Ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης ήταν, πρωτίστως, ένας φίλος. Δεν πρόφερε καλά τα ελληνικά, μπουρδούκλωνε τα σύμφωνα, αλλά ήταν πολύ καθαρός με τα γούστα του και τα πιστεύω του. Τα πιστεύω αυτά τα υπηρέτησε με πάθος, όχι επειδή ήθελε να αποδείξει σε οποιονδήποτε οτιδήποτε αλλά, απλά, επειδή ήθελε να είναι ο εαυτός του και δεν υπολόγιζε κανέναν μπροστά σε αυτό το όχι πάντα ευπρόσδεκτο στην κοινωνική ζωή μας αυτονόητο.
Τι σήμαινε αυτό; Τα νεανικά του χρόνια, τα χρόνια που στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου τη μόδα την καθορίζαμε εμείς, οι μοντερνιστές και οι πολιτικοποιημένοι, ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης ήταν με σαφήνεια στρατευμένος υπέρ της φαντασμαγορίας και των κινηματογραφικών μυθολογιών. Οσο εμείς παιδευόμαστε με τον λεγόμενο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, εκείνος υπερασπιζόταν τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη και το εμπορικό σύστημα παραγωγής, που έδινε λογαριασμό μόνο στους θεατές, το εισιτήριο των οποίων σεβόταν, δημιουργώντας ταυτόχρονα μερικές από τις πιο στιβαρές μυθολογίες της νεότερης Ελλάδας – τις μυθολογίες που αναστήθηκαν και συνεχίζουν να διαρκούν όταν τις ανακάλυψε και τις ανέδειξε εκ νέου η ιδιωτική τηλεόραση.
Την ιδιοπροσωπία του, την ξεχωριστή του ατομικότητα αλλά και τα κινηματογραφικά πάθη του συνέχισε να τα υπερασπίζεται και σήμερα – στη ραδιοφωνική του εκπομπή και στην κόντρα στήλη του, στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Εμαθα χθες ότι πέθανε – και παρακαλούσα ο φίλος που μου μετέφερε την είδηση να έχει μπουρδουκλώσει τα λόγια του. Φευ…