Ο Σωκράτης Φάμελλος συναντήθηκε χθες με την υποψήφια ΠτΔ που ανακοίνωσε το κόμμα του. Εκείνη επανέλαβε πως αποδέχθηκε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ επειδή θέλει να εμπνεύσουν και να δώσουν «ένα όραμα και μια ελπίδα στα νέα παιδιά να συνεχίσουν να αγωνίζονται για μια δίκαιη κοινωνία και μια ασφαλή πατρίδα». Το πρόβλημα με την έμπνευση, βέβαια, είναι πως μόνο οι ερασιτέχνες κάθονται και την περιμένουν. Ολοι οι υπόλοιποι σηκώνονται και πιάνουν δουλειά.
Ονοματολογία
«Η κυρία Κατσέλη είναι μια αξιοπρεπής επιλογή, αλλά ο τρόπος που διεξάγεται η συζήτηση για τον ΠτΔ αφήνει την κοινωνία αδιάφορη. Πρέπει να βλέπουμε τα ζητήματα αυτοτελώς και να επικεντρωνόμαστε σε προγραμματικές συνθέσεις, όχι σε ονοματολογία» αποφάνθηκε ο Αλέξης Χαρίτσης. Χωρίς να θέλω να σπάσω τη ροζ φούσκα που ζουν οι σύντροφοι της Νέας Αριστεράς, αν δεν υπήρχε η σεναριολογία με τα ονόματα και δύο μήνες τώρα τα κόμματα κουβέντιαζαν «προγραμματικές συνθέσεις», ούτε ο σκληρός πυρήνας των βάσεών τους δεν θα τα άκουγε.
Στελέχη
Την ιδέα έριξε ο Αδωνις. Πρότεινε στα κανάλια να αρχίσουν να καλούν στα πάνελ τους και κανένα από τα στελέχη του κόμματος της Αφροδίτης Λατινοπούλου για να τους μάθουν οι τηλεθεατές. «Να δούμε, τι άνθρωποι είναι αυτοί; Εχουν κάτι να μας πουν; Γιατί κόμματα με έναν άνθρωπο δεν υπάρχουν». Πώς δεν υπάρχουν; Λέγονται και ΙΧ. Συνήθως το προσδόκιμο ζωής τους αγγίζει τους δύο εκλογικούς κύκλους κι αυτοί που θέλει να γνωρίσει ο υπουργός κάνουν το ταμπλό βιβάν.
Πρόσωπα
Νομίζει, είπε ο Παύλος Μαρινάκης, ότι «ο ΠτΔ ή η ΠτΔ πρέπει να είναι ένα πρόσωπο το οποίο να ενώνει και να εκπέμπει κύρος. Και πρόσωπα ενωτικά που εκπέμπουν κύρος έχουν όλοι οι πολιτικοί χώροι, και η Κεντροαριστερά, και το Κέντρο, και η Κεντροδεξιά». Ως γενική αρχή είναι σωστή. Αλλά η τελευταία φορά που νεοδημοκράτης πρωθυπουργός πρότεινε έναν τέτοιο κεντροδεξιό υποψήφιο ΠτΔ ήταν το 2014 και συγκυβερνούσε με το ΠΑΣΟΚ, δεν το είχε αξιωματική αντιπολίτευση.