Ισως η εκτέλεση του γενικού σχεδίου, πάνω στο οποίο πατάει ξανά και ξανά, να μην ήταν η πιο επιτυχημένη – οι φανατικοί τηλεθεατές σίγουρα διέκριναν σημάδια εκνευρισμού, τα οποία μαρτυρούσαν την ανησυχία του για τις επιπτώσεις που θα έχουν οι πλατείες (και το πόρισμα του ΕΜΠ) στα γαλάζια νούμερα. Ωστόσο, το ντεσού αυτή τη φορά δεν βρίσκεται στην περφόρμανς. Το πρόβλημα, όπως απέδειξε με τα λεγόμενά του ο Μητσοτάκης, είναι ο σχεδόν μηχανικός τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να χειριστεί κάθε κρίση: διαβεβαιώνοντας ότι οι αστοχίες του επιτελικού κράτους διορθώνονται με περισσότερη επιτελικότητα. Οι υποσχέσεις πως θα βελτιωθεί η λειτουργία των μέσων σταθερής τροχιάς, ώστε οι πολίτες να μη φοβούνται όταν τα χρησιμοποιούν, φαίνεται δύο χρόνια μετά τα Τέμπη πως έχουν αθετηθεί. Μόλις τον Δεκέμβριο, η Κομισιόν – η οποία δεν ελέγχεται από συνδικαλιστές φιλικά διακείμενους απέναντι στην ελληνική αντιπολίτευση – είχε στείλει προειδοποιητική επιστολή στην Αθήνα επειδή δεν έχει ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Οι δεσμεύσεις δεν αρκεί να αναλαμβάνονται ρητορικά. Πρέπει και να τηρούνται με πράξεις. Μια διακυβέρνηση πεντέμισι ετών δεν κρίνεται πια από δεδηλωμένες προθέσεις αλλά από τα αποτελέσματα που παράγει – ή δεν παράγει.