδου», με αποτέλεσμα να φύγει από το πατρικό της. Η διήγησή της καταλήγει ως εξής: «Ποτέ δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου για τους νεκρούς που προκλήθηκαν από τις καθυστερήσεις κατασκευής του νέου δρόμου εξαιτίας και της δικής μου ανοησίας».