Η κακοκαιρία, όπως συμβαίνει συχνά με την κακοκαιρία, δημιούργησε ένα μείζον θέμα στον Αλιμο, που πλημμύρισε. Δεν ήταν όμως πλημμύρα από τα όμβρια ύδατα αλλά από τους υπονόμους, οι οποίοι υπερχείλισαν. Τα νερά που ξεχύθηκαν, δηλαδή, ήταν ρύποι, οι οποίοι αφού έραναν διάφορους οι οποίοι έμειναν στον δρόμο με τα αυτοκίνητά τους κατέληξαν στη θάλασσα. Ωραία και πολιτισμένα πράγματα.
Η ΕΥΔΑΠ, στην οποία κατευθύνθηκαν οι κατηγορίες της Δημοτικής Αρχής, ως συνήθως, προσπάθησε να μην αναδεχτεί την ευθύνη. Με ανακοίνωσή της εξήγησε πολύ αναλυτικά ότι «δεν έχει καμία αρμοδιότητα για τα όμβρια», προσθέτοντας ότι «το δίκτυο αποχέτευσης υπερφορτώνεται σε περιπτώσεις έντονης βροχόπτωσης, με αποτέλεσμα να ανοίγει το καπάκι του δικτύου αποχέτευσης στο συγκεκριμένο σημείο». Στην ανακοίνωση της ΕΥΔΑΠ, όμως, εμφιλοχωρεί και μια μικρή «λεπτομέρεια»: «Υπάρχουν 7.000 ακίνητα στην περιοχή [από τη Βάρκιζα μέχρι τον Αλιμο] που έχουν κάνει παράνομη διοχέτευση ομβρίων στην αποχέτευση, αυξάνοντας σημαντικά τον όγκο των εισροών στο δίκτυο αποχέτευσης όταν βρέχει».
Η ΕΥΔΑΠ, δηλαδή, δηλώνει κάτι τρομερό. Γνωρίζει ότι, στην πανάκριβη Αθηναϊκή Ριβιέρα, όπου το κόστος της στέγης είναι τεράστιο, οι ιδιοκτήτες 7.000 ακινήτων παρανομούν εις βάρος της δημόσιας υγείας. Κι ενώ αυτή η ευρείας έκτασης παρανομία είναι γνωστή στο κράτος και στις υπηρεσίες του, εν προκειμένω στην ΕΥΔΑΠ, εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο που ήταν και παραμένει στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, επί χρόνια ουδείς κάνει οτιδήποτε για να το διορθώσει. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Κοινή συναινέσει, ιδιοκτήτες 7.000 ακινήτων και οι διοικήσεις της ΕΥΔΑΠ, ενώ το πρόβλημα είναι γνωστό, αδιαφορούν. Οι ιδιοκτήτες πανάκριβων ακινήτων έχουν στήσει το δικό τους κίνημα «Δεν πληρώνω» και οι διοικήσεις της ΕΥΔΑΠ το αποδέχονται σιωπηλά. Για χρόνια, η ΕΥΔΑΠ χάνει έσοδα, ενώ, από κοινού, διοικήσεις και ιδιοκτησίες ξέρουν την επίπτωση που θα έχει η αδιαφορία τους στη δημόσια υγεία. Και στο καπάκι έρχεται το κράτος, εν προκειμένω ο αρμόδιος υπουργός Θόδωρος Σκυλακάκης, και ομολογεί ότι το θέμα είναι γνωστό από το 2000 – αλλά είναι 2024 και, απλώς, μια μέρα έβρεξε πολύ.
Η ουσία είναι ότι στον Αλιμο δεν συμβαίνει κάτι περισσότερο από ό,τι γίνεται συνήθως στην ελληνική κοινωνία. Οι ίδιοι πολίτες που ωρύονται όταν συμβεί κάτι κακό «πού είναι το κράτος;» κλέβουν συστηματικά το κράτος, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στο πρόβλημα που, την κακιά στιγμή, θα τους κάνει να φωνάζουν «πού είναι το κράτος;», ενόσω το κράτος δεν είναι πουθενά – αφού τα υπουργεία αδιαφορούν και οι υπηρεσίες βολεύονται.
Είναι η πρακτική του δημοσιοϋπαλληλικού πλέγματος που ακόμα κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Αδιαφορία και ανευθυνότητα, γκρίνια και άρνηση των ατομικών ευθυνών όλων μας σε συλλογικές λειτουργίες.
Είναι η ίδια ακριβώς νοοτροπία που στέλνει τους οδηγούς στην Αράχοβα χωρίς αλυσίδες, που έχει ρημάξει τις δημόσιες συγκοινωνίες, που επιτρέπει σε τουλάχιστον 7.000 ιδιοκτησίες να ρίχνουν ανενόχλητες τα λύματα των κατοικιών τους στο δημόσιο δίκτυο. Απόλυτη αδιαφορία για το συλλογικό όφελος, όλα για την πάρτη μας, με την ανοχή του κράτους το οποίο βρίζουμε: ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός εναντίον όλων.