Η χρονιά δεν ξεκίνησε καθόλου ευχάριστα για τον Κώστα Τασούλα, εξαιτίας μιας απροσδόκητης απώλειας. Την περασμένη Πέμπτη – κατά σύμπτωση, ημέρα της κηδείας του Κώστα Σημίτη – η γάτα του πέθανε ξαφνικά. Εκεί που ήταν μια χαρά η γατούλα, έμεινε ξερή. Καρδιακή εμβολή μάλλον, είπε η γιατρός. Δύο ημέρες αργότερα, όμως, ο κ. Τασούλας έμαθε ότι αυτός ήταν η επιλογή του Πρωθυπουργού για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Οχι ότι η Προεδρία της Δημοκρατίας, όσο και αν αντιπροσωπεύει την υψίστη τιμή για έναν πολιτικό, μπορεί να αναπληρώσει τη συναισθηματική απώλεια, διότι είναι στη φύση της ζωής οι λύπες να συνυπάρχουν και να αναμειγνύονται με τις χαρές. Αν δεν κάνω λάθος, όμως, ήδη στο προεδρικό μέγαρο υπάρχει μια συμπαθέστατη γατούλα, την οποία είχε υιοθετήσει η κυρία Σακελλαροπούλου. Και επειδή οι γάτες δένονται περισσότερο με τους χώρους, όχι με τα πρόσωπα, ενδέχεται να μείνει πίσω. Στην περίπτωση αυτή, το νέο αφεντικό της θα είναι αντάξιο της προκατόχου του. Να είμαστε βέβαιοι, λοιπόν, ότι ως προς τη γατοφιλία τουλάχιστον, η συνέχεια του θεσμού εξασφαλίζεται.
Πάμε τώρα στην πολιτική σημασία της επιλογής του κ. Μητσοτάκη κι ας ξεκινήσουμε περιγράφοντας το πολιτικό παίγνιο που παρακολουθήσαμε. Ο σκοπός του κ. Μητσοτάκη ήταν να προτείνει υποψήφιο ευρείας αποδοχής, ο οποίος όμως να είναι και πολιτικά ασφαλές πρόσωπο, ώστε να μην εξελιχθεί σε ανταγωνιστικό παράγοντα στο πολιτικό πεδίο. Ο σκοπός της αντιπολίτευσης, εσωκομματικής και κοινοβουλευτικής, ήταν να περιορίσουν τη δυνατότητα των επιλογών του και, ει δυνατόν, να τον κατευθύνουν προς τις δικές τους προτιμήσεις. Αυτό ήταν το πλαίσιο του παιχνιδιού και, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, ο κ. Μητσοτάκης πάλι έκανε το δικό του, ενώ οι άλλοι ούτε που πήραν χαμπάρι ποιος ήταν ο σκοπός του παιχνιδιού στο οποίο συμμετείχαν. (Παρεμπιπτόντως, τα περί παράδοσης, που υποτίθεται ότι έσπασε, είναι προσχηματικά. Την παράδοση να προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση πρόσωπο από την αντιπολίτευση την επέβαλε η ανάγκη για να μην πέφτει η κυβέρνηση κάθε φορά που εκλέγουμε Πρόεδρο. Η ανάγκη εξέλιπε, καθώς άλλαξε ο τρόπος εκλογής, εξέλιπε και η παράδοση. Στις μέρες μας, ας πούμε, ο κόσμος δεν χρησιμοποιεί πια ταχυδρομικά περιστέρια. Προτιμάει τα κινητά τηλέφωνα…)
Η κριτική για την αντιπολίτευση αφορά κυρίως το ΠΑΣΟΚ, όπου ακόμη ψειρίζουν το πρόσωπο το οποίο θα προτείνουν, μάλλον την Παρασκευή. Μέχρι τότε, το όνομά του κρατείται ως «επτασφράγιστο μυστικό», όπως εξηγούσε έγκριτη ρεπόρτερ του χώρου, χωρίς να γελάει. Επισημαίνω την αυτοσυγκράτησή της, διότι η κατάσταση είναι για γέλια. Είναι σαν να λέμε ότι το ματς έχει τελειώσει, το ενενηντάλεπτο συμπληρώθηκε, ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, αλλά αυτοί ακόμη σχεδιάζουν πώς θα βάλουν το γκολ της ισοφάρισης! Και τι σημασία έχει πλέον, όποιος και αν είναι ο εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ; Σημασία θα είχε αν προλάβαιναν την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού, προτείνοντας εκείνοι έναν υποψήφιο που θα μπορούσε να τον φέρει σε δύσκολη θέση, με την έννοια ότι θα περιόριζε τις δυνατότητές του να την απορρίψει. Θα μπορούσαν, λ. χ., είτε να επιμείνουν σε ανανέωση της θητείας της κυρίας Σακελλαροπούλου, που ούτως ή άλλως ήταν πολύ καλή ως Πρόεδρος, είτε να προτείνουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τώρα, αφού εκδηλώθηκε η προτίμηση του Πρωθυπουργού, τι αξία έχει όποιον και αν προτείνουν; Παιδιά, δεν ήταν καλλιστεία η υπόθεση. Πολιτικό παίγνιο ήταν, αφορούσε δηλαδή μοιρασιά της ισχύος, εν προκειμένω της δυνατότητας του Πρωθυπουργού να επιλέξει Πρόεδρο. Αυτό παιζόταν τόσον καιρό με την προεδρολογία, όχι αν ο δικός σας είναι καλύτερος από τον δικό τους.
Πέτυχε λοιπόν τον ένα στόχο του ο κ. Μητσοτάκης, που ήταν η ασφάλεια, πολιτικώς νοούμενη βεβαίως. Με τον δεύτερο, την ευρύτερη δυνατή αποδοχή, τι έγινε; Εδώ είχε να διαλέξει ανάμεσα σε δύο τινά: είτε επανεκλογή της κυρίας Σακελλαροπούλου (πώς θα μπορούσε να αρνηθεί το ΠΑΣΟΚ;), αλλά με διαρροές από τη συμπολίτευση, είτε να προτείνει έναν αμιγώς δικό του, ώστε να συσπειρωθεί η ΚΟ, αλλά με ευρύτερη αποδοχή στην κοινωνία. Διάλεξε λοιπόν το δεύτερο, βασιζόμενος στη δυνατότητα του κ. Τασούλα να μιλάει ως πολιτικός με έναν τρόπο που αγγίζει ακροατήρια και πέραν του στενά κομματικού. Το πιθανότερο είναι ότι ο κ. Τασούλας δεν θα εκλεγεί με ευρεία πλειοψηφία. Διαθέτει όμως τον χαρακτήρα, την παιδεία και τις ικανότητες (τα βάζω κατά σειράν αξίας) ώστε ως Πρόεδρος να κερδίσει την κοινωνική πλειοψηφία. Εχω την εντύπωση ότι στο πρόσωπό του ο κ. Μητσοτάκης έκανε μια πολύ έξυπνη επένδυση, η οποία θα αποδώσει μακροπρόθεσμα.