Συνηθίζουμε να λέμε πως στην Ελλάδα είμαστε σκληροί στις κρίσεις μας για προπονητές, παίκτες, διοικητικούς παράγοντες, ομάδες κ.λπ. Δεν είμαστε. Το μόνο που εδώ γίνεται είναι απλά λίγη φασαρία στα social media – τη λαμβάνουν υπόψη τους τελευταία οι ομάδες κι αυτό έχει δημιουργήσει έναν νέο φορέα πίεσης, αν δεν ασχολούνταν οι ομάδες με όσους κάνουν αναρτήσεις γεμάτες υπερβολές, η όποια κριτική θα ήταν ελάχιστη και μάλλον εποικοδομητική. Σκληρή κριτική είναι αυτό που κάνει ο ισπανικός Τύπος π.χ. Η ήττα της Ρεάλ Μαδρίτης από την Μπαρτσελόνα με 5-2 στο Σούπερ Καπ της Ισπανίας έγινε αιτία για σκληρότατη κριτική των πάντων. Ακριβοπληρωμένοι παίκτες, διοικητικοί παράγοντες που διαχειρίζονται μια ομάδα που μόλις πέρυσι κέρδισε τα πάντα κι ένας προπονητής με την ιστορία και το κύρος του Κάρλο Αντσελότι περάσαν αυτή την εβδομάδα στη Μαδρίτη τις πιο δύσκολες μέρες τους.
Ποιος
Μία ώρα μετά το τέλος του ματς με την Μπαρτσελόνα στον διαδικτυακό της τόπο η μαδριλένικη εφημερίδα «Marca» έβαλε στους αναγνώστες της την ερώτηση «ποιος φταίει περισσότερο για την ήττα της Βασίλισσας στο Σούπερ Καπ». Η πιθανότητα να μην αποδοθούν ευθύνες σε μια στιγμή πίκρας δεν πέρασε από το μυαλό κανενός. Την περασμένη Τρίτη στο γκάλοπ είχαν απαντήσει περισσότεροι από 100 χιλιάδες αναγνώστες. Το 62% κατηγορεί τον Αντσελότι, επειδή «το σχέδιό του και η ομάδα δεν λειτούργησαν». Το 22% της ευθύνης πέφτει στους παίκτες, λόγω της κακής τους απόδοσης, και το 16% στον πρόεδρο Φλορεντίνο Πέρεθ προσωπικά. Τον κατηγορούν ακόμα και για τη σύσταση της ενδεκάδας με το επιχείρημα πως με τους παίκτες που μάζεψε δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει μια ενδεκάδα καλή! Η εφημερίδα αποκάλυψε πως κατά τη διάρκεια της απονομής, πρώτα ο πρόεδρος Φλορεντίνο Πέρεθ και έπειτα ο Μόντριτς προσπάθησαν να απαλύνουν την πίκρα λέγοντας ο μεν πρόεδρος πως «δεν είναι κακό κάποια φορά μια ομάδα να χάνει έναν τελικό», ο δε Μόντριτς πως «αν έπρεπε να χαθεί ένα Κύπελλο, ήταν καλύτερα αυτό, ακόμα κι αν δεν είναι ποτέ ωραίο να χάνεις από τον μεγάλο σου αντίπαλο». Η αποκάλυψη αυτή προκάλεσε έναν καταιγισμό από σχόλια κι όχι μόνο των οπαδών! Σχολιαστές κατηγορούν τον Πέρεθ για πρωτοφανή διοικητική μαλθακότητα, ενώ ο Κροάτης περιγράφεται ως ένας κορεσμένος αρχηγός χωρίς κίνητρο.
Δράμα
«Ναι, μπορείς να χάσεις από την Μπαρτσελόνα, αλλά το 2-5 πονάει. Ειδικά όταν η Ρεάλ Μαδρίτης είχε ήδη υποστεί μια ταπεινωτική ήττα με 0-4 στο Μπερναμπέου στα τέλη Οκτωβρίου» έγραφε η «Marca», αλλά για να δείξει πως η ήττα είναι ασυγχώρητη πρόσθεσε ότι «η Ρεάλ Μαδρίτης ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα και σε ένα καλοκαιρινό φιλικό στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ με 2-1» κι αυτό, μια ήττα σε ένα φιλικό (!) ματς δηλαδή, «αποτελεί την πιο μεγάλη απόδειξη του πόσο η Ρεάλ υποφέρει πλέον στα παιχνίδια με τους Καταλανούς». Επιπλέον, επισημαίνεται όλη την εβδομάδα πως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι Μπλαουγκράνα έχουν πετύχει τουλάχιστον 4 γκολ σε δύο συνεχόμενα ντέρμπι. «Δεν είναι η ήττα», λέει η μαδριλένικη εφημερίδα, «είναι ένα αίσθημα γενικής ανικανότητας αυτό που έκανε στην Τζέντα τη βραδιά της Ρεάλ απολύτως δραματική». Εδώ να σημειώσω ότι το ισπανικό Σούπερ Καπ είναι απλά ένα πανηγυράκι που γίνεται για Σαουδάραβες που πληρώνουν για να το φιλοξενήσουν. Αλλά ας μην αφήνουμε λεπτομέρειες να χαλάνε δραματικές ιστορίες.
