Τα ίδια σύννεφα να σκοτεινιάζουν τον φαληρικό ουρανό. Και φτάνοντας εκεί: Οι ίδιες σκέψεις. Οι απορίες που βαστούν πια 44 ολόκληρα χρόνια για τη «ματωμένη Κυριακή» της Ελλάδας. Για το απόγευμα που τα τραγούδια και η χαρά για έναν ποδοσφαιρικό θρίαμβο (Ολυμπιακός – ΑΕΚ 6-0) έδωσαν σε μια στιγμή τη θέση τους σε σοκ και δέος. Ναι, συμπληρώνονται σήμερα 44 ολόκληρα χρόνια από την «τραγωδία της Θύρας 7» (8/2/1981). Και είναι βέβαιο πως και φέτος χιλιάδες άνθρωποι θα είναι εκεί, πλάι στο «μνημείο» για να αποτίσουν φόρο τιμής στα 21 θύματα. Για να αφήσουν ένα λουλούδι. Να χαμηλώσουν το βλέμμα όταν θα σημάνει η ώρα για το «προσκλητήριο» που όποιος το άκουσε μια φορά στη ζωή του δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Για να ενώσει τη φωνή του με όλους τους άλλους την ώρα που αυθόρμητα θα ακουστεί «αδέρφια, ζείτε…». Ο Παναγιώτης Τουμανίδης ήταν 14 ετών. Ο Κώστας Σκλαβούνης 16. Ο Ηλίας Παναγούλης ήταν 17. Ο Γεράσιμος Αμίτσης, ο Γιάννης Κανελλόπουλος, ο Σπύρος Λεωνιδάκης 18 και η Ζωγραφιά Χαϊρατίδου 23. Κάποια από τα παιδιά. Από τα 21 αθώα θύματα. Πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια έχουν γραφτεί αμέτρητες λέξεις: Για τα παιδιά που χάθηκαν. Τον πόνο της μάνας. Μαρτυρίες από ανθρώπους που ήταν εκεί. Συγκλονιστικές περιγραφές για το «τυφλό σημείο» κάτω από την παλιά «7». Τα τουρνικέ, τις μισόκλειστες πόρτες που έστησαν «καρτέρι θανάτου». Οσο τα χρόνια περνούν όμως τόσο και αξίζει μια καρέκλα γύρω από το κεντρικό τραπέζι, για τον τρόπο που οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη αυτών των παιδιών. Πώς από γενιά σε γενιά πέρασε αυτό το ιερό χρέος. Για το ραντεβού της θύμησης. Της ίδιας της αθανασίας. Για την οικογένεια του Ολυμπιακού η σημερινή είναι μέρα ιερή. Και οι πρωτοβουλίες της Θύρας 7 την έχουν ήδη αναδείξει σε σημείο αναφοράς. Το ραντεβού είναι προγραμματισμένο για το μεσημέρι στις 2. Από το πρωί στην αίθουσα εργασίας Τύπου, θα υπάρχει ειδική μονάδα για την καθιερωμένη πλέον αιμοδοσία στη μνήμη των θυμάτων. Και θα είναι όλοι εκεί.
Δ.Δ.