Το περιστατικό θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε τραγωδία. Ενα ασανσέρ νοσοκομείου χαλάει και πέφτει, ενώ μέσα βρίσκονται τέσσερα άτομα που τραυματίζονται γλιτώνοντας τελευταία στιγμή τα χειρότερα. Ωστόσο, αναδείχθηκαν και δύο πιο σοβαρά «τραύματα». Κατ’ αρχάς, η ανευθυνότητα και ο οχαδερφισμός με τα οποία μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιος την εργασία του. Οπως φάνηκε, αρκεί να το κάνει ένας και μόνο για να βλάψει πολλούς. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά.
Η εισαγγελική Αρχή εξέδωσε ένταλμα σύλληψης μόνο εναντίον του συντηρητή, αφού διαπίστωσε ότι το ασανσέρ είχε ελεγχθεί από την αρμόδια εταιρεία 25 μέρες πριν από το ατύχημα, είχε λάβει πιστοποίηση από τη δεύτερη εταιρεία που είχε επιφορτιστεί να ελέγχει την πρώτη ότι γίνεται η συντήρηση και είχε ασφαλιστήριο συμβόλαιο σε περίπτωση ζημιάς. Ταυτόχρονα, η διοίκηση του νοσοκομείου είχε αλλάξει το μοτέρ του ασανσέρ μόλις το τελευταίο 6μηνο. Η ατομική ευθύνη του πολίτη όμως προσκρούει στο βολικό αφήγημα ότι για όλα ευθύνεται ένα απρόσωπο «κράτος».
Το ίδιο ανεύθυνα με τον συντηρητή αντιμετώπισε το συμβάν και το πολιτικό σύστημα, που αναζητώντας αντιπολιτευτική ύλη εργαλειοποίησε ένα ακόμα δυσάρεστο περιστατικό. Το ΠΑΣΟΚ, που πασχίζει να αναδειχθεί ως φωνή λογικής η οποία ασκεί υπεύθυνη αντιπολίτευση, το μόνο που συμπέρανε από το ατύχημα ήταν πως «είναι μία ακόμα από τις πολλές κραυγαλέες αποδείξεις, ειδικά στον τομέα της υγείας, ότι τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης δεν προορίζονται για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών, αλλά για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων». Μια ανακοίνωση που μοιάζει αδύνατον να πέρασε από την έγκριση του προέδρου του κόμματος, ο οποίος δηλώνει «εμείς είμαστε η απέναντι όχθη στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, με ρεαλιστικές προτάσεις». Παρόμοιες δηλώσεις εξέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ που κατηγόρησε την κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας καταλήγοντας πως «αποτελεί αδήριτη ανάγκη η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου να αλλάξουν άμεσα γραμμή πλεύσης και να ενισχύσουν πραγματικά τα ΕΣΥ, προκειμένου οι πολίτες να μη φοβούνται μην τους “πέσει ο ουρανός στο κεφάλι”».
Και όλες αυτές οι παραινέσεις θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμες εάν δεν διατυπώνονταν από το κόμμα επί των ημερών του οποίου έπεσαν τουλάχιστον δύο ασανσέρ σε δύο νοσοκομεία. Στις 3 Νοεμβρίου 2017 το ασανσέρ του ΑΧΕΠΑ όπου τραυματίστηκαν 4 άτομα και στις 18 Μαρτίου του 2019 το ασανσέρ του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου όπου τραυματίστηκε ένα άτομο. Μιλώντας στη Βουλή ο Αδωνις Γεωργιάδης θύμισε πως και επί ΠΑΣΟΚ είχε πέσει ασανσέρ σε νοσοκομείο, συγκεκριμένα στις 4 Μαρτίου του 2003 στο Μεταξά, όπου τραυματίστηκαν 8 άτομα. Φταίει όμως πάντα το κράτος; Προφανώς όταν πέφτει ένα ασανσέρ μπορεί να ευθύνεται και το κράτος, και το υπουργείο, και η διοίκηση του νοσοκομείου. Οταν όμως όλες οι έρευνες όλων των αρμόδιων Αρχών καταλήγουν σε κοινό πόρισμα πως τηρήθηκαν όλες οι προβλεπόμενες διαδικασίες, πόσο υπεύθυνο είναι εκ μέρους του πολιτικού συστήματος να καλύπτει τους πραγματικούς υπαίτιους και να διαχέει την ευθύνη; Δεν είναι κάτι νέο.
Η ατομική ευθύνη, που αποτελεί τη βάση της δημοκρατίας φέρνοντας στο επίκεντρο τον πολίτη, έχει προ πολλού δαιμονοποιηθεί από κάποιους ως φιλελεύθερη προσέγγιση. Υπό την έννοια ότι αντιμετωπίζει το άτομο ως αυτόνομο ηθικό υποκείμενο και όχι ως τμήμα του ευρύτερου συνόλου, το οποίο οφείλει να προστατεύεται και να καθοδηγείται από το κράτος. Ενα κράτος που κατά τους ίδιους θα έπρεπε στην περίοδο της πανδημίας να καλύπτει κάθε εβδομάδα τα έξοδα για δωρεάν self test ειδικά για όσους αρνούνταν να αναλάβουν την ατομική – και κατ’ επέκταση κοινωνική – ευθύνη να εμβολιαστούν. Που θα πρέπει να πληρώνει σπασμένα θρανία, εργαστήρια, βιβλιοθήκες διότι, όπως είχε πει για το θέμα πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, «δεν πρόκειται να λύσει τίποτα αυτή η αντίληψη περί ατομικής ευθύνης». Ας ανεχθούμε λοιπόν την ατομική ανευθυνότητα. «Και όπου βγει».