Εχει πολύ μεγάλη σημασία σε κάθε περίοδο της ζωής μας πώς αφηγούμαστε το κάθε τι. Θα ήθελα να μου πείτε μερικά συμβάντα που η αναφορά σας είναι διαφορετική σε σχέση με το παρελθόν.
Αυτό που έχει αλλάξει είναι οι προτεραιότητες που βάζω. Εκανα focus μόνο στους στόχους της ζωής μου. Τώρα μόνο στα μικρά πράγματα και στο πώς περνάω κάθε μέρα.
Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή;
Είχα περάσει το σύνδρομο της ινομυαλγίας, το οποίο μου προκαλεί αφόρητους πόνους σε όλο σχεδόν το σώμα. Αυτό σε ακινητοποιεί. Διήρκεσε σχεδόν έξι μήνες. Οταν σταμάτησε, ξυπνούσα το πρωί και ένιωθα ευγνώμων που δεν πονούσα. Μπορούσα ν’ απολαύσω τα πολύ μικρά πράγματα όπως το να φτιάξω έναν καφέ. Αλλαξε ο ρυθμός της ζωής μου. Αν καθόμουν μια μέρα ένιωθα τεράστιες ενοχές. Ημουν τελειομανής.
Γιατί άλλο νιώθετε ευγνωμοσύνη στη ζωή σας;
Για την αγάπη που πήρα από τους γονείς μου – με υιοθέτησαν όταν ήμουν τεσσάρων ετών.
Εχετε κάποια έντονη ανάμνηση από τότε;
Ολα τα θυμάμαι πολύ καλά. Δύο εβδομάδες πριν με υιοθετήσουν, υιοθετήθηκε ο κολλητός μου φίλος που ήμασταν σαν αδέλφια. Ενιωσα την πρώτη απώλεια. Ηταν πολύ ισχυρό το σοκ. Ευτυχώς έπειτα ήρθαν οι γονείς μου και με πήραν, οπότε ήταν όλα καινούργια.
Ως παιδί, την εποχή που ζούσατε στο Μητέρα, πώς βιώσατε τη διαφορετικότητά σας;
Δεν έχω ούτε μια τραυματική εμπειρία από τότε. Δεν είχα αντιληφθεί την αναπηρία μου (σ.σ. φωκομέλεια, μια αναπηρία που επηρεάζει την ανάπτυξη των άνω ή των κάτω άκρων) και το πώς με διαφοροποιούσε από τα άλλα παιδιά, γιατί οι γονείς μου φρόντισαν να κάνω πολλές δραστηριότητες – κολύμβηση, θέατρο, μπαλέτο – και δεν αισθανόμουν αποκλεισμένη μέχρι μια ηλικία, περίπου 12 ετών. Και αυτό ήρθε από εξωτερικούς παράγοντες, τα παιδιά που με κορόιδευαν στο σχολείο.
Η ζωή σας και τα επιτεύγματα δείχνουν ότι το ξεπεράσατε; Πώς;
Τα περνούσα όλα μόνη μου δεν μιλούσα σε κανέναν, ούτε στους γονείς μου, κάτι που δεν το συνιστώ. Πολύ αργότερα μπήκα στη διαδικασία να το δουλέψω. Ακόμα το κουβαλάω αυτό και βγαίνει σε ό,τι κάνω. Εχω μάθει όμως πώς να το διαχειρίζομαι. Το πρώτο πράγμα που έκανα ίσως σαν αντίδραση σε αυτή τη βία που ένιωθα ήταν να ζητήσω από τους γονείς μου να με γράψουν τάε κβον ντο για τη δική μου προστασία. Με βοήθησε πάρα πολύ, αλλά πόσο σκληρό είναι για ένα παιδί να νιώσει ότι πρέπει να μάθει μια πολεμική τέχνη για να προστατευθεί παραπάνω; Ευτυχώς ο εγκέφαλός μου, για λόγους προστασίας, τα έχει διαγράψει όλα αυτά.
