Παρακολουθήστε στην οθόνη σας μία performance του Τραμπ. Και τώρα επιλέξτε σίγαση, βάλτε τον στο mute. Δεν μας ενδιαφέρει τι λέει. Εστιάζουμε μόνο στις κινήσεις του σώματος και στις εκφράσεις του προσώπου. Τι βλέπετε; Κάτι που θυμίζει βωβό κινηματογράφο με την κίνηση να καλύπτει την απουσία λόγου. Και για τη συγκεκριμένη δουλειά, η κίνηση, είναι καταπληκτική. Τόσο έντονη, ώστε να αποσπάει την προσοχή, να κρατάει τα μάτια επάνω της. Τόσο γελοία, όσο χρειάζεται για να γεννήσει οικειότητα. Ακόμα και με κοστούμι, ο Τραμπ, δημιουργεί μία παρουσία που είναι για παιδικό πάρτι. Και γίνεται τόσο αστείος, ώστε νομίζεις ότι το κάνει επίτηδες. Γιατί ο Τραμπ ξέρει ότι στον κόσμο αρέσουν οι showmen. Πάντα άρεσαν. Απλώς τους showmen παλαιάς κοπής τους θεωρούμε χαρισματικούς. Ομως αν το καλοσκεφτείτε και οι δύο εκδοχές διατηρούν τον ίδιο βαθμό γελοιότητας. Να, ας παρατηρήσουμε έναν πολιτικό παλαιάς κοπής που θεωρείται χαρισματικός και συνεπαίρνει τα πλήθη με τον λόγο και το ύφος του. Απευθύνεται στην πλατεία λυγίζοντας και σηκώνοντας αργά τα χέρια του. Ανοίγει μία τεράστια αγκαλιά ως ο πατερούλης του λαού. Και μιλάει στους ανθρώπους από κάτω για έναν κόσμο που δεν υπάρχει, αλλά θα τον κατασκευάσει. Για χάρη τους. Γιατί είναι μοναδικοί, έχουν αρετές που δεν τις βρίσκεις αλλού. Και τους καλεί σε αγώνες, σε πορείες προς μεγάλες νίκες, σε ραντεβού με την Ιστορία για να υπογραφεί το συμβόλαιο του ηγέτη με τον λαό. Συγγνώμη, αλλά πόσο διαφέρει αυτός ο ηγέτης από τον Τραμπ; Οχι όσο νομίζουμε. Διότι και οι δύο πουλάνε ψέματα στο πόπολο και εκτελούν μία performance με θεατρικά χαρακτηριστικά. Απλώς ο ένας είναι πιο παραδοσιακός και παίζει κλασικό ρόλο. Ο Τραμπ εισήγαγε τη σύγχρονη δραματοποίηση του πολιτικού λόγου. Εκτός των άλλων, αν θέλεις να συστηθείς ως αντισυστημικός, πρέπει να το υποστηρίζεις και με την εμφάνισή σου. Βγες ως κλόουν, αρκεί να είσαι διαφορετικός από τους άλλους. Ο κόσμος ψάχνει κάτι καινούργιο, έξω από τα καλούπια. Κάτι τόσο φθηνό, ώστε να ταυτίζεται άνετα μαζί του.