Ηταν Πέμπτη, 24 Μαρτίου 2016, όταν ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του ποδοσφαίρου, ο Γιόχαν Κρόιφ, άφηνε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Βαρκελώνης, νικημένος από τον καρκίνο.
Εκείνη την ημέρα είχαν αργία οι εφημερίδες, ενώ τα σαββατιάτικα φύλλα κυκλοφόρησαν ανήμερα την 25η Μαρτίου.
Φυσικά δεν γινόταν να μη γράψουμε για τον Γιόχαν Κρόιφ, έστω και με καθυστέρηση. Ωστόσο στο διάστημα που μεσολάβησε από τον θάνατο του Ολλανδού μέχρι την ημέρα που κυκλοφόρησε ξανά η εφημερίδα, στις 28 Μαρτίου, οι αγιογραφίες είχαν γνωρίσει μεγάλες δόξες.
Μία ακόμα θα ήταν βαρετή για το αναγνωστικό κοινό, οπότε αποφάσισα να γράψω για τον άνθρωπο που κρυβόταν πίσω από τον μύθο. Αφαίρεσα από τα εικονίσματα τα φωτοστέφανα, τα καντηλέρια και τα λιβανιστήρια και παρουσίασα τον αληθινό Γιόχαν, με τα πάθη του, τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του, τις καλές στιγμές του, τον μεγάλο του έρωτα, τη λατρεία για τα παιδιά του και το χρήμα.
Ηταν ένα ξεγύμνωμα της προσωπικότητάς του, που όμως είχε τη σωστή διάσταση του ανθρώπου που άφησε το στίγμα του και όχι την υπερβολή μιας πλαστής απεικόνισης.
Εκείνο το κείμενο έγινε η αφορμή να ανοίξει μια κουβέντα σε έναν στενό κύκλο συναδέλφων για τον τρόπο που πρέπει να προσεγγίζεται ο μύθος που περνά στην αιωνιότητα.
Ο καθένας είχε τα επιχειρήματά του και όλα ήταν σωστά. Οταν έπειτα από τέσσερα χρόνια εκδήμησε εις τόπο χλοερό ο Ντιέγκο Μαραντόνα, οι αναφορές προς τον μύθο του αποτέλεσαν μοναδικά δείγματα «παρετυμολογιών» χαρακτήρα και γεγονότων.
Ενας ποδοσφαιριστής με άθλια προσωπική ζωή, βουτηγμένος μέχρι τα μαλλιά στην κόκα και στα πάθη του, αγιογραφήθηκε ως ο οσιότερος των οσίων. Δικαιολογημένα, θα πει κάποιος, από τη στιγμή που είχε δημιουργηθεί μέχρι και Εκκλησία στο όνομά του από τους πιστούς του.
Είχε ανάγκη ο Ντιέγκο από τέτοιες λιτανείες; Οχι βέβαια. Ηταν αυτός που ήταν και λατρεύτηκε για όλα τα καλά και τα άσχημά του. Δεν έκρυψε ποτέ τίποτα, αντίθετα τα έβγαλε ο ίδιος όλα στη φόρα μέσω των αυτοβιογραφιών του, ίσως για να προλάβει όλους αυτούς που θα έσπευδαν μελλοντικά να του τοποθετήσουν την άλω που τόσο αντιπαθούσε.
Οι μύθοι δεν έχουν ανάγκη από δεκανίκια ούτε από ψεύτικες εντυπώσεις. Η νίκη τους είναι η ανάγκη της Ιστορίας να ασχοληθεί μαζί τους ως αείζωα τέκνα της.