Μεσογειώνα μου! Περίκλειστή μου, προστατευμένη λίμνη που κινείσαι! Που είσαι η αιθέρια κι η δροσάτη! Και με αρετές γεμάτη.
Χώρε μελέτης και ξεκούρασης του νου. Χώρε μελέτης … προστασία γης, όπως είν’ τα κλειστά περάσματα, εκτός από ένα ίσως, για να μπορείς να βγεις σε ωκεανό χωρίς να ξεχειλίσεις. Κι έρχεσαι πίσω, όπως η τύχη ορίζει. Κύμα στο κύμα γνωστικό! Γιατί ό,τι ρέει δεν μένει πάγιο, μα στρέφει πίσω μ’ άλλο τρόπο. Κι εσύ, Μεσογειώνα, ξέρεις πώς.
Μεσογειώνα. Του κλείδωνα παιχνίδι. Υποχρεωτικά και της φύσης περίφραχτης για εξέταση, για εξερεύνηση και βαθύτερη αναγνώριση. Προσωπική, ακόμα γνωριμία με τον συγγραφέα και την πένα του.
Θα μπορούσαν να εξηγηθούν πιο ζωτικά οι ‘παγίδες’ που βρίσκει κανείς στο σύνολο της απλωσιάς σου… «παγίδες» που σε θέλουν, το αποζητούν να μελετήσεις, να μείνεις η όση είσαι, και η όσο όμορφη γίνεσαι: Η μαγικά δεμένη, με το σύνολο και τον γεωγραφικό σου χώρο.
Θα μπορούσε να εξηγηθεί και σαν παγίδα, a trap, η παρουσία σου από τον ποιητή ή τον συγγραφέα, τον ίδια κυκλωμένο, όπως θυσιάζεται στην προσπάθειά του να εξερευνήσει. Και ο ποιητής μπορεί να μοιραστεί το όνομά σου, την περιτριγυρισμένη πάγια γη ολόγυρά σου. Ταυτόχρονα ωστόσο ανακαλύπτεται σαν σε ανακαλύπτει. Ταυτόχρονα, μια όχι τόσο γνωστή ανακάλυψη, μια λέξη παμπάλαια… η λέξη Κλείδες του παρουσιάζονται εκεί όπου άφησες τη γη να μην την βρει κανένας! Να μην αρπάξει τη σιωπή του χρόνου και την κάνει δική του ο γείτονας με τα πελώρια χέρια. Μα ωστόσο, τελετουργικά αναφέρονται στο βόρειο θαλάσσιο κομμάτι της Κύπρου οι Κλείδες, και μάλιστα είναι τ’ ακατοίκητα νησιά μεταξύ του βορείου και διάσπαρτου με νησίδες χώρου που επεξηγεί τον τίτλο μιας σποράs της γης, στο θαλάσσιο τους υπόβαθρο… και μας υποχρεώνει σ’ έρευνες κειμένων όπου και όπως αυτές παρουσιάζονται από σπουδαίους γεωγράφους και ιστορικούς. Θα μπορούσαν να εξηγηθούν σαν trapped, παγιδευμένες από τον ποιητή, κυνηγημένες σποράδες, άγνωστες, που και οι ίδιες, αν και νησιά, απαιτούν από μια εκ του σύνεγγυς προσπάθεια να εξερευνήσει τον για χρόνια χώρο τους, δοσμένο στο θέμα του σπουδάγματος.
Κι όμως, ταυτόχρονα, η επιπρόσθετη αυτή παρουσία, οι Κλείδες, στο βόρειο πέραν της στεριάς των νησιών, και θαλάσσιο κομμάτι ξαπλωσιάς όπως ονόμασα τη γεμάτη σποράδες διάσπαρτη από θαλάσσιες ακατοίκητες νησίδες υδάτινη φύτρα τους, μα και με την χωρίς όρια έκταση του χώρου σου, επεξηγεί περαιτέρω τον τίτλο που έδωσα στη Μεσόγειο, Μεσογειώνα μου. Λέξη που φέρει μέσα της την ενσάρκωσή σου σε όλα τα χρώματα της μεσογείου παρουσίας σου. Μια γη, θαρρείς, που προστατεύει το χρυσαφί σε χρώμα και αξία νερό σου. Νερό που στηρίζει τη γη που σε περιβάλλει, και όχι το αντίθετο!
Γάργαρο, διαλεγμένο, μετρημένο μέχρι την μικρότερη ρανίδα, γαλανό και ουράνιο, ευλογημένο από το να χυθεί, να χαθεί στον Ωκεανό. Κλειστό ολόκληρο από τη γη τριγύρω σου…
κρατάει τις ακτές σου ολόδροσες, τη γη στα σπλάχνα σου στήνει σε νέες παραλίες.
Μεσογειώνα… που με δυο αλλαγές των πλήκτρων σε άλλαξα από εικονική μια μακρινή της οδού Μεσογείων πινακίδα, παρμένη, των δήμων της ανατολικής Αττικής και σ’ έκανα λέξη δική, προστάτιδα του στίχου… Ξύπνα μέσα στην ποίηση, στα τόσα των συμβόλων μου επίθετα και γίνε αγγελική μορφή, αυτοκράτειρα του έρωτα και φίλη ακαταμάχητη του ήλιου και της εργασίας του. Του στίχου και του ήχου των κυμάτων της καρδιάς μου που σε ονομάτισε γυναίκα, στήριγμα, θαυματουργό. Μείνε στο ρευστό της πένας μου. Δροσόφερτη, χορού χορτάτη.
Για τούτο και η αύρα σου κρατιέται ως τα πέρατα, στον αέρα, από τότε που μισάνοιχτο παράθυρο, σαν ξύπνησα έξω απ’ το μικρό σακίδιο της μανούλας μου όπου κρυβόμουν μήνες, η δροσιά σου μ’ έλουσε ωσάν με λούζει πάντα. Πέρασε με φτερά, απ’ τον Πεντάδρομο κι έγινε η αρχοντιά αθάνατης παρούσας!
-Είναι κορίτσι; Ρώτησες με μάτια ορθάνοιχτα το αγέρι.
-Κορίτσι είναι, Μεσογειώνα μου, κορίτσι είναι, σου είπε βιαστικά.
Ω! Μεσόγειο!
Πρώτη μου αναπνοή, δεύτερη μου μητέρα!
Κάτι ελάχιστο για τη Μεσόγειο, τη θάλασσα που με έλουσε με τον πρώτο της αγέρα.
The post Μεσογειώνα appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.