Οποιος κατέχει θέσεις με αντικείμενο τη διαχείριση και πρόληψη των αδέσποτων ζώων, και κατ’ επέκταση την προστασία τους, οφείλει πάνω και πρώτα από όλα να τα σέβεται και να τα αγαπά. Δυστυχώς ή ευτυχώς αποτελεί αναγκαία συνθήκη. Οφείλει να έχει συνεχώς στη σκέψη του ότι αντιμετωπίζει έμβια όντα που αισθάνονται ακριβώς όπως εμείς, νιώθουν δίψα, πείνα, λύπη, εγκατάλειψη, φόβο, πόνο, μοναξιά, χαρά.
Εκείνος που δεν τα σέβεται αλλά τα αντιμετωπίζει ως αντικείμενα και ταυτόχρονα διεκπεραιώνει τα καθήκοντα της θέσης του ως αγγαρεία, είναι παρεπόμενο ότι θα προβεί σε διάπραξη έκνομων συμπεριφορών και παράνομων πράξεων εις βάρος των ζώων. Αποδεικνύεται σχεδόν αναπόφευκτο. Το δέον, λοιπόν, είναι ότι όσοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι οι εποχές άλλαξαν και ότι πλέον το Δίκαιο κινείται προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης προσωπικότητας στα ζώα, όσοι δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα ζώα δεν είναι αντικείμενα, ούτε περιουσιακά αγαθά, να παραιτηθούν από θέσεις ευθύνης και διαχείρισης έμβιων όντων. Περαιτέρω να έχουν γνώση της ευθύνης που τους βαρύνει ένεκα της θέσης που κατέχουν. Οι εποχές αλλάζουν και τα ζώα έπαψαν πια να λογίζονται εφάμιλλα με τη συγκομιδή απορριμμάτων.
Η Ελενα Αρβανίτη είναι δικηγόρος με εξειδίκευση στο Δίκαιο των Ζώων