Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Νίκου Ανδρουλάκη αυτές τις μέρες. Ηταν πανίσχυρος μετά την πρόσφατη εσωκομματική σύγκρουση, αλλά στη σημερινή συγκυρία έχει χάσει την όποια ορμή είχε ανακτήσει. Κι είναι σαν ηττημένος. Ανίσχυρος.
Δεν του φταίει κανένας γι’ αυτό, παρά οι επιλογές του. Παρότι οι συριζαίοι του έδωσαν την αξιωματική αντιπολίτευση στο πιάτο, δεν μπόρεσε να την αξιοποιήσει. Συνέχισε να πολιτεύεται σαν το κόμμα να είναι ο ίδιος. Οι προτάσεις για τα προβλήματα ήταν στο μέτρο της δικής του αντιληπτικότητας – το στεγαστικό θα λυθεί όπως στην Ισπανία, η ακρίβεια θα περισταλεί όπως στην Πορτογαλία. Τα όποια αποσπάσματα πολιτικής συμπληρώθηκαν από την προσωπική του εμπλοκή στην υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών. Ορθώς ζήτησε εξηγήσεις, αλλά οι έλληνες πολίτες δεν μπορούν να παρακολουθούν συνεχώς το προσωπικό του ως κορυφαίο πολιτικό πρόβλημα.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όμως, έχει συνειδητά υποβιβάσει τον πολιτικό του ρόλο στο καλάθι με τις διαμαρτυρίες. Αναβιώνοντας κλίμα αμφιθεάτρων, μάλιστα, μπήκε μπροστά με πάθος επιδιώκοντας να εκφράσει περισσότερο απ’ τους άλλους την αντικυβερνητική (και ουσιαστικά αντιμητσοτακική) διαμαρτυρία για τα Τέμπη. Τον εκφράζει το «κίνημα της θλίψης», το οποίο βγάζει διά βοής ετυμηγορία, «έγκλημα» και «συγκάλυψη», διεκδικώντας απλώς ένα κατεδαφιστικό αίτημα «του συστήματος», χωρίς καμία άλλη συνοχή.
Αυτό το αίτημα το υιοθετεί το ΠΑΣΟΚ και ορμάει κατά της κυβέρνησης, που «συγκαλύπτει» – κι αυτή, κι ο Μητσοτάκης που κάλυψε τον Τριαντόπουλο που κάλυψε το ξυλόλιο, κι ο Τασούλας που κάλυψε τη δικογραφία που έστελνε στο εδώλιο τον Τριαντόπουλο. Επιμένει μάλιστα να θεωρεί ότι είναι σωστή αυτή η στάση ακόμα κι όταν του υποδεικνύεται, εκ των πραγμάτων, ότι ο Τασούλας δεν έκρυψε τίποτα, ότι ο κόσμος το ‘χε τούμπανο. Είδα χθες σε ένα κανάλι τον εκπρόσωπο Τύπου, Κώστα Τσουκαλά. Ακόμα και όταν του υποδείχτηκε ότι ο Νίκος «13-0» Παππάς μιλούσε για αυτή τη δικογραφία του Νίκου Ανδρουλάκη παρόντος, να λέει ότι δεν κατάλαβε ο αρχηγός του για ποια δικογραφία επρόκειτο επειδή ο Παππάς δεν είπε τον αριθμό της. Πουλάμε τρέλα και φαίνεται.
Η πολιτική αυτή στάση του ΠΑΣΟΚ, όπως αναμενόταν, δεν βοηθάει το κόμμα. Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του δεν μπορούν να καταλάβουν τι νόημα έχει για ένα κόμμα που στη μεταπολίτευση εξέλεξε τρεις πρωθυπουργούς (Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου) να μετατρέπει την πολιτική του στάση σε αντικυβερνητικό λίβελο, ενώ οι δυνάμει αντισυστημικοί που επιδιώκει να προσελκύσει, ήδη πηγαίνουν στο πραγματικό «αντισύστημα», δεξιό (Λατινοπούλου) κι αριστερό (Κωνσταντοπούλου). Τέτοια περιφρόνηση στην πολιτική ταυτότητα και στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ από την ηγεσία του δεν έχω ξαναδεί.
Διότι περί αυτού πρόκειται. Επειδή και η ιστορία του ΠΑΣΟΚ, και το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας απαιτούν σοβαρά κόμματα. Δυστυχώς, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν επιδίωξε να ηγηθεί ενός κόμματος με συνεκτική πολιτική και όραμα. Ετσι, δεν μάθαμε ποτέ το σχέδιο του σημερινού ΠΑΣΟΚ για τη χώρα. Τι έχει πάει καλά μετά το 2019, τι πήγε κακά, σε ποιες βάσεις θα χτίσει και τι θα χτίσει αν κληθεί από τους πολίτες να κυβερνήσει. Τι σημαίνει η λέξη σοσιαλιστικό, σήμερα, στον τίτλο του. Τι λέει για την Ευρώπη, για την Τουρκία, για τις νέες τεχνολογίες, για την παραγωγή πλούτου, για τις ζωές μας. Δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με ό,τι θεωρείται αυτονόητο για ένα ευρωπαϊκό κόμμα αρχών.
Μπορεί αυτό να συμβαίνει επειδή το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να γίνει κόμμα αρχών. Ισως και να μην μπορεί.