Κάποιες φορές τα χτυπήματα της μοίρας είναι αναπάντεχα. Ειδικά όταν φεύγει από κοντά σου ένας άνθρωπος που τον αισθάνεσαι «δικό σου». Ενα στέλεχος του ποδοσφαίρου με ποιότητα, ένας καθημερινός μαχητής της ζωής. Ο Βασίλης Αλεξούδης δεν μένει πια εδώ. Μέσα σε ένα διήμερο «έφυγε». Την Κυριακή παρακολουθούσε, όπως πάντα, τις αναμετρήσεις ώστε να κάνει κριτική για τους γκολκίπερ. Να αναλύσει τα υπέρ και τα κατά τους. Τα λάθη και τα όσα θετικά έκαναν. Αλλωστε, η θέση του «άσου» ήταν για τον Αλεξούδη ένας διαχρονικός έρωτας. Ψηλός, γεροδεμένος και γυμνασμένος, θεριό αληθινό, εντάχθηκε στις ακαδημίες του Ολυμπιακού σε ηλικία 11 χρόνων το 1969. Γεννημένος, άλλωστε, στη Δραπετσώνα δεν θα μπορούσε να πάει κάπου αλλού. Λαβώθηκε όμως σοβαρά στον ώμο και δεν εκπλήρωσε τα όνειρά του ως ποδοσφαιριστής. Εφυγε από τον Ολυμπιακό το 1977 και αγωνίστηκε έκτοτε στον Περαμαϊκό και τον Αίαντα Σαλαμίνας. Η θέλησή του, όμως, τον έκανε τον καλύτερο προπονητή τερματοφυλάκων. «Δάσκαλο» τον φώναζαν οι πάντες, όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Είχε, αυτό που λέμε, τον δικό του τρόπο να τους μαθαίνει τα μυστικά της θέσης. Κοντά στον Δώνη και τον Παράσχο, τον Φερέιρα και τον Τεν Κάτε, ο Αλεξούδης γνώριζε όλους τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Στη Χαλκηδόνα εργάστηκε, στον Ατρόμητο όπου υπό τις οδηγίες του ο Μιχαηλίδης «εκτοξεύτηκε», μετά στον ΠΑΟ (πρωταθλητής το 2010) όταν βελτίωσε θεαματικά τον Τζόρβα και αργότερα στον Ολυμπιακό, αρχικά στους μεγάλους και μετά στην ομάδα Κ20 έως το 2014. Στη συνέχεια, ο Βασίλης Λάκης και οι ακαδημίες του ήταν αυτές που είχαν κοντά τους τον Αλεξούδη.
Αφήνει πίσω του μια υπέροχη οικογένεια, τη Νότα, τη Φρόσω και τον Αλέκο. Οι κουβέντες, οι αναλύσεις, οι έξοδοι, η σχέση ζωής που χτίσαμε τα τελευταία 15 χρόνια, όλα αυτά δεν θα ξεχαστούν.
Αντίο φίλε…