«Η αυτοσυγκράτηση περιγράφει την ικανότητα του ατόμου να ελέγχει τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές του σύμφωνα με τους κοινωνικούς και ηθικούς κανόνες». Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη χώρα. Οι κραυγές του λαϊκισμού έχουν σκεπάσει κάθε συλλαβή ορθού λόγου και η ηπιότητα εκλαμβάνεται ως αδυναμία ή, ακόμα χειρότερα, ως ενοχή. Δημόσια πρόσωπα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι εγκαλούνται όταν δεν μετέχουν στην επιχείρηση αποσταθεροποίησης, που κάποιοι συστηματικά μεθοδεύουν, θεωρώντας πως μπορεί και πάλι να αποτελέσει καταλύτη πολιτικών εξελίξεων. Βασικό συστατικό το μίσος, που καλλιεργείται για όποιον δεν εξυπηρετεί την προσπάθεια, η ηθική του απονομιμοποίηση, η δολοφονία χαρακτήρων.
Η πραγματικότητα χάνει όταν στην πλάστιγγα τοποθετούνται η συγκίνηση και το συναίσθημα που πάντα κερδίζουν στη μάχη με τη λογική. Αξιόλογοι άνθρωποι, όπως ο Στάθης Καλύβας, στοχοποιούνται από στρατούς διαδικτυακών τραμπούκων επειδή κάνουν αυτονόητες επισημάνσεις που χαλάνε το αφήγημα, ιατροδικαστής παραιτήθηκε (ενάντια στη θέληση της οικογένειας του εκλιπόντος που δήλωσε ρητά ότι της έχει απόλυτη εμπιστοσύνη) διότι δεν άντεξε τις ανηλεείς επιθέσεις από άτομα που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους τον Βασίλη.
Ομως αυτή τη φορά οι αυτόκλητοι δήθεν συμπαραστάτες οδήγησαν σε κάτι ακόμα πιο χυδαίο. Μια ιδιωτική σπαρακτική στιγμή, μια τραγωδία – η μεγαλύτερη που μπορεί να βιώσει άνθρωπος – να θάψει το παιδί του μετατράπηκε σε τηλεοπτική σειρά που για να κρατήσει το ενδιαφέρον συμπληρωνόταν με όλο και περισσότερες λεπτομέρειες, όλο και πιο διεστραμμένες προεκτάσεις. Κάποιοι χωρίς ίχνος τσίπας και ντροπής άρχισαν να γράφουν σενάρια περί εκβιασμού, ώσπου η οικογένεια ζήτησε από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου να παρέμβει «εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά της για δημοσιεύματα που συσχέτιζαν το γεγονός με τα εισαγγελικά της καθήκοντα». Ουδόλως όμως πτοήθηκαν οι τυμβωρύχοι. Ετσι, φτάσαμε να πληροφορούμαστε λεπτομέρειες που δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε για τον Βασίλη, να γινόμαστε κοινωνοί αδιάκριτων πληροφοριών για την προσωπικότητά του, για ιατρικούς φακέλους, για όσα συνέβαιναν πίσω από κλειστές πόρτες. Ο ιδιωτικός βίος ενός νεκρού ανθρώπου κατάντησε κουρελόχαρτο μπας και σταματήσει η ακατάσχετη χυδαία συνωμοσιολογία που προσβάλει τη μνήμη του.
Οσο για τις απειλές για επεισόδια την Παρασκευή, όπως έγραψε στο πολυσυζητημένο κείμενο ο Στάθης Καλύβας – «αν δεν αρέσει η κυβέρνηση, υπάρχει ένας δημοκρατικός τρόπος αλλαγής και ονομάζεται εκλογές. Οχι εκβιασμοί και καταστροφές όπως τον Δεκέμβριο του 2008, τον Μάιο 2010 ή τον Φεβρουάριο 2012. Που τα προξενούν πάντα οι ίδιοι χωρίς ποτέ να λογοδοτούν. Γιατί εκεί η δικαιοσύνη για κάποιο παράξενο λόγο παραμένει απούσα. Να θυμίσουμε πως οι δολοφόνοι των άτυχων της Μαρφίν δεν βρέθηκαν ποτέ;». Διότι, ναι, για αυτούς – πράγματι – δεν αποδόθηκε ποτέ Δικαιοσύνη.