Βαθιά ανάσα. Σε λίγες ώρες η χρονιά θα έχει τελειώσει. Ενα αδιόρατο ασυναίσθητο χαμόγελο, αναπολώντας σε fast forward έναν έναν τους μήνες, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις. Εμμονική προσπάθεια να μην ξεχάσεις ούτε στιγμή. Κοιτάς γύρω, διαφορετικός στολισμός φέτος στο σπίτι, αλλαγές στο αρχικό σενάριο. Ολα συμβαίνουν όπως δεν είχες σχεδιάσει και αυτό αρχίζει να μοιάζει διασκεδαστικό. Τα δώρα φέτος δεν θα ανοίξουν πριν από την παραμονή. Βάζεις σε pause τον μόνιμο παιδικό σου ενθουσιασμό στα δώρα, τώρα εξασκείσαι στην τέχνη της υπομονής. Αγνωστη λέξη. Τα τοποθετείς προσεκτικά κάτω από τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και υπόσχεσαι ότι θα αντισταθείς. Ακυρωμένα δώρα, ακυρωμένα σχέδια, επιθυμίες, ζωές. «Μα ποιος άνθρωπος ακυρώνει ένα δώρο;» λέει με βουρκωμένα μάτια η Ν. Ενσυναίσθηση και ευαισθησία, βραδινές συζητήσεις που αποκαλύπτουν τη μεγάλη εικόνα. Της εξηγείς: Οι βολεμένοι ψάχνουν βολικούς ανθρώπους για να αντέχουν τις άβολες ζωές τους. Ψέματα στους γύρω και στον ίδιο τους τον εαυτό. Αν δουν την πραγματικότητα θα αναγκαστούν να ξεβολευτούν. Αβολο για βολεμένους.
Ιλουστρασιόν τελειότητα σε Facebook και Instagram, στυλιζαρισμένη ευτυχία. Stories από γνωστά νυχτερινά κέντρα με δημοφιλείς τραγουδιστές. Ζουμάρισμα στο πλάνο για να φανεί ότι κάθισαν πρώτο τραπέζι πίστα. Οσο πιο μπροστινό το τραπέζι, τόσο μεγαλύτερο το στάτους της επιτυχίας. «Να πάτε να γα… δεν έχω ανάγκη κανέναν σας» λέει και κλείνει το τηλέφωνο. Ακούς τον σταθερό τόνο της φωνής και ζηλεύεις την υφέρπουσα δύναμη που αντανακλά, την αίσθηση της αυτάρκειας και ανεξαρτησίας. Να ένας στόχος για την επόμενη χρονιά. Να το πραγματικό στάτους επιτυχίας.
Παύση και ξανά αναπόληση ευτυχισμένων στιγμών. Μικρές κρυφές αποδράσεις, γέλια σε αεροδρόμια. Παίζεις με κλειστά μάτια τις σκηνές από την αρχή. Στο δικό σου έργο πρωταγωνιστούν μόνο δικοί σου άνθρωποι και δεν έχει χρυσόσκονη. Δεν χρειάζεται ζουμάρισμα στο πλάνο, δεν θα ποσταριστεί ποτέ σε social media. Ως γνωστόν οι καλύτερες φωτογραφίες δεν ανέβηκαν ποτέ. Το όνομα στο τηλέφωνο που χτυπάει διακόπτει τις σκέψεις. Υπάρχει δεκαετίες στη ζωή σου, τώρα πια ξέρεις πως θα είναι πάντα εκεί. Εδώ δεν χρειάζεται μάχη, ούτε πόλεμος. Και αυτό με έναν τρόπο σε καθησυχάζει. Η σταθερή βάση της οικογένειας, αλλά και αυτοί που αισθάνεσαι οικογένεια. Συνοδοιπόροι και αυτόκλητοι υπασπιστές στον πετροπόλεμο, σε επαγρύπνηση για να πατήσουν τα μονίμως χαλασμένα σου φρένα. Παντοτινές οφειλές και ευγνωμοσύνη. Τους το λες, τους το στέλνεις σε μηνύματα-κατεβατά. Θες να λεκτικοποιήσεις το μαγικό συναίσθημα, να αποτυπώσεις σε κείμενο την ευγνωμοσύνη. Τα παρατάει όλα για να σου μιλήσει. «Πάρε με όποτε θέλεις να πάμε για καφέ, φαγητό, ό,τι θες, όποτε θες». Ανευ όρων διαθεσιμότητα, η απόλυτη ένδειξη αγάπης. «Να φάμε και τη δεύτερη μέρα οικογενειακά». Οσο πιο μακρινή η διαδρομή, τόσο πιο επιτακτική ανάγκη η επιστροφή στη βάση.
«Ακόμα περιμένω το γκολ που είχες υποσχεθεί ότι θα βάλουμε». Το λες με παράπονο κι ας έχεις πια καταλάβει αυτό που σου είχε εξηγήσει. Πως κάποιες φορές είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην τρως.
«Γελάω πολύ και δυνατά». Δεν λες ότι και κλαις. Πάλι πολύ και δυνατά. Πάντα πολύ, όλα πολύ. Υπερθετικός βαθμός. Ιστριονικές προσωπικότητες. Να και κάτι που έμαθες φέτος. Τι άλλο έμαθες αυτή τη χρονιά; Οτι οι μικρές καταστροφές που βιώνεις ως μεγάλες, πάντα επιστρέφουν στις πραγματικές τους διαστάσεις, ανεξήγητα κόμματα γίνονται οριστικές τελείες και αυτό από μόνο του σε γεμίζει αισιοδοξία. Διαβάζεις ξανά όσα έγραφες πέρυσι τέτοια μέρα, για τη χαρά που πάντα καταφέρνεις να εμπιστευτείς ξανά σαν την πρώτη φορά. Ασυναίσθητα χαμογελάς, είχες δίκιο; Το σημαντικό είναι ότι μπορείς. Ενα απρόσμενο μήνυμα απόγευμα ανήμερα των Χριστουγέννων στο θυμίζει. Ανθρωποι και εικόνες με τις οποίες θες να κλείσει η χρονιά.
Πέφτεις τυχαία πάνω στην αγαπημένη σου χριστουγεννιάτικη ταινία, τη βλέπεις ξανά, γελάς ξανά, κλαις ξανά. Ολα πολύ. Αποχαιρετισμοί στην είσοδο, σφιχτές αγκαλιές, να περάσεις όμορφα, σε αγαπάω. Πολύ. Ολα πολύ. Ο στόχος και για την επόμενη χρονιά.