Το βράδυ της Δευτέρας ήμασταν όλοι αυτόπτες μάρτυρες του ίδιου γεγονότος κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ. Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ιδιοκτήτης του Χ (πρώην Τουίτερ), δεξί χέρι του νέου προέδρου των ΗΠΑ και στέλεχος της κυβέρνησής του, ο άνθρωπος που μετέτρεψε μια από τις μεγαλύτερες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης σε αρένα παραπληροφόρησης και ακροδεξιών απορριμμάτων, που στηρίζει ανοιχτά τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη, ο Ιλον Μασκ, χαιρέτησε τουλάχιστον δύο φορές υψώνοντας διαγώνια το χέρι του, αφού πρώτα χτύπησε με την παλάμη του το σημείο της καρδιάς του.
Τα μέσα ενημέρωσης τις πρώτες ώρες αντιμετώπισαν με προφανή αμηχανία το γεγονός. Λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για να χαρακτηρίσουν εκείνη την ώρα τον χαιρετισμό ήταν «περίεργος», «παράξενος», «άβολος». Ο χαιρετισμός ήταν φασιστικός. Ναζιστικός.
Οταν κουνάμε πέρα-δώθε τις παλάμες μας το κάνουμε για να χαιρετήσουμε, όταν τις σπρώχνουμε προς κάποιον αυτό λέγεται «μούντζα», όταν σηκώνουμε το μεσαίο δάχτυλο βρίζουμε και όταν υψώνουμε τη γροθιά δηλώνουμε αγωνιστικότητα. Κάθε χειρονομία έχει τις συνδηλώσεις της. Ηταν σοκαριστική η προχθεσινή αδυναμία να χρησιμοποιήσουμε τον επιθετικό προσδιορισμό που αρμόζει στον χαιρετισμό του Μασκ. Μου θύμισε τη γιαγιά μου που αποκαλούσε τον καρκίνο «παλιαρρώστια» ή κάποιους που τον αποκαλούν «επάρατη νόσο» είτε από φόβο να το αποδεχτούν και να το αντικρίσουν, είτε προσπαθώντας να τον ξορκίσουν. Μου θύμισε και τα μυθιστορήματα του Χάρι Πότερ, που τον κακό της υπόθεσης, τον Βόλντεμορτ, που έχει και αυτός τις συνδηλώσεις του και που η συγγραφέας Τζ. Κ. Ρόουλινγκ τον έπλασε έχοντας κατά νου τον Χίτλερ και τον Στάλιν, τον αποκαλούσαν «Ακατονόμαστο» και ο «Ξέρεις ποιος». Πολλά ειπώθηκαν. Οτι ήταν μια παραστατική κίνηση για αυτό που έλεγε εκείνη την ώρα ότι «η καρδιά μου πηγαίνει σε εσάς» ή ότι μπορεί και να μην το κατάλαβε γιατί είναι στο φάσμα του αυτισμού (αλήθεια πόσο προσβλητικό αυτό για όλα τα άτομα που είναι στο φάσμα…).
Να μην ωραιοποιούμε, να μη στρογγυλεύουμε και να μη φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Κυρίως όμως να έχουμε αντανακλαστικά και να χρησιμοποιούμε τις σωστές λέξεις για να ορίσουμε τα πράγματα που θέλουμε να αντικρίσουμε. Και αφού τα ορίσουμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια. Ο χαιρετισμός δεν ήταν «περίεργος», ούτε «άβολος», ήταν ναζιστικός. Και κάθε προσπάθεια να εξηγηθεί ως παρεξήγηση ή ως σύμπτωμα μιας νευροαναπτυξιακής διαταραχής είναι επικίνδυνη. Είναι επικίνδυνη γιατί θολώνει τα νερά, γιατί κάνει τον φασισμό να μοιάζει με ατύχημα. Οταν αποφεύγουμε να ορίσουμε τη φρίκη, ανοίγουμε την πόρτα για να ξαναγίνει αποδεκτή. Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να ανεχθούμε. Ούτε κάτι που πρέπει απλά να ξορκίσουμε. Ο χαιρετισμός του Μασκ ήταν ναζιστικός.