Πριν από είκοσι χρόνια είχα την τιμή να πάρω συνέντευξη από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, σε ένα μικρό διαμέρισμα που διατηρούσε στο Νέο Ψυχικό. Και του έκανα μία ερώτηση που ίσως και να ήταν βουτηγμένη στην αυθάδεια, ειδικά όταν απευθύνεται προς έναν ιεράρχη. Τον ρώτησα αν είχε γνωρίσει τον έρωτα στη ζωή του. Χαμογέλασε. «Μέχρι να γίνω κληρικός αισθάνθηκα ότι κάποιες κοπέλες ήταν πραγματικά πολύ κοντά μου. Αλλά όταν έγινα κληρικός διάλεξα άλλο δρόμο…». Επίσης ζήτησα να μάθω ποια ομάδα υποστηρίζει. Τον Ολυμπιακό. «Είστε μάνατζερ ή ποιμένας;» ρώτησα προς το τέλος. «Είμαι και τα δύο. Αλλά δεν λειτουργώ ως μάνατζερ. Εκφράζω τη χριστιανική μου αγάπη με συγκεκριμένες κοινωνικές πρωτοβουλίες». Η τελευταία ερώτηση ζητούσε από τον Αρχιεπίσκοπο να διαλέξει μία στιγμή από την καθημερινότητά του στα βουνά της Αλβανίας. «Οταν περπατάω στα βουνά ή στα στενά της Αλβανίας ψέλνω τη νεκρώσιμη ακολουθία. Ξέρετε γιατί; Είναι τόσοι οι ορθόδοξοι στρατιώτες που έχουν μείνει ακόμη άταφοι εκεί…».