Σε αυτό το πλαίσιο που περιγράφετε – της εσωτερικής κινητοποίησης – σας απασχόλησε ποτέ να αναζητήσετε τους φυσικούς σας γονείς;
Μεγάλωσα με απέραντη αγάπη και φροντίδα αλλά, ναι, κάποια στιγμή το σκέφτηκα. Οχι για να τους συναντήσω, αλλά για να βρω τις ρίζες μου.
Τι θα θέλατε να μάθετε;
Την καταγωγή μου, η οποία σχετίζεται με την ταυτότητά μου. Δεν το έχω κάνει ακόμη γιατί είναι μια διαδικασία που χρειάζεται κάποιον χρόνο και δύναμη. Η εγκατάλειψη που βίωσα είναι πιο σκληρή από την αναπηρία. Ξεκινάς τη ζωή σου με αυτό έστω και αν δεν το καταλαβαίνεις στα πρώτα χρόνια. Το γεγονός ότι δεν έχω καμία γνώση για την αρχή της ζωής μου, η οποία άρχισε με μια εγκατάλειψη, με έχει διαμορφώσει.
Με ποιον τρόπο;
Στον τρόπο που σχετίζομαι με τους άλλους ανθρώπους. Δεν φοβάμαι την απόρριψη αλλά την εγκατάλειψη. Τώρα που το έχω κατανοήσει και αποδεχθεί, το προσεγγίζω με διαφορετικό τρόπο. Για πολλά χρόνια επίσης ζούσα με την ενοχή ότι εγώ φταίω που με εγκατέλειψαν οι γονείς μου γιατί γεννήθηκα έτσι. Αλλά και αυτό το αντιμετώπισα μέσα από την ψυχοθεραπεία. Επίσης, ένα ακόμη ζήτημα που αντιμετώπισα και συνδέεται με την αναπηρία μου, είναι το ότι πολλές φορές με βλέπουν και με αντιμετωπίζουν σαν να έχω εγκέφαλο πεντάχρονου. Οι άνθρωποι κάνουν περίεργους συνειρμούς όταν βλέπουν κάποιον με σωματική αναπηρία. Πιστεύουν σε μεγάλο βαθμό ότι είναι ανίκανος γενικώς. Παίρνει κάποια ώρα για να αντιληφθούν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Η αναπηρία σας δεν στάθηκε εμπόδιο· αντίθετα, σας κινητοποίησε και σας οδήγησε σε έναν αγώνα αριστείας. Αυτό δεν προσθέτει επιπλέον πίεση;
Ετσι είναι γιατί μπήκα στη διαδικασία να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ. Αλλά ό,τι και να κάνω η αναπηρία μου θα είναι μια συνεχής μάχη πάντα. Είναι κουραστικό, αλλά από την άλλη σου δίνει την ευκαιρία να εξελιχθείς όπως θες. Η ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία σχετίζεται με ό,τι αναφέρω. Ηταν ένας τρόπος να μιλήσω για όσα υπήρχαν μέσα μου. Φυσικά και η τέχνη είναι λυτρωτική.
Διευρύνετε άλλωστε την επαφή σας αφού ετοιμάζετε και την πρώτη σας ταινία. Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν η σεξουαλικότητά σας ήταν για σας μια πρόσθετη μάχη που έπρεπε να δώσετε όπως όλα τα ομόφυλα άτομα. Σκεφτήκατε ότι ίσως είναι ένας ακόμη λόγος αποκλεισμού;
Οχι ιδιαίτερα και θα το εξηγήσω. Κατ’ αρχάς το είχα συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς, γύρω στα 11 μου χρόνια, χωρίς να το έχω αναγνωρίσει γιατί ζούσα σε επαρχία, στη Ρόδο. Δεν είχα κανέναν να το συζητήσω αυτό. Αμφισβήτησα πολλές φορές τον εαυτό μου. Ομως κι εδώ οι γονείς μου ήταν πάρα πολύ υποστηρικτικοί. Είμαι πολύ τυχερή γιατί δεν είναι αυτονόητο. Σχετίζομαι με άτομα τα οποία δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Ξέρω πόσο τυχερή είμαι και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη.