Ηταν 1 Ιανουαρίου του 2024 όταν αυτή η στήλη κατηγορούσε όσους μέμφονταν τον νεοεκλεγέντα τότε δήμαρχο της Αθήνας πως έστειλε μηνύματα υπέρ της Παλαιστίνης στη γιορτή για την αλλαγή του χρόνου στο Σύνταγμα (κάτι που δεν είχε κάνει) και τον κατηγορούσαν επειδή κάτω από τη σκηνή κυμάτιζαν σημαίες της Παλαιστίνης, λες και έπρεπε να κατέβει και να πάει να τις πετάξει. Αστειότητες.
Φέτος όμως τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Φυσικά ο καθένας έχει γούστα και ας πούμε μπορεί να τον εκφράζει η αισθητική του Φοίβου Δεληβοριά που είχε πει σε συνέντευξή του πως υπουργός της ΝΔ έχει «μοσχαρίσια φάτσα και εκπέμπει αρχιδίσια ερημιά» και πως μια μέρα που τον έβλεπε να μιλάει «είδα στον ύπνο μου γιγάντια α@@@@@α που πετούσαν πάνω απ’ την πόλη». Ή να τον εκφράζει η πολιτική τοποθέτηση της Νατάσσας Μποφίλιου, η οποία μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία όταν ο Πούτιν βομβάρδιζε νοσοκομεία και θέατρα είχε δηλώσει πως ήταν «με τον άνθρωπο». Ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να φοράει ό,τι τον εκφράζει και το κοινό μπορεί να πληρώνει εισιτήριο για να τον δει στις συναυλίες του ή να του γυρνάει την πλάτη. Δημοκρατία έχουμε. Τι συμβαίνει όμως όταν τα λεφτά για τη διοργάνωση δεν τα πληρώνει η εταιρεία παραγωγής του καλλιτέχνη, αλλά ο έλληνας φορολογούμενος; Οταν ο καλλιτέχνης καλείται σε μία γιορτή για την αλλαγή του χρόνου, που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες; Ή όταν για παράδειγμα εκπροσωπεί όπως η Μαρίνα Σάττι τη χώρα σε έναν διεθνή διαγωνισμό μουσικής όπως η Eurovision; Μπορεί ας πούμε να κάνει ανέμπνευστα αγενή σκετσάκια χασμουρητών απέναντι στην 20χρονη συνυποψήφια από το Ισραήλ;
Πολλοί ήταν αυτοί που κατηγόρησαν τον δήμαρχο Αθηναίων, αφού ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως με την επιλογή που έκανε η πρωτοχρονιάτικη γιορτή θα αποκτούσε μία εντελώς αταίριαστη με την ημέρα πολιτική χροιά. Οπερ και εγένετο. Η άσχετη με την εκδήλωση παλαιστινιακή μαντίλα που φόρεσε στη σκηνή η τραγουδίστρια εξέθεσε τους διοργανωτές. Καταρχάς έδωσε διχαστικό τόνο σε μία γιορτή που εξ ορισμού πρέπει να ενώνει και την πολιτικοποίησε κάνοντάς την να απευθύνεται σε όσους νοιάζονται μόνο για τα θύματα της Γάζας. Για τους νεκρούς της Χαμάς ούτε κουβέντα. Ουδείς νομίζω θα αντιδρούσε στην κεφίγια της Μποφίλιου εάν η τραγουδίστρια έλεγε έστω μία λέξη για τους αθώους ομήρους που κρατά η τρομοκρατική οργάνωση, για τις θηριωδίες να περιφέρει ως λάφυρα τις ξεγυμνωμένες σορούς αθώων 20χρονων κοριτσιών φωνάζοντας «Allahu Akbar» και για το δράμα που έζησε το Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου. Εστω μία λέξη. Πολύ περισσότερο όταν όσοι κατάφεραν να γλιτώσουν από την κόλαση περιγράφουν βιασμούς και κτηνώδη βασανιστήρια σε γυναίκες και παιδιά. Καθόλου τυχαία δεν είναι τα εκθειαστικά σχόλια για την εκδήλωση από τον λογαριασμό στο Τουίτερ που είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων όταν είχε δολοφονηθεί ο Ιωνας Καρούσης από τρομοκράτες που είχαν αιματοκυλίσει γειτονιά με αθώους περαστικούς πολίτες δίπλα σε στάση του τραμ και εκείνοι έγραψαν «Δυστυχώς, ο Ιωνας δεν ήταν αθώος πολίτης, ήταν μέλος του ισραηλινού στρατού».
Και επειδή ως γνωστόν η καλύτερη άμυνα – σε όλα τα παραπάνω – είναι η επίθεση, εφευρέθη για άλλη μια φορά μια φανταστική λογοκρισία! Οτι τάχα για πρώτη φορά στην ιστορία της η ΕΡΤ δεν μετέδωσε ολόκληρη τη συναυλία του Συντάγματος όταν όλοι θυμόμαστε ότι παραδοσιακά η ΕΡΤ διέκοπτε, ας πούμε το «Στην υγειά μας ρε παιδιά» ή όποιο άλλο πρόγραμμα και συνδεόταν με το Σύνταγμα λίγο πριν απ’ την αλλαγή του χρόνου. Τα ωραία εκείνα χρόνια που το θέμα συζήτησης ήταν η Πρωτοχρονιά που κάναμε με χρονοκαθυστέρηση και ο Καμίνης που κάθε φορά τα έχανε στο 3-2-1.