Οχι, δεν αναφέρομαι στον δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου (ο οποίος παρουσίασε χθες, στο Μέγαρο Μουσικής, την αυτοβιογραφία του). Εννοώ δέκα χρόνια κομμάτια και θρύψαλα – επίσης ουδεμία σχέση με τα «Κομμάτια και θρύψαλα» του Γιώργου Σκούρτη. Δέκα χρόνια συμπληρώνονται αύριο από τότε που ξεκίνησε η διαδικασία η οποία έφερε τη χώρα στο παρά ένα για να γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Δέκα χρόνια από τις εκλογές που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία με την κωδική ονομασία «πρώτη φορά Αριστερά». Στην πραγματικότητα, πρώτη φορά Αριστερά με αγκαλίτσες και φιλάκια με την Ακροδεξιά του Πάνου Καμμένου. Οι πάνω και οι κάτω πλατείες των Αγανακτισμένων χόρευαν πια και επισήμως βαλς στη Βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καβάλησε, εκείνη την εποχή, το άρμα της μετάβασης όσον αφορά την πρόσληψη της πολιτικής. Ηταν εκείνη η κομβική στιγμή που το παλιό (στην προκειμένη περίπτωση, το πελατειακό κράτος της Μεταπολίτευσης με τις συντάξεις στα 45 και τα επιδόματα φωτοτυπίας) είχε καταρρεύσει, ενώ το καινούργιο δεν είχε έρθει ακόμη, αυτό που ο Αντόνιο Γκράμσι ονόμασε «εποχή των τεράτων». Μια τερατογένεση προέκυψε λοιπόν από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 κατά την οποία το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» εκφραζόταν με το «Εσείς στα τέσσερα» που φώναζε μέσα στη Βουλή ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Δεν έχει νόημα να εικονογραφήσω για άλλη μια φορά εκείνη την «εποχή της αρένας», με την εχθροπάθεια, τον δογματισμό, την ολική επαναφορά του εμφυλιακού κλίματος, τα καραγκιοζιλίκια του Βαρουφάκη, το τσίρκουλο του δημοψηφίσματος που παραλίγο να αποβεί μοιραίο, την κομπορρημοσύνη των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ενας λαός που ένιωσε προδομένος επειδή απαιτούσε τα δανεικά του να είναι αγύριστα, αναγάγοντας, ασυνείδητα ίσως, τον «κουτσαβακισμό» σε χαμένη αξιοπρέπεια, τέτοια δολώματα ήθελε για να τσιμπήσει. Κι αυτά τον οδήγησαν στα καλαματιανά στο Σύνταγμα τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς.
Τέλος πάντων, αυτό ήταν και πέρασε. Και το πού πέρασε είναι η απόδειξη για το κίνδυνο που απείλησε τότε τη χώρα. Πριν φτάσω όμως στην κατάσταση που είναι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ (οι ΑΝΕΛ πήγαν καλιά τους), αναλογίζομαι τα στελέχη εκείνης της πρώτης κυβέρνησης που ανέλαβε τα ηνία της Ελλάδας στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της μετά τη Μεταπολίτευση. Ναι, σίγουρα υπήρχαν και κάποιοι που είχαν δυνατότητες, αλλά η Ελλάδα, εν μέσω μιας τρικυμίας που μπορούσε να προκαλέσει ναυάγιο αντίστοιχο της Φαλκονέρας, βρέθηκε με μέλη του πληρώματος τον Λαφαζάνη, τον Χαϊκάλη, τη Βαλαβάνη, τον Ησυχο, τον Στρατούλη, τον Φλαμπουράρη. Και βέβαια τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου για να υποστηρίξουν την απόλυτη αλμοδοβαρική εκδοχή της πολιτικής. Και μετά η πόρτα άνοιξε και σε άλλους. Από τον Πολάκη μέχρι τη Νοτοπούλου, την «ομπρελοκρατούσα» Χατζηγεωργίου και την Παπακώστα.
Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι;
Πού είναι σήμερα αυτές οι στελεχάρες που θα μας έσωζαν; Ο αρχηγός Αλέξης, αφού έδωσε τα κλειδιά του κόμματος στον σόουμαν Κασσελάκη, προσπαθεί εδώ και μήνες αυτό το περίφημο rebranding. (Ποιας ακριβώς μπράντας δεν ξέρουμε, ωστόσο, διότι έχει αλλάξει δυο-τρεις). Αχτσιόγλου και Τζανακόπουλος, αυτοί θα έφερναν νέο αέρα στην πολιτική, μαζί με τους υποτιθέμενους «σοβαρούς» Χαρίτση και Τσακαλώτο, εγκλωβισμένοι στη μοναξιά και στη μελαγχολία του μόλις ανιχνεύσιμου ποσοστού, σύμφωνα με την προχθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis. O ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ σε κατακόρυφη και ραγδαία πτώση πλησιάζει τα προ του 2012 ποσοστά του. Το κόμμα Κασσελάκη – αν υποθέσουμε ότι υποστηρίζεται από πρώην συριζαίους – μετά βίας πατά το «κατώφλι» για να μπει στη Βουλή. Ο Βαρουφάκης εκτός Κοινοβουλίου από τις προηγούμενες εκλογές. Η Κωνσταντοπούλου συνεχίζει την αλμοδοβαρική καριέρα της, αλλά με συμπρωταγωνιστή τον Μπιμπίλα μέχρι πού να τη φτάσει;
Σκέφτομαι λοιπόν πού είναι σήμερα αυτά τα assets της πολιτικής που θα μας έσωζαν και έρχεται αμέσως στο μυαλό μου το μεγάλο σουξέ των «Παρατράγουδων» της Πάνια: «Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι;».