Πέραν των αυτονόητων που γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τον μυθικό Μίμη Δομάζο, η δική του περίπτωση διαμόρφωσε και μια ολόκληρη γενιά των μαζικών λαϊκών γειτονιών της Αθήνας που μυήθηκαν και λάτρεψαν το ποδόσφαιρο μέσω τέτοιων προσώπων. Γενιές νέων που μετεμφυλιακά και μεταπολεμικά αναζήτησαν στην μπάλα μια νέα ποιότητα ζωής. Το ποδόσφαιρο ως μαζική τελετουργία της Κυριακής, ήταν μια χαραμάδα ανάσας και συλλογικής αυτοπεποίθησης. Ο βιρτουόζος Δομάζος έχει τεράστιο μερίδιο σε όλα αυτά. Οι ορδές ανθρώπων που ανέβαιναν στη Λεωφόρο του χρωστάνε κάτι από έναν ρομαντισμό που δύσκολα τον εντοπίζεις στα συλλογικά ήθη.