Τι έκανε τη βασίλισσα Ελισάβετ μια εμβληματική φιγούρα για το βρετανικό έθνος; Ο τρόπος που ενσάρκωσε τον συνταγματικό της ρόλο, έγραψαν στις νεκρολογίες τους μέχρι κι εφημερίδες όπως η Guardian, που δεν συγκαταλέγεται στα φύλλα του φιλομοναρχικού Τύπου. Στα 70 χρόνια που πέρασε στον θρόνο, όχι μόνο δεν αποπειράθηκε να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα – ακολουθώντας πιστά ό,τι ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης του Ηνωμένου Βασιλείου για τον εκάστοτε μονάρχη – αλλά πήγε την επιβεβλημένη αμεροληψία στην άκρη της: δεν εξέφρασε σε καμία περίσταση πολιτική άποψη δημόσια. Ο τελευταίος βασιλιάς των Ελλήνων δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ τόσο έξυπνα. Ούτε στο μικρό διάστημα που υπήρξε αρχηγός κράτους, ούτε μετά, όταν ήταν ο «τέως». Ο μεγαλωμένος στο Λονδίνο γιος του, Παύλος, – παρότι γαλουχήθηκε με την προσμονή του διαδόχου – από τη στιγμή που έγινε πατριάρχης της οικογένειας έδειξε να αντιλαμβάνεται τις διαθέσεις του ελληνικού κράτους και της κοινής γνώμης απέναντί της. Ετσι, έβαλε εαυτόν και 9 μέλη της να υπογράψουν πως σέβονται την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και το Σύνταγμα και να αποκτήσουν επώνυμο.
Οσο καιρό απασχολεί τα εγχώρια πρωινάδικα ή μεσημεριανάδικα δεν έδωσε την εντύπωση ότι ενοχλείται με την προσφώνηση «αυτού βασιλική υψηλότης». Ωστόσο, όποιοι τον παρακολουθούσαν χωρίς να εντυπωσιάζονται από τις προσκλήσεις σε ευρωπαϊκά κοσμικά σαλόνια που λαμβάνει, διέκριναν πως έχει επιχειρηματικό δαιμόνιο, το οποίο τον διαφοροποιεί από τους γεννήτορές του.
Η διαχείριση, ας πούμε, των κεφαλαίων του Ιδρύματος Αννα Μαρία (που συστάθηκε με την αποζημίωση που κατέβαλε στον Γλύξμπουργκ το ελληνικό Δημόσιο για τη λεγόμενη βασιλική περιουσία) ήταν ένας απ’ τους λόγους που αποφάσισε πως δεν μπορεί πια να είναι «ανιθαγενής». Για να επαναλειτουργήσει το ίδρυμα έπρεπε να ξεπεράσει τα γραφειοκρατικά εμπόδια τα οποία εύλογα συναντά κάποιος που του λείπει ένα σημαντικό στοιχείο της ταυτότητας όλων, το επίθετο.
Ωστόσο, ένα γρήγορο σκρολάρισμα στο σάιτ Greekroyalfamily.gr – τον «επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας» –, αρκεί για να παρατηρήσει κανείς πως ενώ αρθρογραφεί στο τμήμα «Αγορά» για θέματα όπως η συμβολή «των ιδιωτικών αγορών στην οικοδόμηση μιας ισχυρής, βιώσιμης επενδυτικής στρατηγικής», αυτοσυστήνεται στους αναγνώστες του σαν πρίγκιπας, όχι ως συνιδρυτής εταιρειών διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων ή ιδιωτικών επενδύσεων.
Συνομιλητές του ίδιου και συγγενών του, πάντως, έχουν ακούσει αρκετές φορές δηλώσεις φιλοπατρίας. Για την ακρίβεια, αυτές επαναλαμβάνονται τόσο τακτικά ώστε ορισμένοι να εκτιμούν ότι το ελληνικό του όνειρο θα ήταν να γίνει κάτι σαν πρέσβης. Στα πρότυπα του brand ambassador, όμως, αφού μια καριέρα διπλωμάτη συνεπάγεται και πολιτική λάντζα.