Για κάποιους ήταν αναμενόμενο και ίσως άργησε, για άλλους οι εξελίξεις αναδεικνύουν μια προβληματική κατάσταση μέσα στην οποία μπορεί να διαμορφωθούν νέες συνθήκες. Οπως και να έχει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης με χρονοκαθυστέρηση σχεδόν έξι ετών αποφάσισε να υπενθυμίσει ότι από τον Ιούλιο του 2019 τη χώρα κυβερνά μια αυτοδύναμη δεξιά παράταξη. Δεν ήταν το στοιχείο στο οποίο επένδυε και είχε προβάλει όλο το προηγούμενο διάστημα, απεναντίας ήταν πάμπολλες οι κινήσεις απεγκλωβισμού από πολιτικά στερεότυπα δεκαετιών και τη δεξιά ταυτότητα που κουβαλούσε η ΝΔ. Ο πολυδύναμος εκσυγχρονισμός ακολουθούσε άλλα μονοπάτια και εξέπεμπε μηνύματα που δυσκολεύονταν να ακολουθήσουν άπαντες στο γαλάζιο στερέωμα. Και με αυτόν, εξασφαλίστηκε μια κυριαρχία στον χώρο του πολιτικού Κέντρου που εξασφάλισε τη σαρωτική επικράτηση σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά, πλέον, φαίνεται ότι η επιστροφή στις ρίζες συνοδεύεται όντως από μια αλλαγή κατεύθυνσης και δεν αποτελεί μια κίνηση τακτικής που συνδέεται με τη συγκυρία. Ούτε η απόφαση για τη μετακόμιση του Κώστα Τασούλα στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν το πρώτο σινιάλο που έκανε ο Μητσοτάκης στο συντηρητικό ακροατήριο – το ίδιο σήμα είχε στείλει το περασμένο καλοκαίρι και με την απόφαση να μετακομίσει ο Απόστολος Τζιτζικώστας από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας στην Κομισιόν.
Στην πραγματικότητα, έξι χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας η ΝΔ ελέγχει όλες τις θεσμικές θέσεις στο πολιτειακό και πολιτικό οργανόγραμμα, χωρίς να ενδιαφέρεται εάν λειτουργούν ή όχι θεσμικά αντίβαρα. Πολύ περισσότερο από την όποια ανησυχία υπήρχε για διαρροές και μια δημοσκοπική πίεση που θα μπορούσε να καθηλώσει το κόμμα του, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε μια αλλαγή κατεύθυνσης (ή διόρθωση πορείας, όπως την αντιλαμβάνονται αρκετοί στον κομματικό πυρήνα) πρωτίστως επειδή καταγράφει μια γενικότερη συντηρητική στροφή εντός κι εκτός συνόρων που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Ο συναγερμός που ήχησε στο Μαξίμου από τη βουτιά στις ευρωεκλογές θορύβησε πολύ περισσότερο τον Μητσοτάκη από όσο εκτιμούσαν ακόμη και στο πρωθυπουργικό επιτελείο. Και οι ενστάσεις και αποκλίνουσες πορείες στελεχών που έχουν ήδη οδηγήσει σε δύο διαγραφές από την κοινοβουλευτική ομάδα (Σαμαράς και Σαλμάς) ήρθαν να βαρύνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση – που έγινε πιο πιεστική και από την ξαφνική επανεμφάνιση του Κώστα Καραμανλή. Ο Μητσοτάκης δεν θεωρεί ότι ο προκάτοχός του αφυπνίστηκε ύστερα από χρόνια σιωπηλής παρουσίας μόνο και μόνο επειδή πλησίαζε η ώρα της προεδρικής εκλογής.
Παρά ταύτα, η εσωκομματική αναταραχή θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί με αρκετούς τρόπους, εάν δεν συνοδευόταν και από τη νέα ατμόσφαιρα στον ευρωπαϊκό περίγυρο και τον παγκόσμιο χάρτη. Οι μετρήσεις για το έδαφος που κερδίζουν ο Βελόπουλος και η Λατινοπούλου επίσης είναι ένα καμπανάκι, όπως και το σερί των κυβερνητικών ανατροπών που ήρθε ή ακολουθεί σε άλλες χώρες. Οσα συμβαίνουν στο παγκόσμιο χωριό αφήνουν παντού αποτύπωμα. Αν οι δυτικές κοινωνίες στρέφονται στον Τραμπ, τον Ορμπαν και τη Μελόνι, στα καθ΄ ημάς η λύση δεν χρειάζεται να αναζητηθεί εκτός των κυβερνητικών τειχών. Τα πρόσωπα που επιστρατεύονται από τον Μητσοτάκη για τους νέους ρόλους, δημιουργούν ένα νέο μείγμα που διευκολύνει και μια μετάβαση σε συντηρητικές πολιτικές. Τη νέα συνταγή δεν μπορούσε να υπηρετήσει μια νέα θητεία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου – ο Μητσοτάκης το είπε όσο πιο καθαρά μπορούσε: «Κατά το επόμενο διάστημα και σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον, η πατρίδα χρειάζεται Πρόεδρο της Δημοκρατίας με μακρά διαδρομή στα κοινά και με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά». Με το βλέμμα στο ίδιο ακροατήριο δε, προωθείται στη προεδρία της Βουλής ο Νικήτας Κακλαμάνης – και με τη βεβαιότητα στο Μαξίμου ότι δεν θα έχει στο εξής ανησυχίες για την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική και την κυβερνητική κοινωνική ατζέντα.
Ο επόμενος πρόεδρος της Βουλής συμβολίζει ίσως περισσότερο από τον Κώστα Τασούλα τη νέα ματιά του Μητσοτάκη στην πολιτική πυξίδα. Στα προσωπικά στοιχήματα του Κακλαμάνη προφανώς περιλαμβάνεται ένα αποτέλεσμα που θα δείχνει μια ευρύτερη αναγνώριση από τους 300 της Βουλής, αλλά δεν αποκλείεται το σκηνικό πόλωσης που διαμορφώνει η προεδρική εκλογή να έχει αντίκτυπο και στο υψηλότερο έδρανο της εθνικής αντιπροσωπείας. Η χθεσινή συνάντηση του Κακλαμάνη με τον Τασούλα και οι επαφές του με εκπροσώπους των κομμάτων, δείχνουν ότι ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα να λειτουργήσει και σαν αλεξικέραυνο.