Απλός κόσμος, ηλικιωμένοι, νεολαία, μικρά παιδιά, άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια. Ολες και όλοι ήμασταν εκεί συνθέτοντας μια λαοθάλασσα που πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας φωνάζοντας «δεν έχω οξυγόνο». Το Σύνταγμα από νωρίς το πρωί ήταν απροσπέλαστο ενώ οι συρμοί του τρένου ήταν ασφυκτικά γεμάτοι με τον κόσμο να περιμένει υπομονετικά προκειμένου να φτάσει στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί δώσαμε το παρών μαζί με τους συγγενείς των θυμάτων που σε κάθε ομιλία τούς χειροκροτούσαμε δυνατά προκειμένου να σταλεί ηχηρό μήνυμα για δικαιοσύνη. Ανθρωποι με δάκρυα στα μάτια έλεγαν ότι τα παιδιά που επέβαιναν στη μοιραία αμαξοστοιχία είναι παιδιά όλων μας. Για αυτά τα παιδιά, για όλους και όλες που δεν πρόλαβαν να φτάσουν σπίτι τους, για όλες τις μανάδες και τους πατεράδες που δεν θα ξαναστείλουν μήνυμα «πάρε με όταν φτάσεις», βγήκαμε την Παρασκευή στους δρόμους να φωνάξουμε ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.