«Οι γυναίκες με καλή συμπεριφορά σπάνια γράφουν ιστορία». Η ατάκα έχει κυκλοφορήσει σε μπλουζάκια, αυτοκόλλητα και πόστερ σαν φεμινιστικό μότο αλλά τυπώθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1970 σε ακαδημαϊκό περιοδικό, στο άρθρο μιας ιστορικού η οποία σχολίαζε κυριολεκτικά τα αντικείμενα μελέτης της επιστήμης της εκείνη την εποχή. Αν η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήξερε ότι υπάρχει και αφίσα με τη φράση πάνω σε φωτογραφία της Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, ίσως να την είχε κορνιζάρει κάπου στο γραφείο της. Αν η συντηρητική πτέρυγα της γαλάζιας ΚΟ την είχε ακούσει, ενδέχεται να την προσυπέγραφε, ερμηνεύοντάς την όμως ανάποδα στην απόπειρά της να δικαιολογήσει το μένος της εναντίον της πρώτης αρχηγού του ελληνικού κράτους – χρησιμοποιώντας την για να χαρακτηρίσει ανάρμοστη εκείνη την παρουσία της σε wine bar μετά την ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, δηλαδή.
Οι θεματοφύλακες της παραδοσιακής ΝΔ κατάφεραν να μην ανανεωθεί η θητεία της. Ενδεχομένως πέτυχαν και να περιορίσουν τον απολογισμό της σε μια μοναδική στιγμή. Βέβαια, όποιος έχει περπατήσει μέσα στο Προεδρικό έχει προσέξει ότι οι εύζωνες στέκονται προσοχή ενώ περνάει μια γυναίκα – και δεν τους έχει διαφύγει η δύναμη του συγκεκριμένου συμβολισμού. Ή πως οι μισοί σχεδόν συνεργάτες της είναι γένους θηλυκού και μάλιστα νέες.
Η απερχόμενη ΠτΔ δεν άνοιξε απλά τον κήπο των κάποτε Νέων Ανακτόρων στο κοινό. Προσπάθησε να δημιουργήσει ένα δικό της μοντέλο προεδρίας «βασισμένο στη συμπεριληπτικότητα γιατί από την αρχή μίλησε για την ανάγκη μιας συμπεριληπτικής κοινωνίας», λέει επαγγελματίας των μίντια ο οποίος παρακολούθησε στενά την πορεία της την τελευταία πενταετία.
«Υπήρξε προοδευτική χωρίς να το φωνάζει», συμπληρώνει. Η λίστα με τα παραδείγματα που επικαλείται, περιλαμβάνει από το επιχείρημα με το οποίο αντέκρουσε τους επικριτές της συμμετοχής της στο περιλάλητο πια πάρτι («η καθολικότητα της απόλαυσης των δικαιωμάτων, είναι η κεντρική αρχή για τα δικαιώματα σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία») μέχρι τη συνάντησή της με τη Σοφία Μπεκατώρου με αφορμή το metoo και το γεύμα που είχε παραθέσει σε άστεγους στο Προεδρικό Μέγαρο, επιλέγοντας art de la table παρόμοιο μ’ αυτό των επίσημων δείπνων.
Το νομικό της υπόβαθρο της επέτρεψε να γνωρίζει στη λεπτομέρειά τους τις αρμοδιότητες του πρώτου πολίτη της χώρας προτού ενσαρκώσει τον θεσμό. Ανθρωπος που συνομιλεί μαζί της επιμένει ότι εκτός από τους συνταγματικούς περιορισμούς της θέσης της, αντιλαμβανόταν πλήρως και κάτι άλλο: πως κάποιοι θα την κριτικάρουν αν δεν τους υπερβεί. «Είχε απόλυτη επίγνωση ότι είναι πιθανό να “φάει ξύλο”», σημειώνει χαρακτηριστικά.