Κάρλο
Φυσικά αυτός που τα ακούει περισσότερο είναι ο κόουτς Αντσελότι. Οι επιλογές του Καρλέτο χρησιμοποιούνται για να στηριχθεί μια θεωρία που τον θέλει πλέον κουρασμένο από την ένταση που περιμένει κάθε προπονητή στον πάγκο της Ρεάλ. Ως απαράδεκτες επιλογές περιγράφονται η χρησιμοποίηση του αμυντικού μέσου Τσουαμενί σε ρόλο κεντρικού αμυντικού, η χρησιμοποίηση του εικοσιενάχρονου Ραούλ Ασένσιο, η ταυτόχρονη παρουσία στην ενδεκάδα των Μπέλιγχαμ, Εμπαπέ, Βινίσιους και Ροντρίγκο, που σύμφωνα με τους σχολιαστές ήταν ό,τι η Μπαρτσελόνα του Χανς Φλικ περίμενε και ευχόταν. Να σημειωθεί ότι πριν από την ήττα από την Μπάρτσα ο Αντσελότι είχε με την ομάδα του 7 νίκες στα τελευταία 8 ματς, παρά τους τραυματισμούς και τις απουσίες παικτών όπως ο Καρβαχάλ, ο Μιλιτάο, ο Αλάμπα, ο Μεντί – τραυματισμοί για τους οποίους σίγουρα δεν φταίει ο κόουτς. Ο οποίος εξαιτίας των τραυματισμών χρησιμοποιεί στα δεξιά ως αμυντικό τον Λούκας Βάσκες (ένα μέτριο πρώην εξτρέμ) και στα αριστερά τον Φραν Γκαρσία, ο οποίος έχει ξεκινήσει φέτος μόλις 4 φορές βασικός στη Ρεάλ από τα τέλη Νοεμβρίου, και σίγουρα είναι μια λύση ανάγκης.
Απαντήσεις
Πώς απαντά σε αυτόν τον ορυμαγδό αρνητικών σχολίων ο ιταλός κόουτς; Είναι αλήθεια με κάμποση ψυχραιμία. «Πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και να μάθουμε από την ήττα», είπε το βράδυ της περασμένης Κυριακής μετά την ήττα. Δίνοντας τις δικές του εξηγήσεις είπε πως η ομάδα του «αμύνθηκε άσχημα, απέναντι σε μια ομάδα που ξέρει να πιέζει» και πως πλήρωσε ακριβά λάθη που θα μπορούσε να αποφύγει. «Στο ημίχρονο ζήτησα πρώτα από όλα να παίξουμε ποδόσφαιρο, γιατί στο πρώτο μέρος δεν το κάναμε. Παίζαμε μόνο με μακριές μπαλιές, πράγμα που δεν είχα ζητήσει. Μπορείς να χάσεις παιχνίδια αλλά όχι έτσι» τόνισε. Περιττό να πω ότι κι αυτές οι δηλώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Για τους ισπανούς αρθρογράφους αποτελούν ένα είδος ομολογίας ότι η ομάδα του δεν τον ακολουθεί πια.
Χαρά
Ομολογώ πως πολλά από αυτά τα διαβάζω και διασκεδάζω. Το πρόβλημα της Ρεάλ από την αρχή της σεζόν και προτού ξεκινήσουν οι τραυματισμοί που αποδεκάτισαν την άμυνά της ήταν ο αποχαιρετισμός του Τόνι Κρος. Ο Γερμανός το καλοκαίρι έφυγε κι άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Ο Μόντριτς είναι 39 ετών – η Ρεάλ ξέμεινε λίγο από καθοδήγηση. Το καλοκαίρι προφανώς στη Μαδρίτη ήταν όλοι ενθουσιασμένοι με την άφιξη του Εμπαπέ, που παρεμπιπτόντως ήταν ο μοναδικός που απέναντι στην Μπάρτσα την περασμένη Κυριακή είχε καλή απόδοση. Αλλά χωρίς έναν καλό καθοδηγητή στη μεσαία γραμμή η Ρεάλ είναι λογικό να έχει προβλήματα. Γιατί δεν λέγεται αυτή η απλή αλήθεια; Νομίζω γιατί δεν επιτρέπει όλο αυτό τον χαμό που γίνεται. Οι απλές αλήθειες δεν επιτρέπουν γκάλοπ για απόδοση ευθυνών. Δεν προκαλούν μεγάλες συζητήσεις, δεν δίνουν καν τίτλους σε πρωτοσέλιδα. Ενίοτε δεν αποτελούν καν κριτική καθώς είναι απλές διαπιστώσεις. Με τέτοιες είναι δύσκολο να στήσεις στον τοίχο κοτζάμ Αντσελότι. Αλλά αν ως αθλητικογράφος δεν το κάνεις, η χαρά του επαγγέλματος είναι μικρή…