Φαντάζει πιο μακρινό αλλά ήταν πριν από μόνο 45 ημέρες όταν έμπαινε ένα καρφάκι για το γαλαζοπράσινο κάδρο της συναίνεσης. Κυριάκος Μητσοτάκης και Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξαν σε εκείνο το δεκεμβριάτικο τετ α τετ να μη ρίξουν το βάρος στις διαφωνίες τους, αλλά να δείξουν ότι έχουν πρόθεση να μάθουν τα βήματα του τανγκό. Ειλικρινής διάθεση για κάτι τέτοιο, σαφέστατα, δεν έχει φανεί μέχρι σήμερα. Το κάδρο έπεσε προτού καλά καλά κρεμαστεί. Και όσο κι αν Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη (θα) επικαλούνται συχνά πυκνά τη σημασία της συναίνεσης, είναι κομματάκι δύσκολο να πείσουν ότι ανεβαίνουν στην πολιτική πίστα για πρόβα τανγκό όταν από κοινού διαλέγουν ρυθμούς σκληρού ροκ. Σκοπός των δύο πλευρών ήταν εξαρχής και παραμένει να παγιδεύουν η μία την άλλη.
Τι δείχνει η διαδικασία της προεδρικής εκλογής; Οτι ο Μητσοτάκης γνώριζε πως μια κεντροδεξιά υποψηφιότητα (ο Κώστας Τασούλας) θα έριχνε όχι απλώς το καρφί για το κάδρο της συναίνεσης αλλά ολόκληρο τον τοίχο. Οτι ιεραρχεί ως προτεραιότητες το κλείσιμο εσωτερικών μετώπων και τα αναχώματα στις δεξιότερες πιέσεις, διότι είτε δεν νιώθει τόσο καυτή την ανάσα του Ανδρουλάκη είτε θεωρεί ότι έχει τον χρόνο και τις πολιτικές για να βελτιώσει τις σχέσεις του με το κεντρώο ακροατήριο. Οτι το ΠΑΣΟΚ, παρότι θα χάσει μια μάχη συμβολισμού καθώς η πρότασή του (ο Τάσος Γιαννίτσης) θα έχει κοινοβουλευτικά μικρότερη απήχηση από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ (τη Λούκα Κατσέλη), επιμένει πως δεν το νοιάζει αυτή η αριθμητική, διότι ιεραρχεί ως προτεραιότητα την απομόνωση του Μητσοτάκη δεξιότερα.
Το – ίσως – μοναδικό για το ελληνικό κομματικό σύστημα συναινετικό πεδίο, αυτό της προεδρικής εκλογής, πάει περίπατο με βαριές κουβέντες: «αυτοκράτορας» ο Μητσοτάκης που περιφρονεί θεσμούς, κατά τον Ανδρουλάκη, «λαϊκιστής» ο Ανδρουλάκης που αντιγράφει πρακτικές του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, κατά τον Μητσοτάκη. Η πόλωση επιστρέφει διότι έχουν και οι δύο την ίδια προτεραιότητα: να χτίσουν εγκαίρως τα (εκλογικά) διλήμματα του 2027.