Οι φίλοι του ποδοσφαίρου στη χώρα μας αποδεικνύονται ιδιαίτερα γαλαντόμοι στα αισθήματα και τους χαρακτηρισμούς τους για τους σημαντικούς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας.
Εγινε ξανά αντιληπτό με την εκδημία του Μίμη Δομάζου, του ίσως διασημότερου ποδοσφαιριστή της Ελλάδας αλλά όχι και πιο επιτυχημένου, κυρίως εκτός συνόρων. Μια λεπτομέρεια που περνά απαρατήρητη. Εκτός κι αν επιτυχία θεωρείται ένας χαμένος ευρωπαϊκός τελικός.
Στο βιβλίο με τις μαύρες ημέρες στην ιστορία της Βραζιλίας βρίσκεται σε περίοπτη θέση η 16η Ιουλίου 1950 όταν η Σελεσάο ηττήθηκε από την Ουρουγουάη με 2-1 στον αγώνα που κρίθηκε το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο Μαρακανά. Οπως και ο Παναθηναϊκός στο Γουέμπλεϊ, η Σελεσάο έπαιξε για πρώτη φορά σε «τελικό». Την ήττα ωστόσο οι Βραζιλιάνοι όχι μόνο δεν την αντιμετώπισαν ως επιτυχία αλλά αποτέλεσε την αιτία ο λαός να πέσει σε συλλογική κατάθλιψη όπως αποδείχτηκε αργότερα και επιστημονικά. Ο Γκαλεάνο έγραψε πως οι Βραζιλιάνοι «θυμούνται την πιο εκκωφαντική σιωπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου».
Για να ξεχάσουν εκείνη την αποφράδα ημέρα που φέρει τον λεκέ «Μαρακανάζο», οι παίκτες της Σελεσάο δεν φόρεσαν ποτέ ξανά τη λευκή φανέλα, ενώ για τέσσερα χρόνια η εθνική τους ομάδα δεν ξαναέπαιξε στο Μαρακανά.
Οι ποδοσφαιριστές που είχαν αγωνιστεί εναντίον της Ουρουγουάης δεν θεωρήθηκαν φυσικά «ήρωες», «στρατηγοί» και «συνταγματάρχες» αλλά «καταραμένοι», και δεν ξανακλήθηκαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Εμείς πώς καταφέραμε να θεωρούμε θρίαμβο μια ήττα σε τελικό, αποτελεί ένα μυστήριο. Ειδικά στις μέρες μας όταν έχει κατακτηθεί το Euro, το Κόνφερενς Λιγκ, ακόμα και το Youth League που ας μην ξεχνάμε είναι το Τσάμπιονς Λιγκ των νεαρών.
Το επιχείρημα που επικαλούνται οι φίλοι του Παναθηναϊκού είναι πως η ομάδα τους ήταν η πρώτη ελληνική που έπαιξε σε τελικό. Και η Ρεμς ήταν η πρώτη γαλλική που έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και το επανέλαβε μάλιστα έπειτα από τρία χρόνια, αλλά τη Μαρσέιγ επικαλούνται οι Γάλλοι ως τη μοναδική που έχει σηκώσει το τρόπαιο.
Εκτός από τον Παναθηναϊκό έχουν παίξει τελικό στην κορυφαία διοργάνωση άλλες 18 ομάδες, με την Ατλέτικο να έχει το ρεκόρ ηττών, τρεις. Και βέβαια κανείς στο Μετροπολιτάνο δεν νιώθει περήφανος γι’ αυτή την επίδοση.
Ο σπουδαίος Μίμης Δομάζος δεν έπαιξε επίσης ποτέ σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, Euro ή Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ βρισκόταν σε μόνιμη αντιπαράθεση με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σήμερα θρηνεί για τον θάνατό του. Αντίθετα με την ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου, που αποδείχτηκε πιο φιλόξενη και γενναιόδωρη απέναντί του. Τα ρεπορτάζ του έντυπου Τύπου, οι ανοιχτές επιστολές προς τους φιλάθλους, οι δηλώσεις και οι συνεντεύξεις του Μίμη Δομάζου εκείνης της εποχής και όχι τα μεταγενέστερα τηλεοπτικά αφιερώματα και οι στρογγυλεμένες τοποθετήσεις αποκαλύπτουν την πραγματική διάσταση των γεγονότων. Ομως αυτή δεν είναι και η έννοια του μύθου; Η διήγηση φανταστικών κατορθωμάτων των αγαπημένων μας πρωταγωνιστών που ο χρόνος τούς δίνει χαρακτηριστικά ηρώων.